het Evert kwalik geneem dat hy haar omgepraat het en hulle rusies het al hoe erger geword totdat sy hom die huis verbied het en hulle geskei is.”
Erika sit soos ’n houtpop. Stomgeslaan oor die waarheid wat sy uiteindelik aanhoor.
“Toe Phoebe vir my vra om jou te help grootmaak …” begin tant Lallie weer. “Foei tog, ek vervies my vroegoggend en laataand vir jou ma en haar klipkoue hart, maar sy is die rede dat ek die liefde van ’n eie kind ken. Glo my, sussie, ek was flenters van hartseer en verdriet nadat my Willem op so ’n vroeë ouderdom op die operasietafel gesterf het, en dít sonder dat ons ’n kind gehad het wat na sy dood vir my ’n troos kon wees. Maar dis wat jy nog al die jare vir my was: my bloedeie kind én my kleinkind.”
“Myne ook,” kom dit beslis van Jasper, terwyl hy nog ’n mansnesie uit sy broeksak haal en dit in die bewoë Lallie se hand stop. “Dit was vir my vreemd om Phoebe en Evert se rusies oor hulle komende kind te aanskou omdat ek en Hannelie nie kon kinders kry nie. Partykeer wou ek hulle skud om hulle te laat besef watter groot geskenk op hulle wag. Ek het so na jou geboorte uitgesien! Met die verloop van jare het dit gevoel asof jy my eie dogter en sommer my kleindogter ook is, en kuiertjies by jou en Lallie het my ná Hannelie se dood aan die gang gehou.”
“Dankie, oom Jasper … en tant Lallie. Julle was nog altyd my eie, eie mense.”
Tant Lallie droog haar trane af. “Ek het nou oorgenoeg van familiegeskiedenis en trane gehad. Jasper, skink vir my nog ’n glasie sjampanje sodat ons die sussie se prestasies behoorlik kan vier. Ons kan nie hier sit en grens terwyl ons eintlik van blydskap moet juig nie. Toe-toe, ek kon nog altyd bottels sjampanje leeg drink sonder om beskonke te raak. Dis net my lippe wat beginne kriewel … moet ’n allergie wees.”
Jasper wil die sjampanje net skink, toe sy selfoon in sy hempsak lui. “Hallo?” antwoord hy. “Ja … Wanneer? … Ek sien … Ja, ek maak so. Ons praat weer. Tot siens.”
Hy sny die oproep af, sit sy foon in sy hempsak terug en draai na Erika. “’n Mens moet sjampanje eintlik nie op so ’n leë maag drink nie. Hoekom gaan soek jy nie ’n paar ryp perskes in die tuin van die leegstaande huis hier langsaan nie? Die Coetzees het gesê ons is welkom om vrugte in hulle boord te pluk totdat hul huis verkoop is.”
“Maar ek wil nog oor my pa uitvra, oom.”
“Ja, nooientjie, maar ek wil eers ’n paar dinge met jou tante Lallie bespreek, as jy nie omgee nie. Ek sal sorg dat my huishoudster vir my en Lallie middagete maak, want jou ma gaan ’n oorval kry as sy agterkom ons het in die oggend sjampanje gedrink. Maak nou seker dat jy ook iets eet, hoor?”
Erika is nuuskierig oor die oproep wat die oom gekry het en oor wat hy met tannie Lallie wil bespreek, maar nou-nou is dit private sake, dalk ’n liefdesverklaring. Sy gaan liewer nie inmeng nie. Sy sal maar net moet wag.
“Nou goed dan,” gee sy toe.
“Bring vir my ’n paar perskes saam,” versoek hy en kyk glimlaggend saam met Erika hoe Lallie na elke slukkie sjampanje haar pikante neusie optrek en ’n jeugdige giggellaggie met haar vingers probeer smoor.
“Ek dink oom-hulle moet sommer gou gesels, want tant Lallie raak nou heel vrolik van die sjampanje. Sodra sy ophou giggel, begin sy hik en daarna raak sy gewoonlik aan die slaap.”
Sy het meer begrip vir haar ma se onvermoë om haar lief te hê noudat sy die waarheid oor haar ma se ongelukkige jeug ken, dink Erika terwyl sy deur hulle voortuin stap na die lae ringmuur wat hulle erf en die erf langsaan skei.
En haar pa? Daar is blye afwagting in haar hart vandat sy weet hy stel nog al die jare in haar belang. Sy sal sorg dat oom Jasper haar alles oor haar pa vertel. Maar tant Lallie het natuurlik eerste aanspraak op oom Jasper se aandag, gee Erika toe.
Die feit dat sy haar studie afgehandel het en sy haarself nou nie regtig meer ’n student kan noem nie, vul haar tegelyk met heimwee en opwinding. Sy sien só uit na die grootmenslewe wanneer sy haar eie loopbaan kan bou. Om alles te kroon kan sy dit saam met haar beste vriendin doen. Charmé was elke tree van die pad saam met haar van hul voorgraadse studie af tot deur honneurs en hul meestersgraad in kliniese sielkunde, en hulle paadjie gaan nie hier doodloop nie. Dis opwindend om te dink dat sy saam met Charmé ’n praktyk gaan begin. Sy wens haar vriendin was vandag hier om dit saam met haar te vier, maar as sy sou kom kuier het, sou Charmé nie genoeg tyd gehad het om vir haar oorsese reis in te pak nie. Sodra sy terug is, gaan hulle beslis groot fees vier.
Ondanks al die opwinding voel Erika tog ’n bietjie nostalgies oor die jeug wat sy in hierdie huis deurgebring het. Sy tuur na die Coetzees se huis langsaan. Toe sy nog op laerskool was, het dit aan die Hanekoms behoort en het sy gereeld van die heerlike perskes uit hulle tuin gesteel. Hulle was soos ’n tweede gesin vir haar, nes oom Jasper, hul buurman aan die regterkant. Ja-nee, sy is lus om weer ’n keer soos daardie sorgelose kind te voel wat in iemand anders se tuin baljaar het. Sy klouter rats oor die ringmuur en spring af in die buurerf.
Haar landing is onvas, want dit voel asof die grond onder haar beweeg. Aardbewing! dink sy vir ’n breukdeel van ’n sekonde.
“Verduiwels! Nee!” swets ’n onbekende manstem onverwags in haar ore terwyl sy angsbevange na die ringmuur gryp.
Sy verloor haar balans, te verdwaas om sin te maak van wat met haar gebeur, en gaan sit die volgende oomblik geniepsig hard op die omgespitte grond van ’n blombedding.
“Einaaa …!” protesteer sy skril, kyk verwilderd op en staar in die gesig van ’n wildvreemde man, geklee in ’n groen oorpak en rubberkapstewels, met tuingereedskap oor die grasperk agter hom gesaai.
Die man staar haar oomblikke lank verbysterd aan. “Jammer, ek het nie besef dis ’n meisie wat op my rug beland het nie,” maak hy verskoning, skuifel agteruit oor die grasperk en gaan leun met sy rug teen ’n boomstam.
Sy kan nie glo sy was so dom om vir ’n oomblik te dink dat dit ’n aardbewing is nie. “Ek is skuldig en vra om verskoning,” sê sy verleë.
Erika besef die man kyk na haar met intensiteit wat haar ongemaklik laat voel. Hy het woudgroen oë, verskuil agter onmoontlike lang donker wimpers, ’n groot mond, ’n sterk manlike nek en breë bors wat na smal heupe lei. Dit maak van hom ’n baie aantreklike vreemdeling. Hy leun terug teen die boomstam, sy bene lank voor hom uitgestrek. Haar oë dwaal na sy groot hande en lang vingers wat ontspanne op sy bobene rus.
“Is jy die nuwe eienaar van die huis, meneer?” vra sy ongemaklik.
“Ek is maar net ’n tuinwerker, juffroutjie. Jy lyk nie na die tipe wat graag met tuinwerkers gesels nie.” Sy woorde is uittartend.
Sy bloos en staan gou-gou op. “Um … Ons het toestemming om perskes in die boord te pluk.”
Hy kom orent en troon skielik oor haar. Sy wil by hom verbyskuur, maar hy gryp haar hand. “Hoe weet ek jy praat die waarheid? Dalk wil jy die perskes steel?”
Erika staar na sy groot, warm hand. Sy is seker heeltemal laf, want sy geniet nogal die gevoel daarvan om hare. Sy ruk haar reg. Die man het haar immers so pas beledig. Hy insinueer mos nou dat sy ’n dief is.
Sy kyk op na die vreemdeling wat haar hand gevange hou. Sy is van plan om hom met wrewelrige verontwaardiging aan te gluur en te eis dat hy haar onmiddellik laat gaan. Hulle oë ontmoet egter, raak verstrik. Haar mond is ineens kurkdroog en sy lek senuweeagtig oor haar bolip.
Wat makeer haar? vra sy haarself ontsteld af. Hy is ’n wildvreemde man, maar sy ervaar fisieke genot net deur so naby aan hom te wees. Die deurdringendheid van sy blik laat haar besef dat hy stellig ’n sweem van die gevoelens op haar gesig waargeneem het.
“Toe, juffrou Strauss,” hy buig nader terwyl spot in sy oë dans. “Vertel die waarheid.”
“Natuurlik steel ek nie,” sê sy verontwaardig. “Los my!”
“Ou vriende sê gewoonlik asseblief.”
“Ou vriende? Ek ken nie eens jou naam nie,” tier sy.
“Moos.