uit is. Onmiddellik! Julle kom reguit huis toe. Geen ander draaie nie, hoor?” Eindelik is hulle in Johann se sportmotor en skielik voel dit vir Festus hy kan Katryntjie uit die motor trek en die jong man na sy peetjie stuur. Johann trek met ’n vaart weg en Festus voel die bloed in sy slape pols. Die klein sot! En hy het nou net gesê hy sal versigtig wees! Vandag se jeug!
Hy voel skielik eienaardig verlore en eensaam. Die huis se stilte is byna te veel om te verduur. Met Poens weg en Katryntjie op die kattejag . . .
Hy vlug studeerkamer toe, gaan sit by sy lessenaar, kyk op sy horlosie en sit terug. Die lang wag het begin . . . Totdat Katryntjie veilig tuis is, sal hy geen rus of duurte hê nie. En hy sal nie weer toelaat dat sy uitgaan nie. As sy wil gaan fliek, sal hý haar neem. Watse lawwigheid is dit? Sy is ’n kind van sestien. Sy het nou die dag nog ’n pak slae gekry. Waar kom sy vandaan om nou al met jongetjies te wil uitgaan? Hy sug diep en kyk weer op sy horlosie. Die ure strek eindeloos voor hom uit.
“Sjoe! Ek sou nooit kon dink jou oom Festus kan só sanik nie!” sê Johann.
Katryn lag en vra: “Hoekom sê jy so?”
“O, my niggie, daardie oom van jou is dié Romeo van die stad. Hy het al meer nooiens gehad as wat daar sterre aan die hemel hang.”
Katryn se gesig versober. Dan byt sy op haar onderlip. Sy weet Johann praat die waarheid, en hoekom sal dit haar hinder? Festus Dumas is so onbereikbaar vir haar soos die sterre bokant haar kop. Sy moet ophou om haar so belaglik te gedra. Hier langs haar sit ’n gawe jong man. Wel ’n bietjie jonk vir haar, maar hy is die regte geselskap vir haar, nie Festus Dumas nie. Toe Johann na haar hand soek en dit druk, druk sy terug. Sy gaan nie toelaat dat die gedagtes aan Festus Dumas haar aand bederf nie.
8
Dis lekker om weer ’n slag grootmens te wees en Katryn geniet die aand.
Johann is beslis ’n verliefde man toe hy haar weer by die huis aflaai. Hulle het ’n klomp maats van Johann by die fliek ontmoet en ná die fliek het hulle eers iets by ’n kroeg gaan drink, oom Festus se waarskuwing ten spyt.
Sy laat toe dat Johann haar ’n ligte soentjie gee en glip by die voordeur in.
Die lig brand nog in die studeerkamer en sy loer versigtig na binne. Dan glimlag sy en stap nader, haar oë teer. Hy het vir haar sit en wag – en aan die slaap geraak!
Haar blik dwaal oor die ontspanne gelaatstrekke en sy voel haar hart pyn. Hoe verskriklik lief het sy hom, en hoe verskriklik onmoontlik is dit nie! Dan steek sy haar hand uit en streel die hare weg van sy voorkop. “Oom Festus! Oom Festus!”
“Hoe?” Hy sit orent, duidelik die kluts kwyt.
“Ons moet gaan slaap.”
“O . . .” Hy vee oor sy hare, staan op. “Jy is terug. Die aand geniet?”
“O ja! Dit was heerlik!”
Festus frons. Dis nie nodig om so gaande te raak oor ’n doodgewone fliek nie! Hy vererg hom half. ’n Mens sou sê sy is niks gewoond nie. “Hm . . . Nou ja toe, kom ons gaan slaap.” Ná ’n tree gaan hy weer staan, kyk speurend op haar af. “Het Johann hom gedra?”
Sy kyk onskuldig in sy oë op. “Hoe bedoel oom nou?”
Hy frons kwaai in haar onskuldige oë af. “Jy weet wat ek bedoel. Het hy jou . . . e . . . lastig geval? Ek bedoel . . . e . . . gesoen en . . . so aan?”
Haar oë rek rond. “Haai nee, oom Festus! ’n Mens doen dit mos nie sommer al die eerste aand nie! Of doen oom dit as oom ’n meisie die eerste aand uitneem?”
“Nee, natuurlik nie . . . e . . . Gaan slaap!”
“Ja, oom. Nag, oom.”
“Nag, Katryntjie. O, Katryntjie . . .”
“Ja, oom?”
“Net ’n oomblik. Sê my . . . Jy begin nou met seuns uitgaan. E . . . jy ken mos darem die feite van die lewe, nè?”
Katryn kan gerus bars, maar sy trek haar gesig op ’n sedige plooi. Hy lyk so dierbaar ernstig en bekommerd . . . en ongemaklik! “Feite van die lewe? Watse feite is dit, oom?”
“Ek bedoel nou . . . e . . . die verskil tussen jou geslag en die ander geslag.” Sy bly half vertraag lyk en hy vervolg ongeduldig: “Ek bedoel dat daar seuns en dogters is en dat . . .”
“Maar natuurlik weet ek daar is twee geslagte, oom. Maar wat daarvan?”
“Maar jy ken darem seker die rede hoekom daar twee geslagte is?”
Dit lyk of sy ernstig daaroor dink. “Noudat oom dit noem . . . Ek het nog nooit só daaraan gedink nie. Hoekom is daar twee geslagte, oom?”
“Wil jy my sê jy weet nie hoekom nie? Het jou ma jou niks van die lewe vertel nie?”
“My ma? Maar ek was bitter klein toe sy dood is en Pappa . . . Wat moes hy my vertel het, oom?”
Dis ’n groot skok vir Festus. Natuurlik! Wie moes die kind die feite van die lewe geleer het? Sy was bitter jonk toe haar ma oorlede is en haar pa het haar juis so oorbeskermd op die plaas grootgemaak. Waar sou sy hierdie belangrike feite kon leer? Hy voel sy maag ’n draai maak. En hy het haar sowaar vanaand met ’n ervare seunskind laat uitgaan!
Hy gryp na die eerste verskoning waaraan hy kan dink. “Dis nou te laat om te praat. Gaan slaap maar eers. Ons kan later daaroor praat.”
“Goed, oom.”
Die volgende dag ontvang Katryntjie ’n geskenk van haar voog met dié ernstige woorde daarby: “Ek wil hê jy moet hierdie boekie met aandag deurlees, Katryntjie. En onthóú wat daarin staan. Dis van die allergrootste belang.”
“Goed, oom.”
Toe sy in haar kamer kom, bars sy uit van die lag toe sy die titel op die buiteblad lees: Wat moet ek my kind vertel?
Sy lees dit met aandag deur, soos sy beveel is. Die netelige saak word só briljant gehanteer dat Katryn daar en dan besluit om die boekie te bewaar. Eendag wanneer sy haar eie kinders het, gaan dit handig te pas kom.
Sy moet haar dartelende oë vinnig onder neergeslane ooglede verberg toe haar voog later die aand vra of sy al die boek deurgelees het.
“Ja, oom.”
“E . . . verstaan jy alles wat daarin staan?”
Eers is sy lus om hom weer te terg, maar besluit dan daarteen. Sy durf dit nie te ver dryf nie. Festus gaan haar in elk geval braai wanneer hy op ’n dag die waarheid uitvind.
“Ja, oom,” antwoord sy sedig, en Festus slaak ’n sug van verligting. Wel, Katryntjie is nou ingelig. Dit sal nie sy skuld wees as die kind verkeerd trap nie.
Maar hierdie gerusstellende wete is nie genoeg om die onrus in hom te laat bedaar nie, vind hy uit toe sy twee aande later genooi word na ’n partytjie. Feit is, duisende meisies het die feite van die lewe geken en tog nog verkeerd getrap. As dit met sy Katryntjie moet gebeur . . .
“Johann sal haar omstreeks sewe-uur kom kry,” hoor hy Pieter oor die telefoon sê, en hy keer vinnig.
“Dis nie nodig nie. Ek sal haar self bring.”
Pieter aarsel, grinnik dan verbaas. Festus klink nes ’n te streng vader!
“Moenie verspot wees nie, man. Johann kan haar kom haal. Festus, ou vriend, dit help nie om ’n kind te goed op te pas nie. Jy leer hulle dan net om skelm te wees. Vra my. Ek het drie.”
“Ja, maar . . . ek verkies om haar self te kom aflaai. Ek sal haar self weer kom haal ook wanneer ek dink dis tyd.”
Pieter Cilliers skud sy kop en glimlag geamuseerd toe hy die telefoon neersit. Festus Dumas en sy ooilammetjie het al ’n hele spottery in hul groep veroorsaak. Mense kan hul ore en oë nie glo oor die adolessente dogter waaroor hy soos ’n broeis hen waak nie. Festus