Rots van Stormbaai. Elza Rademeyer

belang as in haar. Binne-in die geboutjie moet Melanie eers haar oë ’n paar keer knip om te kan sien wat daar in die skemer op haar wag.

      “Goeiemiddag,” word sy deur ’n middeljarige vrou van agter die toonbank gegroet. “Waarmee kan ek help?”

      “Goeiemiddag. Ek het op die ingewing van die oomblik hierheen afgedraai, gedink dis dalk ’n vakansieoord,” begin sy onseker. “Weet jy of hier dalk van die huisies te huur is?”

      “Permanent, of vir hoe lank?”

      “Vir ’n paar dae. Dalk ’n week of so?”

      “Ja, ons sal jou seker kan help. Maar jy sal vir meneer Retief moet vra. Die leë huisies behoort almal aan hom. En jy sal vooruit moet betaal. Hier kom soms mense wat sê hulle sal môre betaal, en as ons ons oë uitvee, het hulle in die middel van die nag pad gevat sonder om ’n sent uit te haal!”

      “Waar kan ek met meneer Retief in aanraking kom?”

      “Jy behoort hom by sy huis te kry. Sover ek weet, is hy nie vanoggend met die boot uit see toe nie.”

      “Waar woon hy?”

      “Wag, laat ek jou daar van buite af beduie.” En sommer so half in dieselfde asem tot die hond wat die winkel binnekom: “Voertsek, Boel. Vir wat foeter jy alewig onder ’n mens se voete in? Hy’s ook niks anders as ’n Russiese waghond nie. Rus hy nie, wag hy vir kos.” En toe hulle buite kom: “Jy ry tot by die see waar die pad vurk, en dan draai jy regs om die koppe tot … Wag, lyk my daar kom hy juis nou aangery. Seker om ou Jors se gaskan te kom laai. Maar sê my, waar kom jy dan vandaan?”

      “Van Kaapstad af.”

      “En die kind daar in die motor?”

      “Dis my seuntjie.”

      “Nou war is jou man dan?”

      “Hy’s oorlede.”

      “So! Wat is jou naam?”

      “Ek is Melanie Walters, en my seuntjie se naam is Antonie.”

      “Nou ja, ek is Sara Niewoudt. Jy kan maar sommer sê tant Sara. Dis hoe almal hier my noem.”

      Melanie neem nie veel notisie van die man in die oorpak wat uit sy bakkie klim en na hulle toe aangeloop kom nie. Toe hy by hulle vassteek en tant Sara hom as Lafras Retief bekend stel, sê sy egter verras: “Lafras! My hond se naam was ook Lafras.” Eers toe kyk sy op, en val dit haar op dat hy ’n besonder aantreklike en manlike gesig het. Maar die frons op sy voorkop en die manier waarop hy na haar kyk, spreek nie van vriendelikheid nie. Wel, dit was seker ’n ontaktvolle, onnadenkende opmerking! “Ek meen, dit was jare gelede, toe ek nog klein was,” stamel sy oorstuur. En toe hy haar bly aanstaar: “Dit was in elk geval nie ék wat die naam vir hom gegee het nie. Hy’t klaar die naam gehad toe ek hom present gekry het.”

      Sy gesig vertrek nie ’n spier nie. “Waarmee kan ek help?”

      “Ek wil ’n huisie huur as ek kan … of mag.”

      “Vir hoe lank?” wil hy weet.

      “Dit hang af van hoe lekker ek kuier. Dalk vir ’n week, of langer.”

      “Jy wil seker ’n gemeubileerde huisie hê?”

      “Wel, ja. Ek het nie meubels saamgebring nie. Net beddegoed en so aan.”

      “Daar is net twee huisies om van te kies. Klim solank in die bakkie. Ek laai net gou ’n gaskan, dan neem ek jou daarheen.”

      “Moet ek nie sommer agter jou aanry nie?”

      “Dis onnodig, want jy moet terugkom om hier by tant Sara te kom betaal.”

      “Kan my seuntjie ook saamry?”

      “Ja, natuurlik.” En tot die ander vrou: “Tant Sara, hier is tant Kotie se lysie. Kry solank haar goedjies reg, ek sal dit netnou kom haal.”

      “Het ou Jors geld saamgestuur vir die gas?” vra tant Sara.

      “Nee. Hy’t gesê hy sal maandeinde kom regmaak.”

      “Gmf! ’n Mens sal sweer ek kan van maandeindes leef! Wonder wat sal hy maak as ek die dag nie meer hier is nie.”

      Toe Lafras in die bakkie klim, nadat sy en Antonie klaar hul sit gekry het, val dit haar op hoe hy vlugtig opsommend na die kind kyk, ’n ligte fronsie tussen sy wenkbroue. “Is dit jou kind?”

      “Ja. Sy naam is Antonie.”

      “En jou man? Waar is hy?”

      “Oorlede.”

      “O.”

      Hulle ry in stilte totdat hy net voor die tweede houtbruggie regs swenk na die twee huisies daar naby mekaar. “Jy kan kies in watter een jy wil tuisgaan,” sê hy en diep ’n bondel sleutels uit die paneelkissie. “Kom kyk watter een wil jy hê.”