en pofmoue hang. “Dis nie fair nie, jy het die mooiste rok gekry. En dit by MY oer-oumagrootjie.”
“Ja, sy’s really nice. Maar sy lyk vir my siek – en dan is sy nog pregnant ook.” Nomsa hou haar kop skeef. “Wow, daai hoes klink nie goed nie.”
Ek skuif die kombers weg. Madeline du Plessis, my oer-oumagrootjie, hoes omtrent haar longe uit. “Dalk kan ek haar Heel.”
“Forget it. Jou hart het amper gaan staan toe jy vir Zak Geheel het. Jou ma het gesê never ever again,” sê Nomsa.
“Hei, jy’s nie my ma nie, hoor?”
“Luister vir Nomsa,” sê Tara kwaai. “Jy kan net Bewakers Heel, anders vat dit te veel van jou.”
Net toe is daar stemme en beweging by die leer wat boontoe gaan. Die valdeur kraak oop en daglig stroom deur die opening.
“Drenkelinge!” klink Jan Verhoef se stem van bo af. “Die kwartiermeester wag vir julle.”
Kwartiermeester Jakobus Janzoon lyk soos een van daardie kaalnekhoenders wat mens kry. Aan die bopunt van sy lang nek is ’n klein rooi gesiggie met swart ogies wat heeltyd heen en weer flits. Hy sit vir Tara op kombuis duty en ek en Nomsa moet die kaptein se kajuit gaan skoonmaak.
“Siesa, dit stink,” kla Nomsa toe die kwartiermeester ons met ’n stuk seep wat soos ’n baksteen lyk, twee emmers water en sulke valerige lappe in die kaptein se kajuit los. Sy kyk rond. “Oee-ee, ek is seker daar is rotte wat uit die donker hoeke vir ons loer.”
“Wel, dis beter as in daardie stink gat waar die passasiers moet bly. Ten minste is hier darem vensters.”
Dit moet aan die agterkant van die skip wees, want daar is aan twee kante van die vertrek vensters. Terwyl Nomsa moan oor die “lice-infected” beddegoed wat sy moet regtrek, bekyk ek die papiere en goed op die groot tafel wat in die middel staan.
Daar is ’n lamp, ’n dagboek, ’n potjie ink en ’n pen wat soos ’n groot veer lyk op die tafel. Ek buk oor die dagboek en lees hardop, sodat Nomsa ook kan hoor:
“Vrydag, 19 Maart 1688.
Drie bemanningslede siek. Lyk soos dissentrie. Vier drenkelinge uit die see gered.
Saterdag, 20 Maart 1688.
Vandag is dit die nagewening, met die ure van die dag en nag ewe lank. Behoort teen middernag die ewenaar oor te steek. Stormwolke op die horison. Die hemele behoed ons.”
Die ewenaar. Middernag. Dan strike dit my. Ek kom regop. “Nomsa, die Poort gaan vanaand oop. Ek dink die rede waarom ons hier is, het iets daarmee te doen.”
5
Nomsa se oë rek. “Holy cow. Ek dink jy’s reg. It’s our destiny. Ons moet keer dat die Poort oopgaan.”
Ek skud my kop. “Nee, dit was juis toe die Poort oopgegaan het dat van die mense op die skip Bewakers geword het. As ons moes keer dat dit oopgaan, sou my familie nie eeue later Bewakers gewees het nie.”
“Speak for yourself. Jy weet mos my Shona ancestors was al Bewakers nog lank voor die Hollanders in die Kaap aangekom het.”
“Maybe, ja. Maar ons moet uitfigure presies waarvoor ons hier is.”
“Nou kom help my dan. Hoe gouer ons hier klaar is, hoe gouer kan ons by Tara en Leonardo hoor wat hulle dink.”
Ek gebruik my Bewaker-kragte en begin supervinnig skrop en skuur. Terwyl ons werk, begin die skip al hoe meer heen en weer wieg.
“Ek hoop nie hulle laat vir Leonardo daar bo tussen die seile rondklim nie. As die skip so wieg, foeter hy netnou daar van bo af,” sê Nomsa.
My hart gaan staan amper toe ons met die vuil emmers water op die dek kom en sien hoe Leonardo sowaar as vet tussen die maste rondklouter.
Oh. My. Word, sein Nomsa. Wat maak jy daar bo?
Ek help hulle om die groot seile te laat sak – hulle sê daar is ’n helse storm op pad.
Die wind waai slierte hare in my gesig. Ek kyk op. ’n Pers bank wolke beweeg teen die horison op.
By the way, sein Leonardo verder, die matrose glo die storm is ons skuld. Hulle sê ons het bad luck gebring.
Bad luck. Régtig? Ek wip my tot bokant die stormwolke. Hulle sal vannag om middernag agterkom wat bad luck is, sein ek terug en tel ’n emmer op. Terwyl ek en Nomsa die vuil water oorboord gooi, sein ek vir Leonardo wat ek in die kaptein se dagboek gelees het.
Klink vir my ons is hier om seker te maak jou stamvaders word Bewakers wanneer die Poort oopgaan – voor die Ander hulle beetkry, sein Leonardo.
My hart begin vinniger klop. Dink jy die Ander gaan die skip aanval?
Jip. En as my somme reg is, gaan jy soort van ophou bestaan as jou voorouers vannag iets oorkom.
My hart skop al hoe woester teen my ribbes.
Hei, slow down, julle sein te vinnig, kla Nomsa. Wat is dit van ophou bestaan?
Ek sein mooi stadig vir haar.
Oe-ee, dis heavy, sein sy terug en sug dramaties. Toe lig sy haar kop en staar die verte in. This is the moment to fulfil our destiny. Sy lig haar arm en wys na waar die stormwolke nou al hoe vinniger naderkom. Ons ancestors het dit in die wolke geskryf: all for one, and one for all; united we stand, divided we fall!
Ek dink nie ons ancestors het die Musketeers geken nie, Nomsa, sein Leonardo terug. En as julle nie nou ondertoe gaan nie, gaan julle beslis nie united bly staan nie – die wind gaan julle binnekort van julle voete af waai.
Ons struggle teen die wind in tot by die valdeur en klim met die leer af. Die passasiers lyk nie juis lus om vir ons ’n welcoming party te hou toe ons onder kom nie. Terwyl ons deur die vertrek loop, draai die koppe in ons rigting. ’n Vrou gee ons ’n vuil kyk voor sy aspris haar rug op ons draai.
“Wat’s hulle case?” fluister Nomsa. “Vanoggend was hulle vriendelik en nou kyk hulle gate deur ons.”
“Die mense neem julle kwalik,” sê iemand agter ons. Ons draai om. Dit is Jean, my oer-oupagrootjie. “Een van die matrose wat dissentrie gehad het, is oorlede kort nadat julle aan boord gekom het.”
Shame, hy lyk self maar sleg. Sweetdruppels glinster op sy gesig en sy oë is groot en angstig.
“Intussen het daar van die ander passasiers ook dissentrie gekry – waaronder die twee jongste Taillefert-kinders. En my vrou …” Hy bly stil en vee met sy voorarm oor sy voorkop. “Ek het nie meer raad nie. Haar toestand bly versleg.” Jean kyk weg. “Ek dink nie sy en die baba gaan oorleef nie.”
Ek sit my hand op sy arm. “Dalk kan ek help.”
Jean skud sy kop. “Ek is ’n geneesheer en ék kan nie meer help nie.”
Dan vlieg die die valdeur oop en Tara val omtrent teen die trappe af. Ek en Nomsa draf tot waar sy in ’n hopie aan die voet van die trappe neergesak het.
“Jy lyk terrible, girlfriend,” sê Nomsa. “Ek hoop nie jy het ook daai dissentrie-siekte nie?”
Tara skud haar kop bewerig. Haar gesig het ’n groen skynsel en sweet blink op haar voorkop. “I’m seasick … terribly nauseous.”
Shame, Tara was nog nooit goed met reis as dit by vliegtuie en skepe kom nie. Ek sit my hande op haar skouers. Koue rillings gly deur my lyf. Ek kry hoendervleis en elke haartjie op my arms gaan staan regop. “Beter?” vra ek toe die laaste rilling langs my ruggraat af gegly het.
Tara glimlag effens. “You Healed me. Thanks.”
Nomsa help haar regop. “Kom lê bietjie. Jy lyk vir my nog maar baie soos ’n spook op ’n hunger strike.”
Terwyl ek en Nomsa langs Tara op ons bed sit, stoot die huil in my keel op. Jis, ek wil nie hier wees nie. Ek wil net Kali-die-gewone-skoolmeisie wees.