Mamma. Maar ek is honger.”
“Kom, ek gaan maak vir ons iets lekker om te eet. Jy weet, dis nog net drie dae dan gaan ons met vakansie, nè.”
“Gaan ons see toe?”
“Wel, ja, ons kan seker maar see toe gaan. Na ’n stranddorpie toe … iewers waar ons twee lekker op die strand kan baljaar. Maar ons sal darem ’n paar dae op Swellendam by tant Anna ook moet gaan kuier. Sy kan mos amper jou ander ouma genoem word.”
“My ander ouma?”
“Ja. Ek was mos nog klein toe my ma-hulle dood is. Sy het my grootgemaak. ’n Mens kan sê sy was my amper-ma. En dan is sy mos jou amper-ouma.”
“Is dit daardie tannie wat so huil?”
“Ja, maar sy sal nie nou meer huil nie. Haar man was pas dood toe ons laas daar was. Sy was net hartseer.”
“Was Mamma hartseer toe Pappa dood is?”
“Ja, baie hartseer. Maar soos die tyd aanstap, raak ’n mens se hartseer minder. Dan huil ’n mens nie meer so baie nie.”
“Gaan ek nooit, nooit, ’n lewende pappa hê nie?”
Dis ’n vraag wat al meer en meer opduik. Melanie kies haar woorde versigtig. “Miskien, eendag. Ons moet net nie haastig raak nie, want dan kies ons dalk ’n verkeerde pappa.”
Die kosmakery help om haar gedagtes in ’n ander rigting te stuur as om oor Louis se huweliksaanbod of Mark se dood te tob. Maar toe Melanie later die aand in die bed klim en haar blik op Mark se foto val, skiet ’n pyn van verlange deur haar hart. As hy net een keer sy seun kon sien … As hy net kon geweet het wat die gevolge was van daardie onvergeetlike twee nagte …
Vroeg die volgende oggend kom maak Jessica ’n draai by haar kantoor, baie nuuskierig oor die afspraak. “Ek het gedink daar steek meer agter Louis se besoeke en uitskellery,” merk sy lakoniek op toe sy hoor van die huweliksaanbod. “Hy’s verlief op jou, man. Hy’s net te skaam of onnosel om dit reguit te sê.”
“Verlief se voet! As jy mý vra, is hy by verwaand verby! Dankie tog, dis nog net twee dae voordat ek en Antonie met vakansie gaan.”
“Sal jy my laat weet waar jy jou bevind?”
“Net op die voorwaarde dat jy nie vir Louis Walters sal sê waar ek is nie.”
Twee dae later is sy en Antonie op die punt om te ry, toe Louis uit die bloute aan die woonsteldeur klop en ewe vriendelik groet: “Goeiemôre, Melanie.”
Dis die eerste keer dat hy haar op haar naam noem. Al die vorige kere was dit ’n onpersoonlike, formele “mevrou Walters”. Sy is nogtans onmiddellik op haar hoede.
“Goeiemôre, meneer Walters. Is daar iets waarmee ek kan help?”
Sy oë dwaal oor haar handsak, en oor Antonie wat netjies aangetrek die vertrek instorm. “Dit lyk vir my julle staan op die punt om iewers heen te ry. Ek is jammer ek het nie ’n afspraak gemaak nie, maar …”
“Ons staan op die punt om te vertrek, ja,” knip sy hom kort. “Wat jy dus te sê het, moet vinnig afgehandel word.”
“Hoe laat gaan jy terug wees? Kan ek dalk vanmiddag met jou kom gesels?”
“Waaroor?”
“Oor my huweliksaanbod van vroeër. Ek besef nou hoe ondiplomaties my optrede was. Dit was nie my bedoeling om jou te skok of in ’n hoek te dryf nie. Ek weet nie mooi hoe om dit te verduidelik nie …”
“Jy hoef nie te verduidelik nie. Ek het dit tog seker duidelik genoeg gestel dat ek nie belangstel in jou huweliksaanbod nie.”
“Ons gaan see toe,” snip Antonie tussenbeide. “En Mamma sê as ons lekker woon daar, kom ons nooit weer terug stad toe nie.”
“Wat beteken dit?” vra Louis fronsend.
“Presies wat Antonie sê. Ons is op die punt om te vertrek.”
“Met verlof?”
“Wel, ja, my plan is om eers ’n paar weke lank vakansie te hou. Ek was sedert Antonie se geboorte nog nooit met verlof nie, so ek dink ek verdien ’n blaaskans.”
“Maar wat bedoel hy met nie weer terugkom stad toe nie?”
“Dit sal afhang van waar ek werk kry.”
“Jy bedoel tog seker nie jy gaan jou werk hier los nie?”
“Ek het gister die laaste dag van my kennismaand gewerk – ek het dit dus nie sommer net gelos om weg te dros nie.”
“Is jy ernstig?”
Hy lyk skielik ’n bietjie ongemaklik. Dit laat haar tot in haar kleintoontjies lekkerkry. “Ja, doodernstig.”
“Waarheen is julle op pad?”
Sy lig haar skouers. “Ek het nog geen idee nie. Ons gaan ry tot by ’n plek waarvan ons hou.”
“Hoekom? Wat het jou gemotiveer om só ’n besluit te neem?”
“Is ek werklik ’n verduideliking aan jou verskuldig?”
“Nee, seker nie. Maar wat van Antonie en my ma se hegte band? Jy kan tog nie haar kleinkind van haar vervreem nie?”
“Ons sal kontak behou. Ek het Ma belowe.”
“Luister, ek dink jy tree oorhaastig op. Kom ons bespreek eers die saak deeglik.”
“Daar is niks om te bespreek nie, meneer Walters,” sê Melanie ongeduldig en kyk geensins subtiel op haar horlosie. “Verskoon ons nou, asseblief. Dis reeds heelwat later as wat ek gehoop het om in die pad te val. Kom, Antonie. Dit word laat.”
En tot Louis: “Tot siens, meneer Walters. Ek hoop jy kry spoedig iemand wat wel jou huweliksaanbod sal oorweeg.”
Eers nadat hulle die stad verlaat het en die verkeer minder druk is, speel ’n effense glimlaggie om Melanie se nou aansienlike meer ontspanne gesig. Dit was nogal snaaks om Louis Walters oorbluf te sien, dink sy met genoegdoening. Hy’t seker nie gedink sy sal die moed hê om hom na sy peetjie te stuur nie.
Antonie raak gou verveeld en geïrriteerd. Dis ’n lang, eentonige rit en Melanie kan net nie die regte vakansieplek kry nie. Gelukkig raak hy eindelik ná veel gesanik aan die slaap. Dit gee haar kans om die stranddorpies beter te bekyk. Hermanus, Gansbaai, Quoin Point, en dan skielik ’n paar kilometer verder ’n skewe naambordjie wat aantoon dat dié slinger-stofpaadjie jou by Stormbaai uitbring wanneer jy regs draai. Wat haar dié sleg pad laat kies, weet sy nie. Maar toe sy eindelik, ná vele kronkelinge tussen klowe en hoë kranse deur ’n bordjie bereik met die goeie nuus dat sy nou Stormbaai binnegaan, trek sy verruk haar asem in.
Melanie hou dadelik stil om die skilderagtige prentjie voor haar te bewonder. Die plek het die verkeerde naam gekry, is haar eerste gedagte. As sý ’n naam moes kies, sou dit eerder Rus en Vrede gewees het. Want waar sal jy rustiger kry? ’n Kronkelende rivier met ’n paar witgekalkte huisies op die grasgroen oewers wat jou vriendelik nader wink van onder die hoë bome. Die pad wat jou lok om oor die twee houtbruggies te ry tot waar die bome yler raak om plek te maak vir ’n spierwit sandstrand waar die rivier in die see uitmond. Die blou van die see op die agtergrond … ’n ware paradys!
“Antonie, hoe lyk dié plek vir jou?” vra sy toe sy agterkom hy het orent gekom op die agtersitplek van die motor.
“Is hier ’n see?” wil hy weet terwyl hy vakerig oor sy oë vryf.
“Ja, kyk daar op die agtergrond. Ons kan hom nou nog nie heeltemal sien nie, net so ’n stukkie. Wag maar net totdat ons daar na die riviermonding toe ry.”
Eindelik ry sy stadig verder, skoon verwonderd oor die ongerepte natuurskoon om haar … totdat sy besef daar is geen teken van lewe by die eerste drie huisies te bespeur nie. Die deure en gordyne is alles dig toe. Word van die huisies hoegenaamd bewoon? Daar is ook geen hek of kantoor wat aandui