Terug na Kolkbaai. Ena Murray

uitgeleef het.

      En toe is Martin dood. Hy het die vorige dag nog jonk en sterk skuit toe gestap. Die volgende oggend het hulle sy lyk tussen die seewier en opdrifsels gekry. Twee dae later is nog ’n lyk uit Kolkbaai se see gehaal. Dié van Kato – die kaalvoet vissersmeisie uit ’n huis van nege. En waar sy daar op die wit strand van Kolkbaai gelê het, kon almal wat nader gehardloop het die tekens duidelik sien – die rede hoekom Kato van die hoogste rotse gespring en in die see gestort het.

      Met ’n mislike gevoel in haar het sy daardie dag van die jong, dooie liggaam weggedraai en besluit dat sy nooit weer na Kolkbaai sou terugkom nie. Vir ’n oomblik het sy en Oloff na mekaar gekyk. Toe het hy gebuk, die slap liggaam opgetel en teruggedra na die rietdakhuisie.

      Die ou man se oë rus stil op haar. Hy kan sien dat sy ver in die verlede terugdink. Dan vervolg hy:

      “Toe is jou stiefpa dood, maar Hannie Krause het nie meer die moed of die lus gehad om weg te breek van Kolkbaai nie. Sy het nie meer die krag in haar oorgehad om êrens anders ’n nuwe begin te gaan maak nie. Jy, die een persoon wat haar miskien genoeg dryfkrag daarvoor kon gee, het sy toe meer as ses jaar laas gesien.”

      Hannelore se blik sak en die ou man skud sy kop. “Dis nie ’n verwyt nie, Hannelore. Ek is die laaste persoon om enige ander mens verwyte toe te slinger. Ek sê maar net hoekom jou ma selfs ná Willem Krause se dood hier op Kolkbaai aangebly het. En toe word my vrou siek. Die laaste weke van haar lewe het hulle haar huis toe gestuur. Hannie Krause het uit haar eie gekom en haar hulp kom aanbied. Ons was almal baie dankbaar, want niemand anders op Kolkbaai sou so iets ooit gewaag het nie. Ironies dat dit juis sy moes wees wat die laaste dae van my vrou se lewe haar hand vasgehou het. Toe my vrou dood is, kon ek nie aanvaar dat jou ma weer uit my lewe moes stap nie. Ek het haar gesmeek om te bly. Ek kon nie die sin daarin sien dat sy en die kinders weer moes teruggaan na daardie rietdakhuisie toe terwyl ek hier alleen in ’n kasteel sit nie. Sy het ingestem om te bly, maar op haar voorwaardes: ’n blyplek apart van die res van die huis. En sy wou werk vir haar en Wil en Elaine se onderhoud. Trou sou sy nie met my nie, nie solank haar een dogter miskien nog eendag kon terugkom nie. Die pad moes oop bly … Dít, meer as haar vriendskap en die bestuur van my huishouding, moes ek nie van haar verwag nie. Ek het dit so aanvaar. En vier jaar lank hou ek my by daardie voorwaardes en is ek tevrede en dankbaar dat sy onder my dak bly en eindelik sekuriteit van my kry. Ek is dankbaar dat ek haar kan help om Elaine en Wil groot te maak en dat hulle ’n gelukkiger kinderlewe het as wat jy gehad het. Daarom staan my huis ook vir jou oop, Hannelore. Bly hier tot jou ma weer gesond is. Sy het min van die lewe ontvang. Gun haar hierdie bietjie geluk. Bowenal, gee haar ’n dogter wat in haar glo. Sy is dieselfde ma wat jy in die rietdakhuisie geken het. Jy moet my glo.”

      Hy sien die twyfel in haar, die stryd waarin sy verkeer. Hy wag gespanne. Hy wens uit sy hart dat Hanchen se dogter ’n hele ruk in sy huis sal bly, want dis eers wanneer ’n mens saam onder dieselfde dak woon dat jy die baie hoekoms en waaroms begin verstaan. En dan eers kan jy ook vergewe.

      Sy skram weg. “Dit kan weke duur. Die suster in die hospitaal het gesê Mamma sal minstens ses weke daar moet bly.”

      “Wat is ses weke ná ’n tyd van elf jaar?”

      “Ek kan nie so lank net rondsit nie.”

      “Dis nie nodig nie. Ek het goeie huishulpe, maar die toesig ontbreek op die oomblik. Ek sal dit baie waardeer as jy my daarmee kan help.”

      Sy weet sy is vas. En daar is buitendien niks wat haar op die oomblik terugtrek stad toe nie. Sy sal maar die ses weke hier bly en daarmee haar gewete tot ruste probeer bring.

      Sy knik en Christoff Bernhardi glimlag dankbaar.