Ettie Bierman Keur 11. Ettie Bierman

Walt se ouers dan arm?” vra Janie. Sy stel nie werklik belang nie, maar sy moet haar aandag in ’n ander rigting probeer stuur, al praat hulle dan oor Walt. Selfs dít is beter as om oor Theo en sy liefde vir Katinka te gesels.

      “Gemiddeld. Oom Bertus de Witt verdien ’n redelike salaris op die myne, maar hy mors sy geld op perde en ook hy vra dikwels vir Theo om ’n lening.”

      “En gee Theo dit vir hom?”

      “Ja, gelate en sonder om te murmureer. Theo het eendag vir my gesê hy moes al so dikwels aanhoor hoe onregverdig die lewe is, dat hy self al skuldig voel omdat hý, en nie die De Witts nie, vir Soetdorings besit. Veral omdat hy verkies om veldwagter te wees en die bestuur van die spogplaas van die distrik aan sy drie voormanne oor te laat en net af en toe oor te ry en ’n ogie te hou.”

      Janie het gewonder wat die werklike oorsaak vir die vete tussen Theo en Walt is. Theo het baie foute, maar sy het geweet hy is nie ’n kleinlike persoon wat sal toelaat dat geld ’n verwydering tussen twee families bring nie, en sy het geraai dit gaan veel dieper as ’n kwessie van geleende geld wat nooit terugbetaal word nie. Noudat Katinka vir haar die storie vertel het, kan sy verstaan waarom Theo so ’n hekel aan sy neef het, waarom hy so woedend was toe sy en Walt bevriend geraak het. En nou verstaan sy ook die sinspelings op ’n wedloop tussen hulle twee. Theo het bedoel dat die geskiedenis homself herhaal: eers sy verloofde en nou sy vrou …

      Katinka tel ’n Dawid-beeldjie op en streel ingedagte daaroor.

      “Carrara-marmer. Ek het die beeldjie in Florence gekoop. Dis al wat ek van my oorsese vakansie teruggebring het – soeweniers en foto’s waarna ek nooit weer gekyk het nie. Daar was geen aangename herinneringe nie en ek het ook geen illusies meer oor myself gehad nie.

      “Binne twee weke het ek geweet dat ek vir Theo Vermaak wou hê en dat ek met hom moes getrou het, in plaas van hardkoppig te wees en eers die wêreld te wil sien voordat ek my aan Pafuri en ’n man bind. Maar ek het ook gevoel ek het nou die onkoste aangegaan om oorsee te kom en ek sal miskien nie gou weer die geleentheid kry om al die plekke te sien nie, en ek kan net sowel nog ’n rukkie aanbly en heeltemal seker maak van my gevoel vir Theo.

      “Ek het vir Parys tot siens gesê, en vir Walt en die groep langhaar-kunstenaars met wie ons die pension gedeel het, en ek het deur Duitsland en Italië getoer. Maar die verlange na Theo en Pafuri was te groot. Ek het my toer met drie weke kortgeknip en ’n kabel vir Theo gestuur om my op Jan Smuts-lughawe te kom ontmoet en sommer die verloofring saam te bring wat ek aan hom teruggegee het.

      “Maar dit was my pa wat my op die lughawe kom haal het en … en hy het vir my vertel dat Theo by ’n nooi in Johannesburg gaan kuier het en dat hy die Woensdagmiddag met haar gaan trou …”

      Janie is so versink in haar eie ellende dat sy haar nie in ’n ander se skok en selfverwyt kan indink nie.

      “Ek is jammer, Tinka …”

      Katinka moet haar oë ’n paar keer vinnig knip. “Theo het my ook altyd so genoem … in die goeie ou dae. Nee, Janie, jý hoef nie jammer te wees nie. Jy is die onskuldige een en op die einde gaan jy die lydende party wees. Indirek is dit alles mý skuld. E … wat gaan jy doen?”

      “Doen?” Janie staar haar onbegrypend aan en dan eers snap sy wat die ouer meisie bedoel. “Ek het nog nie gedink wat my te doen staan nie. Dit was vir my … ’n skok. Ek dink diep in my onderbewussyn het ek geweet dat jy die ander meisie is, maar dit het my nogtans onverhoeds gevang en ek het tyd nodig om te besluit.”

      “As ek dalk kan help …” aarsel Katinka. “As jy dalk geld dringend nodig het, of iemand om jou stasie toe te neem of … of ’n boodskap vir Theo te laat …”

      “Dankie, maar ek het ’n bietjie spaargeld. Ek was van plan om ’n tweedehandse motortjie te koop. En … en ek sal eers mooi moet dink watter boodskap om vir Theo te laat. Ek s-sien hom dalk … nooit weer nie. Nee,” keer sy moedig toe Katinka ’n simpatieke hand na haar uitsteek, “moenie my troos nie. Ek is ’n swakkeling en as ek simpatie kry, huil ek net al hoe harder. Ek moet seker huis toe gaan …”

      “Janie, gaan jy nou alleen in daardie rondawel sit en oor alles nadink en … huil?”

      “Ja, ek is bevrees ek gaan my siek huil,” erken Janie. “Jy sien, ek het hom net so lief soos jy.”

      “Ek kan jou nie alleen in die rondawel laat sit nie,” sê Katinka beslis. “Jy slaap vanaand hier by my. Ek het twee beddens.”

      Daarvoor sien Janie nie kans nie. Om nog ’n hele aand in Katinka se geselskap deur te bring en hier te slaap en môreoggend wakker te word en te moet hoor hoe lief sy en Theo mekaar het … Nee, dan gaan hou sy honderd maal liewer vanaand saam met Walt-hulle partytjie. Dalk doen dit haar goed en keer dit dat sy haar kop op haar arms laat sak en onbedaarlik aan die huil gaan en nie weer ophou nie.

      Janie dwing ’n brawe glimlaggie om haar bleek mond.

      “Ek gaan nie regtig op ’n bondeltjie sit en huil nie. Dankie vir die aanbod, maar ek het Walt belowe ek kom vanaand saam met hulle partytjie hou. Kom jy ook?”

      Die feit dat daar vanaand ’n partytjie is, is vir Katinka nuus. Sy sê egter niks nie en belowe om Janie daar te sien, hoewel sy nie in die minste van plan is om te gaan nie, selfs al kom nooi Walt haar ook. Hy sal dit in elk geval nie doen nie, want hy weet sy sal haar voete nie weer in sy rondawel sit nie.

      Die mate van aangetrokkenheid wat sy eens op ’n tyd tot die sjarmante jong skilder gevoel het, het binne twee weke oorgewaai, nog lank voordat sy in Parys vir hom tot siens gesê het. Nou het daar net vriendskap oorgebly, maar nie genoeg daarvan om haar by Walt te laat gaan kuier as sy verwag dat Theo vanmiddag haar pa per radio sal kontak om te verneem of die voorrade gekom het, en vanaand Njelele toe sal ry as hy hoor dat die draad en ysterpale wel op vandag se trein was nie. Nee, laat Janie dan maar saam met Walt gaan partytjie hou, wát hy ook al vier. Sy sal vir Theo wag …

      “O ja, amper het ek vergeet,” sê Katinka vir Janie toe sy saam met haar deur toe loop. “Theo het eergisteraand sy trui hier vergeet. Neem dit maar huis toe. Theo is ’n regte ou vergeetkous. Hier by my is van sy sakdoeke en ’n hemp en mansjetknope en ek weet nie wat alles nie. Net ’n oomblik, dan gaan haal ek die trui gou. Die ander goed sal ek later soek.”