tydelike stilte.
“Ek sien nie kans nie,” antwoord Bartho dadelik.
“Dit gaan nie ’n probleem veroorsaak nie, Bartho. Die stad is uiters rolstoelvriendelik.”
“Dankie, maar nee dankie.”
“Ek is ook nie lus om vanaand al uit te gaan nie. Dankie, maar gaan julle gerus,” sê Victoria vinnig. As Bartho nie gaan nie, sal dit haar nie baat om op die uitstappie te gaan nie. En haar kop is seer, moet sy erken.
“Ag nee, Tori,” pruil Belle. “Wees ’n sport, man.”
“Jammer, nee,” antwoord sy kortaf en kyk liewer nie in haar ma se rigting nie. “Gaan geniet julle twee dit.”
“Wat gaan jy doen terwyl hulle weg is?” vra haar pa fronsend.
“Uitpak en dan slaap,” sê sy bondig. Dit maak haar gelukkig om te weet dat Bartho veilig op die boot is en dat Belle êrens in die stad met Lukas flankeer.
“Hou tog duim vas dat ons tasse al gekom het,” sê Belle opgewonde toe hulle terugstap na die kajuit toe. “Ek kan nie in hierdie klere na ’n nagklub toe gaan nie.”
“Moes Lukas nie liewer na sy broer gekyk het nie?” vra Victoria, tog suur omdat Belle so vrolik en entoesiasties klink.
“Ek glo nie. Hy het mos nou geëet? En ek’s seker Lukas sal hom help om in gemakliker klere te kom voordat ons die pad vat.” Sy dink ’n oomblikkie na. “Buitendien lyk Bartho nie vir my na die tipe wat deur sy broer opgepas wil word nie. Hy lyk na die sterk, independent tipe, of hoe?”
Victoria byt haar lip vas. So, Belle het reeds besluit dat Bartho die sterk, onafhanklike tipe is? “Ja, maar hoe onafhanklik kan hy wees met al daardie beserings?”
Belle trek haar skouers op. “Haai, vriendin! Gaan jý oukei wees so alleen?”
Tipies Belle. Sy het klaar besluit om te gaan en nou dring die implikasies eers deur. Dit is ’n onaangename gedagte dat sy ook op die reis is om te herstel – net soos Bartho. Eintlik is hulle in dieselfde bootjie, maar sy beserings is net meer sigbaar. “Natuurlik. Ek kan na myself kyk. En ek is nie siek of alleen nie, hoor. My ma en pa is mos iewers op die boot. Dan is daar die een of ander vertoning in die ouditorium ook, het ek gesien. Gimnaste of iets. Dalk sal ek daar gaan inloer as ek nog nie vaak is nie.”
Die tasse het gekom en staan binne-in die kajuit. Met ’n gilletjie van plesier, ruk Belle haar tas oop en soek gou na iets om aan te trek.
Victoria is nie spyt toe sy skaars twintig minute later, na ’n warrelwindtog deur die kajuit, eindelik uitstorm nie.
Belle het haar tas eenvoudig op haar bed omgekeer en die inhoud omgedolwe. Die badkamer se piepklein rakkie het sy blitsvinnig met al haar mooimaakgoed volgepak. Belle weet wat haar prioriteite in die lewe is.
Met ’n innerlike suggie soek Victoria deur die deurmekaar klere op die bed na haar vriendin se nagklere en sit dit onder haar kussing. Nadat sy ’n paar van die kledingstukke wat nie kreukeltraag is nie, uitgehang het, pak sy die res terug in die tas, knip dit toe en druk dit onder die bed in.
Haar eie tas pak sy sistematies uit, bêre haar nagklere ook onder haar kussing en pak al haar toiletgoed uit in die kassie onder die wasbak. Orde is vir haar belangrik. Die kajuit, hoewel luuks, is klein en as alles deurmekaar is, gaan dit nie lekker wees om hier te bly nie. Dieselfde geld vir die boot, besluit sy. Sy gaan gelukkiger voel as sy ’n bietjie verkenningswerk gedoen het en weet waar alles is, want sy hou daarvan om haarself te oriënteer. Hulle is aan boord ’n reusagtige, drywende hotel en ’n mens kan maklik verdwaal.
“Lekker aand wat vir jou voorlê met daardie Belle,” sê Bartho toe Lukas uit die stort gestap kom.
Lukas sien die afguns in sy beseerde broer se oë. “Dit behoort lekker te wees, maar ons sal seker taamlik vroeg al terugkom. Ek is mos nie regtig een vir die naglewe nie,” antwoord hy versigtig.
“Nou waarom het jy dit voorgestel?”
“Om die twee dames se onthalwe. Ek het gedink dat hulle dalk lus sal wees om te gaan.”
“En toe is net een daarvoor te vinde.”
Lukas kyk fronsend na sy broer. Hy was regtig jammer dat Victoria nie saam wou uitgaan nie, want nou is dit net hy en Belle. “Jy was nie baie vriendelik met Victoria nie, Bartho. Wat is dit tog met jou dat jy so ’n afkeer van slim vroue het? Jy is regtig ’n manlike chauvinis, weet jy?”
“Ek dink nie vroumense moet hulle met die finansiële markte en sulke goed bemoei nie,” antwoord hy stuurs. “Soos jy behoort te weet. Ek hou van my vroue sag, bewus van wat hulle rol behoort te wees.”
“Dom, bedoel jy? Soos Maya?” Lukas is dadelik jammer oor die vraag, maar dit het uitgeglip.
“Ja.” Sy stem is bot. “Eintlik soek ek iemand soos Ma. Iemand wat sag en simpatiek is.”
“Ma is simpatiek, maar sy is slim en het goeie opleiding,” antwoord Lukas bedaard. “Sy het jou ongelukkig tot in die afgrond bederf toe jy klein was en nou soek jy iemand wat jou op die hande sal dra.”
“Ek bedoel nie Ma is dom nie,” hou Bartho vol. “Maar sy het nie met Pa gekompeteer nie. Ek wil iemand soos sy hê wat kos maak, by die huis is wanneer ek daar kom, warm en sag in my bed is. En daar’s niks daarmee verkeerd nie.”
Lukas sug. “Jy lewe nog in die tiende eeu, broer. Kom by! Vroue kompeteer vandag op alle vlakke met mans en bewys op die koop toe dat hulle enigiets beter as ’n man kan doen.”
“Ja, hou nou op preek. Vir ’n geswore oujongkêrel het jy heeltemal te veel eiers oor vroumense te lê. Help my nou stort voor jy gaan, ek het dit nodig in hierdie hitte.”
“Ek kry net gou die plastieksakke.”
Terwyl Lukas sy broer help om te stort, dink hy terug aan aandete saam met die Verbeeks en hul gas. Toe Dirk Verbeek hom en Bartho vroeër die dag raakgeloop het, was sy voorstel dadelik dat hulle moet reël om aan dieselfde tafel in die restaurant te sit. “Hier’s nie baie jong mense op die boot nie,” het hy verduidelik, “en dit sal vir my dogter en haar vriendin lekker wees as julle by ons sit.” Toe die twee dames inkom, het Dirk dadelik opgestaan. Die voorste, blonde een was baie mooi en vol selfvertroue. Sy het haar heupe geswaai en haar pragtige hare oor haar skouers teruggegooi – asof sy op ’n segetog was. Sy weet dat baie oë haar dophou, het hy gedink. Sy moet Dirk se dogter wees. Die skraal, donker enetjie agter haar, was skugterder. Sy het hom aan ’n skigtige bokkie laat dink en toe hy in haar groot, gevoelvolle oë kyk, was die indruk nog sterker.
Groot was sy verrassing toe hy agterkom dat sý die oom se dogter is. Hy het hom die hele aand aan haar smal hande en haar dun gewrigte verkyk. En dan was daar die geur om haar wat hom lus gemaak het om openlik aan haar te ruik.
Dit het hom totaal verstom toe hy hoor waarmee sy haar geld verdien. Hy het eerder verwag dat sy die sekretaresse sou wees of dalk die een wat die funksie waar Bartho was, gereël het. Beslis nie dat sy ’n finansiële ghoeroe is nie.
Omdat hy haar nie kan peil nie, het sy hom uitgeboul. Hy hou van raaisels en wat hy by die eerste ontmoeting gesien het en wat sy hom daarna van haarself vertel het, klop nie lekker nie. Een plus een maak nie twee nie. Gelukkig is hulle vir nog meer as twee weke op dieselfde boot en sal hy haar uiteraard baie sien.
Dalk sal sy gou nie meer so ’n enigma wees nie.
Net jammer dat sy net oë vir Bartho het. Hy het haar goed dopgehou en gesien hoe haar aandag by sy broer gebly het. Waarom dit is, verstaan hy ook nie, want Bartho was blatant ongeskik teenoor haar.
Of is sy die tipe vrou wat daarvan hou dat ’n man haar op haar plek sit? Van dié gedagte hou hy net mooi niks.
Bartho is soms amper grof in sy spraak en optrede. En die ski-ongeluk het dit vererger, want sy broer dra swaar aan die blaam. Dit gaan geduld kos om Bartho weer geestelik en liggaamlik gesond te kry.
Eers ry Victoria met die hysbak