Die landheer van Koningshof. Schalkie van Wyk

gek van myself gemaak het … Haai, ek is tot in my siel droewig … e … verdrietig … Gesiggie, help my soek na die regte woord!”

      “Tot in tannie se siel geëmbarrasseerd …”

      “Wat ’n gogga van ’n woord! Nee, sussie, ek weet nie hoe om soos daai woord te voel nie, maar ek is bitter verleë en skaam oor my dronkenskap in die goeie Jasper se huis. Ek onthou ons het soontoe gegaan omdat hy iets met my wou bespreek, maar ek het net op die rusbank in sy sitkamer gesit en ewe verspot gegiggel oor die borrels in die sjampanje wat my neus so kielie … en toe ek weer sien, skrik ek wakker op die rusbank, met ’n koppie geurige koffie op die tafeltjie langs my.” Sy sug bewerig. “En daar sit Jasper toe op ’n stoel oorkant my, drink sy koffie en gesels oor sy roostuin asof ek nooit my roes onder sy dak afgeslaap het nie. Ek dink nie die roostuin was die onderwerp wat hy eintlik wou bespreek het nie, hoor! Liefietjie, ek voel soos ’n gevalle vrou.”

      “Tannie lyk glad nie gevalle of vervalle nie,” sê Erika opbeurend en betrag haar goedkeurend. “Tannie se oë is blouer as my ma s’n en ek hou van tannie se oulike neusie.”

      “En my spierwitte haartjies en tallose plooie.” Lallie kry haarself terstond bitter jammer.

      “Tannie kan ’n gesigontrimpeling bekostig,” sê Erika doodluiters.

      “Lawwe kind! Het jy gesien hoe lyk van die dames by die liefdadigheidsorganisasies waaraan ek behoort? Altyd ewe verbaas oor alles wat ’n mens sê en alles wat hulle sien. Nee wat, dan liewer plooie as om so verbaas deur my oudag te gaan,” sê Lallie berustend en klik haar tong spytig. “Dis net dat ek soveel ouer as Jasper lyk.”

      “Oom Jasper is dol oor tannie. As hy nie ’n stokou man was nie, sou ek gesê het hy is verlief op tannie. Goeiste, nee, ou mense is te waardig om verlief te raak. Ek vermoed oom Jasper het tannie lief.”

      “Ja, gesiggie, want ek is sy naaste. Ek is lief vir hom ook, want … e … hy is my naaste.”

      “Tannie weet dis nie wat ek bedoel nie. Ek sou nie verbaas gewees het as dít is wat oom Jasper vandag met tannie wou bespreek het nie.”

      “Ek glo nie, kind. Maar ons sal nie gou weet presies wat hy wou gesê het nie, want die oproep wat hy vroeër vandag gekry het, was glo van ’n vriend wat vra dat hy dringend moet kom kuier. Hy vlieg vanaand reeds Kaap toe.”

      “O!” Erika voel afgehaal, want sy wou oom Jasper nog oor haar pa uitgevra het.

      “Maar sê my nou eers,” verander tant Lallie die onderwerp, “was jy toe so meedoënloos om vir ons nog ’n bottel sjampanje te gaan koop, Erika?”

      “Jou woordeskat verstom my weer eens, Louise,” kom dit koel van Phoebe wat die eetkamer binnekom, deftig geklee in aanddrag, met ’n handsakkie in haar hand. “Dit was ek wat so meedoënloos was om vir julle ’n bottel sjampanje te koop, aangesien Erika vandag haar studie voltooi het. Hoe sjampanje meedoënloos kan wees, sal net jy weet, maar spaar my ’n omslagtige verduideliking. Vier jou prestasie gerus saam met Louise, Erika, en verskoon my, want ek het ’n belangrike ete-afspraak saam met ’n paar kollegas.”

      “Dankie, Ma. Nag, Ma,” reageer Erika ingehoue.

      Phoebe knik effentjies met haar kop, draai om en stap sonder meer die eetkamer uit.

      Erika blaas haar asem saggies uit en kyk na Lallie wat op haar stoel aan die tafel gaan sit. “Ek moet seker dankbaar wees dat my ma minstens vir ons ’n bottel sjampanje gekoop het, maar nou vier sy my prestasie nie eens saam met my nie. Ek verstaan haar beter nadat tannie vir my van haar verlede vertel het, maar dit maak nog steeds seer dat sy my nie eens behoorlik groet nie. Ek het al gehoor hoe hartlik sy haar vriende en vriendinne groet wanneer hulle kom kuier, of selfs wanneer sy foongesprekke met mense voer, maar ek kry altyd net ’n byna onsigbare knik van haar kop.”

      Lallie sug en maak ’n afwerende handgebaar. “Ag, sussie, kom sit en vergeet van jou onmoontlike ma. Ek vind haar optrede ook moeilik om te vergeef, want wie sal jou nou nié oorvloedig liefhê en dit elke dag wil wys nie? Jy is ’n pragtige, intelligente kind, van nature liefdevol en behulpsaam, en gretig om almal om jou gelukkig te maak.”

      Te gretig, dink Erika bitter, want sy het in die wildvreemde Moos se arms geval en hom dolgelukkig gemaak met haar oorgewilligheid om hom te soen. As sy net van die mansmens kan vergeet, maar hy skarrel soos ’n plaaggees in haar gedagtes rond.

      Sy dwing haar om met belangstelling na Lallie te luister.

      “Maar ons moenie te fel oordeel nie, my liefietjie. Ek twyfel of jou ma ooit werklik geluk geken het sedert sy met soveel bitterheid van Evert Mynhardt geskei is. Ek dink ook nie dat sy glad nie vir jou lief is nie, maar jou teenwoordigheid herinner haar elke dag daaraan dat sy hom weggestuur het. Dit is waarskynlik vir haar te pynlik om aan haar foute te dink, daarom dat sy jou van Evert af weggehou het sodat sy hom nie hoef te sien nie. Daarom gee sy ook so min aandag aan jou, want sodoende hoef sy nie aan haar verkeerde optrede herinner te word nie.”

      “Dit kan wees,” gee Erika toe.

      “Ai, die arme ongelukkige Evert,” sug tant Lallie. “Hy was sestien jaar ouer as jou ma, ’n innemende man, skraal en aantreklik, en welgesteld genoeg sodat Phoebe nie hoef te gewonder het oor die opregtheid van sy liefde vir haar nie. Evert Mynhardt was ’n gesogte man onder die ongetroude meisies.”

      Haar pa was ’n skaamtelose flirt soos sy vanmiddag was, dink Erika skuldig en krap die slaai op haar bord met haar vurk deurmekaar. “Was … was my pa altyd getrou aan my ma, tannie?” vra sy effens hees, en wonder waarom sy skielik lus voel om te huil.

      “Ongetwyfeld, hartjie. Ek oordryf nie, Erika. Vir byna twee jaar lank was jou ouers soos ’n pasgetroude paartjie wat hulle wittebrood gevier het. Ek het nog oor my oorle Willem getreur, maar ek onthou hoe dankbaar ek was dat hy nie daar was om my hartseer oor Evert se egskeiding te deel nie. Evert het nie net sy ongebore kind verloor nie, maar ook die liefde van die eerste vrou wat hy ooit werklik liefgehad het.”

      “Is my pa nie weer getroud nie, tannie?”

      Lallie glimlag verras. “Nou vra jy my iets wat ek nie weet nie, liefietjie. Ek het soms daaroor gewonder, maar ons kan die goeie Jasper vra. Het hy nie vanmiddag uitdruklik gesê hy het al die jare in verbinding met jou pa gebly nie?” Sy frons bekommerd en vra aarselend: “Of … of is dit die sjampanje wat nou praat? Haai, gesiggie, ek moet liewerster die drank los, want ek dink dit tas my geheue aan.”

      Erika onderdruk ’n laggie, bly dat tant Lallie die vermoë het om haar op te beur. “Daar skort niks met tannie se geheue nie,” sê sy en vervolg tergend: “Sjoe, ou mense se ernstigste siekte is hulle ryk verbeelding.”

      “So praat die wysheid van die jeug,” kom dit kamma geraak van Lallie, maar dan glimlag sy. “My verbeelding werk oortyd, seker maar omdat ek nie ’n swak indruk op die goeie Jasper wil maak nie, my liefietjie. Ek bedoel, dit sal verskriklik wees as Jasper dink ek is ’n vrou wat my gereeld aan drank vergryp, selfs al is dit net ’n paar glasies sjampanje.”

      “Oom Jasper ken tannie te goed om so iets te dink, tant Lallie. Kom ons vier my toekoms as ’n suksesvolle sielkundige met ’n bakkie roomys. Ek is nie lus vir alledaagse kos nie.”

      “Ek kan nie aan ’n beter voorstel dink nie,” antwoord Lallie ingenome en staan op.