maak dit oop. Dis ’n sakkie van swart fluweel met ’n rekbandjie daaraan vasgewerk. Sakkerollers en ander skurke is volop in Parys, lees sy ouma Hebs se krullerige handskrif op die kaartjie. Gebruik hierdie vir alles wat jy veilig moet bewaar.
Emma bekyk die sakkie. Wat ’n vreemde geskenk. Miskien raak haar ouma al kinds …
“Kom, ons moet opskud,” sê Tombi. “Ek moet sê, middagete sal nou welkom wees.”
’n Wolf in Parys
Die eetkamer van Chez Flaubert is in die kelderverdieping, onder die ingangsportaal. ’n Ry smal dakvensters gee flou lig vanaf die straatvlak.
Emma kyk na die pare enkels, broekspype en skoene wat sigbaar is soos voetgangers op die sypaadjie verby loop: hoë hakke, blinkgepoleerde leer en slonsige seilskoene.
Daar is drie lang tafels met geruite kleedjies, en ’n groot ysterkandelaar hang van die plafon af. Die vloer is gemaak van donker hout wat klank absorbeer, aangehelp deur die dubbele glas voor die vensters. Die geure van koffie en varsgebakte brood uit die kombuis sorg vir ’n gesellige atmosfeer.
Sy hou die ander toerlede dop soos hulle instap. Nes sy dra almal gemaklike jeans en hoodies, want hulle is nog nie gewoond aan die somerweer van die Noordelike Halfrond nie. Daar word gesels en stoele rondgestoot, maar dis meer gedemp as gewoonlik. Ten spyte van die opwinding van die nuwe omgewing is almal moeg ná die lang vlug en ’n paar gaap luidkeels.
Die maal begin met erdebakkies vol stomende bruin uiesop, bedien saam met baguettes, die lang Franse brode wat in mandjies op die tafels neergesit word en waarvan hulle hompe afbreek. Sop was vir Emma nog nooit so lekker nie. Sy is rasend honger.
“Lyk my ons het nog ’n wolf in Parys bygekry?”
Die stem agter haar laat haar omkyk. ’n Lang seun staan en lag vir haar met plooitjies om sy amperswart oë. Sy verstik amper in haar sop. sulke aantreklike ouens behoort verbied te word as kelners. Hy lyk kraakvars en skoongewas in ’n wit hemp, met ’n donkerblou voorskoot om sy middel vasgebind.
“Wolwe?” proes sy.
“Parys is ’n ou stad vol stories. Een van die strate hier naby is juis die Rue de la Brèche aux Loups – die steeg waar die wolwe snags inkom.”
“Is daar dan ’n gat in die stadsmuur?”
“Vra jy my? Jy’s die een wat ingesluip het!” terg hy en sit nog ’n paar brode in die mandjie voor haar.
Is dit nou Luc, mevrou Flaubert se seun? wonder sy. Die lapelwapen op sy hemp vang haar oog: ’n dowwe metaalskyf met patrone en inskripsies al om die buiterand.
“Wat is dit?” vra sy en wys daarna.
Hy glimlag geheimsinnig, maar bly haar ’n antwoord skuldig. Mevrou Flaubert verskyn in die deur wat na die kombuis lei en klap haar hande om almal se aandag te trek. “Luister, almal. Ná die sop bedien ons ’n slaai en dan ’n souttert met ham. Ons nagereg is ’n tipies Franse aarbeitert, daarna sluit ons die maaltyd af met ’n stukkie kaas. Dis die Franse gebruik om al hierdie geregte apart en op jou tyd te eet. Kos is belangrik hier en maaltye is die hoogtepunte van die dag … O ja, kan ek julle voorstel aan my seun, Luc?” Sy beduie na die kelner by Emma se tafel. “Hy sal julle meer vertel van die gewoontes van ons Parysenaars.”
Clarissa en haar kamermaat – Mandy van Sandton, onthou Emma – stamp aan mekaar en giggel. Bakvissies, dink Emma vies. Sy konsentreer hard daarop om nie weer na die kelner te kyk nie.
Wat om te maak met jou eerste middag in Parys
Ná middagete raak die groep rusteloos.
“Ek wil gaan kyk hoe lyk die Champs-Elysées!”
“Die Eiffeltoring!”
“Wat van koffie by ’n straatkafeetjie?”
“Boring!” skree Clarissa. “Is hier nie ’n groot winkelsentrum iewers naby nie?”
Meneer Thompson kug. “Ek weet julle is almal gretig om iets van die stad te sien. Ons amptelike program begin eers môre, so vanmiddag gaan ons die groep verdeel sodat elkeen kan kies wat jou eerste ervaring in Parys moet wees.”
Juffrou Lategan hou haar pers sambreel omhoog. “Ek sal ’n groep na die Galeries Lafayette vergesel. Dis ’n ongelooflike winkelsentrum, een van die grootstes in die stad, in ’n majestueuse ou gebou wat ontwerp is deur baron Haussmann, die argitek wat Parys so ingrypend laat herbou het in die laat-1800’s. Dit het ’n pragtige glaskoepel en ’n pyporrel.”
Clarissa se gesig val. “Dit klink erg museumerig,” kla sy.
“Wel, as jy nie kans sien om ’n museum te besoek waar al die groot Europese ontwerpers hul reekse verkoop en boonop gereeld uitverkopings hou nie … sal jy seker nooit weet wat jy mis nie!”
“Uitverkopings!” gil Clarissa en Mandy gelyk. “Ons gaan saam!”
“Ek sal ’n groep neem vir ’n wandeling langs die Seine en die belangrikste geboue en bakens uitwys,” sê juffrou Louw.
“Die meeste van die groot toeristeplekke is op julle program,” sê juffrou Danson. “Môre besoek ons die Eiffeltoring en die dag daarna die Louvre – natuurlik nadat die oggend se Franse klasse afgehandel is. Maar hier is heelparty interessante kerke waarby ons nooit gaan uitkom as ons nie sommer vanmiddag al gaan kyk nie, en dis boonop ’n heerlike buurt om in rond te dwaal. Ek beplan ’n draai deur die Rue St Germain, ’n besoek aan St Sulpice en die Luxembourg-tuine. Wie stap saam?”
Meneer Thompson is laaste aan die beurt. “Ek wil graag die Musée d’Orsay besoek. Dit huisves van die heel beste kunsversamelings in Europa en is my persoonlike gunsteling. En dis geleë in ’n lieflike ou gebou reg langs die Seine.”
’n Opgewonde gebabbel klink op soos almal hulle bestemmings kies. Emma kreun innerlik. Sy is moeg vir die groep, sy wens sy kon eerder haar eie rigting kies. Maar daarvoor is daar nie ’n kat se kans nie.
“Kies die Orsay,” fluister Luc naby haar oor toe hy buk om haar leë bord weg te neem. “Daar’s ’n wonderlike uitstalling van bekende Impressionistiese werke.”
Sy glimlag flou. Sy stel belang in kuns, ja, maar wat van meneer Thompson? Wie het nou lus vir sý geselskap?
“Hein, kom jy saam met ons?” vra Clarissa met ’n stroopsoet stemmetjie.
Emma koes net betyds weg agter Kevin se rug toe Hein se oë vlugtig deur die bondel soek.
“En wat sal ek in ’n inkopiesentrum soek?” vra hy stug. “Ek het genoeg sykouse saamgebring.”
Mandy giggel. “Moenie maak of jy nie ook belangstel in die Paryse modes nie. Mooi klere is meisiemagnete, jy weet. En dalk kry ons selfs ’n roomys iewers.”
Dan sien Henk vir Emma raak. “Kom jy saam?” roep hy oor die koppe heen.
“Vir seker!” antwoord sy en glimlag vals.
“Gaan kry waterdigte baadjies, almal,” beveel juffrou Lategan, “dit lyk na reën. Ons ontmoet oor vyftien minute in die voorportaal.”
Toe die groep by die voordeur uitstap, maak Emma ’n vinnige regsomkeer. Sy glip weg saam met die paar kinders wat agter meneer Thompson aan tou.
Musée d’Orsay sal dit wees.
Die Seine vloei reg deur die middel van Parys