met jou aan tafel sit nie? Dit is nou net ingeval ek dalk ’n soen kan aanbied.”
“Moenie vir jou laf hou nie. Ek het dit nie so bedoel nie.” Sy kyk om haar rond. Die restaurant is vanaand redelik vol. Waarom het sy tog by ’n viersitplektafel kom sit? Sy kan die spasie seker nie net vir haarself hou nie.
Sy beduie dat hy welkom is om te sit.
Hy gaan sit egter nie oorkant haar soos sy verwag het nie, maar langs haar aan die tafel wat vir vier gedek is. Sy been raak aan hare toe hy sy stoel intrek.
Dit laat haar vel tintel.
Sjoe, maar hy ruik lekker. ’n Manlike geur wat aan houtsaagsels en speserye herinner, het haar bereik.
Die kelnerin kom dadelik nader om Dian se bestelling te neem. “’n Bottel Durbanville Hills Rosé, asseblief, Angelique.” Hy draai na Lelanie. “Ek hoop nie jy gee om dat ek sommer namens jou ook bestel het nie, maar ek sal daardie bottel wyn nooit alleen kan opdrink nie.”
“Ek is nie so ’n groot drinker soos wat jy blykbaar dink nie, hoor. Ek sal by my sap hou.” Sy wys na die glas sap wat sy reeds vashou.
Hy begin hardop lag. “Ek het jou vanoggend net geterg. Tannie Rosa het aan my verduidelik van die kamernommer wat los was en dat jy nie die lig aangeskakel het toe jy laat ingekom het nie. Dít is waarom jy nie jou fout agtergekom het nie.”
Lelanie merk sy mooi gevormde tande op toe hy vir haar glimlag, en sy ontspan effens. “Oukei, solank jy my net nie probeer dronk maak nie, meneer!” Sy flits ’n glimlag in sy rigting.
“Nooit gesien nie!” verdedig hy. “Dronk meisies is mos nie goeie geselskap nie.” Hy leun nader aan haar en praat saggies by haar oor: “Vertel vir my wat jy in die Kaap doen, Lelanie Ferris.”
Sy moet haar woorde mooi agtermekaar kry voordat sy verder kan praat. “Ek is hier om uit te rus.”
“En wat is dit in die alledaagse lewe wat jou moeg maak?” vra hy belangstellend.
“Ek is ’n forensiese ouditeur, maar my spesialiteit is in die belastingveld. Ek is ook besig om in belastingoudit te spesialiseer.”
“Ek het gedink syfer-fundi’s is verstrooid en bebrild,” lag hy saggies. “Jy lyk eerder soos iemand wat in die kunste sou belangstel.”
“Nee wat. Al waar ek kreatief raak, is in die kombuis, maar verder is my kop met syfers oorlaai.”
Voordat hy daaroor kommentaar kan lewer, staan die kelnerin langs hulle met die wyn. Sy skink vir hulle in. Met ’n “Wat kan ek vir u kry?” haal sy ’n pen en notaboekie uit.
Lelanie bestel die snoek met patat en potbrood en Dian “die gewone, asseblief, Angelique”.
Die kelnerin skryf die bestellings op en neem al die oortollige breekware weg.
“Dit klink asof jy baie hierheen kom?” sê-vra Lelanie nuuskierig.
“Ja, nogal, ek het spesiale bande met dié plekkie,” gee hy toe. “Was jy al voorheen in die Kaap?”
“Nee, dit is my eerste keer. Omdat ons redelik naby die see in Pietermaritzburg grootgeword het, was my ouers se idee van ’n gesinsvakansie altyd by een of ander binnelandse karavaanoord. Ek ken net een universiteitsvriendin, Rozanne, wat hier bly, maar ons is nie baie close nie. As dit nie was dat ek haar toevallig by die lughawe raakgeloop het toe sy haar kêrel kom haal het nie, sou ons seker nie eers gisteraand saam uitgegaan het nie. Ek geniet die Kaap regtig baie; hier is so baie om te doen.”
“So, jy het in Pietermaritzburg grootgeword,” nooi die warm stem.
“Ja, maar ek het op Potch gestudeer en het saam met ’n vriend daar in ’n kleinerige woonstel gebly. Ek dink hy bly nog steeds op Potch.”
“En jy en die vriend het net vriende gebly?” Sy een wenkbrou skiet skepties die hoogte in.
Baie min mense glo haar wanneer sy sê dat daar nooit iets meer as platoniese vriendskap tussen haar en Alwyn ontwikkel het nie.
“Ja, ons is al jare lank vriende, en my kêrels was nog altyd jaloers op Alwyn. Ons het amper alles saam gedoen, maar ons het die laaste paar jaar kontak verloor. Sy verloofde kon ook nie vrede met ons verhouding maak nie.”
Lelanie wonder gereeld hoe dit met Alwyn gaan. Om die waarheid te sê, mis sy sy broederlike vriendskap verskriklik baie.
“Dis nogal moeilik om te glo,” gesels hy saam. “Geen man, insluitend ek, sal ooit net vriende met jou kan wees nie.”
Lelanie maak haar mond oop en weer toe, want wat antwoord ’n mens nou op sulke kommentaar van ’n vreemdeling?
“Deesdae bly ek op Parys,” ignoreer sy die opmerking.
“Nou toe nou! Ek bly naby Vanderbijlpark. Ek kan mos lekker by jou kom kuier.”
Lelanie lag maar, hoewel sy nie seker is of hy ’n grap maak nie. “En wat kan jy my van jouself vertel?” verander sy gou die onderwerp.
“Ek het op Stellenbosch geleer om met syfers te werk. My pa was ’n rekeningkundige en ek het sy liefde vir syfers geërf. Ek het besluit om ingenieurswese te swot, maar het tog later deur Unisa verskeie kursusse in rekeningkunde gedoen nadat ek my eie besigheid begin het.”
“Hy is seker trots op jou?”
Dian draai sy wynglas ’n paar keer aan die steel in die rondte. “Albei my ouers is oorlede. Ek het ook nie broers of susters nie.”
“O, ek is jammer, Dian.” Lelanie wil verder uitvra, maar die veraf kyk in sy oë maak dit duidelik dat hy nie gereed is om verder oor die onderwerp uit te brei nie.
“Nou watse besigheid het jy?” probeer Lelanie die ligte atmosfeer herroep.
“Ek het ’n paar jaar gelede my eie onderneming begin, Vaal Ingenieurshuis BK. Ek vind oplossings vir groot maatskappye in die ingenieurswêreld. Dit behels ’n omvattende ontleding van projekte en die koste, asook die produkte en kontrakteurs verbonde daaraan. Ek wou nog altyd my eie ding doen, want ek hou van onafhanklikheid en vryheid. Verlede jaar het ek saam met ’n universiteitskennis in nog ’n besigheid belê. Dit is maar harde werk om so ’n onderneming op die been te bring, maar sake lyk baie belowend. Ek en Ross verkry skaars produkte oral in die wêreld en bemark hulle in Suid Afrika – ons spesialiseer in in- en uitvoere. En waar werk jy?”
“Belark Belastingdienste Beperk.”
“Sjoe, jy moet briljant wees as jy dit reggekry het om ’n aanstelling by BBB te kry!”
Dian se kompliment laat Lelanie hoendervleis oor haar hele liggaam uitslaan.
“Ek geniet wat ek doen, maar ek sal nou nie sê dat dit altyd maklik is nie. Tydens ons laaste ondersoek is ons deur ’n prokureursfirma aangestel om ’n non-profit organisasie se finansies te ontleed. Die eienaars het groot skenkings vir hulself toegeëien in plaas daarvan om in die samelewing te belê. Ek en my span het die belastingontduiking van die organisasie ontrafel en uiteindelik moes die eienaars byna ’n miljoen rand in boete aan die Ontvanger oorbetaal. As daar een ding is wat ek nie kan verdra nie, is dit sulke skurke wat miljoene maak deur ander te kul. Natuurlik hou ek nie van die konflik wat daarmee gepaard gaan nie. Dit is nooit lekker om vir iemand te sê hulle is skuldig nie, maar ten minste laat ons geregtigheid geskied.”
Die manier waarop Dian na haar kyk, ontsenu Lelanie. Toe haar glas leeg is, steek sy haar hand na die bottel toe uit.
“Wag, laat ek.” Hy probeer haar voorspring en hul vingers raak per ongeluk aan mekaar. Lelanie vries. Sy kan eenvoudig nie haar hand uit van sy warm aanraking trek nie.
Hy neem haar hand in syne en streel oor haar ringvinger toe hy heserig vra: “Ek krap nie dalk in iemand anders se slaai nie? So ’n unieke vrou soos jy is seker lankal deur ’n man opgeëis?”
Lelanie kan nie ’n enkele woord uitkry nie en skud net haar kop as antwoord. Voor enigeen van hulle nog iets kan sê, staan Angelique