gevolg. Ek neem gereeld foto’s by my vriendinne se partytjies en goed. En ek swem graag.”
Hy sit terug en maak haar kamerasak oop. “Kan ek maar ’n foto van jou neem sodat jy altyd kan onthou presies hoe jy op hierdie oomblik gevoel het? Jy moet die glinstering in jou oë sien.”
Sy glimlag vir die geklik, maar wonder heimlik hoe sy nou eintlik voel. Daar is ’n vreemde, broeiende energie tussen hulle twee. Sy betrap Dian se oë kort-kort op haar, en sy kan self skaars ophou om na sy breë borskas en sterk arms te staar. Hy is goeie geselskap. Hy is intelligent en kan oor allerlei onderwerpe gesels. En hy is so bedagsaam. Sy kan eintlik nie meer glo dat hy ’n beginsellose rokjagter is nie.
Dalk het sy ’n fout gemaak …
Net toe sy genoeg moed bymekaarskraap om hom oor die blondine te vra, laat sak hy die kamera. “Draai jou kop net so ’n bietjie. Die boom gooi skaduwees oor jou gesig.”
Sy kantel haar kop. “So?”
“Wag, laat ek.” Hy leun vorentoe en vat haar gesig liggies met sy een hand vas. “So …”
Sy gesig is baie naby hare. Sy kan sien dat dit baie konsentrasie van hom verg om haar kop effens te draai. Sy kyk hom met groot oë aan, en onwillekeurig gaan haar lippe oop.
Toe kyk hy haar in die oë.
Blosend raai sy wat hy raaksien. Sy begeer hom. Dit is ook wat sy in sý oë lees. Sy blik val op haar mond, en sy lek senuweeagtig oor haar lippe.
Maar toe leun hy terug, verdwyn agter die kamera in en neem nog ’n foto. “Pragtig.” Hy kom orent. “Laat ons maar huiswaarts keer. Die swembad by die gastehuis klink nou nie na ’n slegte idee nie.”
Lelanie sug. Hoe op dees aarde gaan sy net vriende met Dian Bergh wees?
“Lelanie, word wakker, jong.”
Sy lyk vir Dian beeldskoon waar sy teen die sitplek van sy gehuurde motor aan die slaap geraak het. Dit is lekker dat sy so gemaklik by hom voel dat sy net kan wegraak. Haar oë gaan oop en vir ’n oomblik kan hy sien dat sy nie weet waar sy haar bevind nie.
“Ons is terug by die gastehuis,” verduidelik hy met ’n glimlag. Die skrille gelui van sy selfoon verbrokkel die oomblik.
Lelanie spring uit die motor en verduidelik met die swaai van ’n hand dat sy hom later by die swembad sal sien.
“Dian, waar is jy? Ons het mos ’n afspraak gehad, of het jy vergeet?” Dit is tannie Rosa.
O, hel, hy het skoon vergeet dat sy oor die gastehuis se boeke wou praat. Lelanie smokkel sowaar met sy kop.
“Ek is nou daar, tannie.” Hy gaan sit die wyn wat hy op die plaas gekoop het gou in sy kamer voordat hy hom na die ontvangstoonbank haas.
Magtig, maar hy moes homself inhou om Lelanie nie vroeër op die wynlandgoed te soen nie. Die manier waarop sy oor haar lippe gelek het, was so aanloklik. Die aantrekkingskrag tussen hulle is sterk, maar hy lei af dat sy haar eksverloofde nog nie vergeet het nie. Sy is hartseer oor haar hond se dood, maar juis omdat die dier ’n laaste band met haar eks was. Dit sê vir hom sy voel nog iets vir die vent. Lelanie is nie reg vir ’n verhouding met hom nie. Sy moet haar liefdesteleurstelling eers verwerk.
Al wat hy kan doen, is om tyd saam met haar deur te bring, met haar kontak te hou. Hopelik beweeg sy aan. Hy wil daar wees wanneer sy gereed is.
“Toe, toe, toe, mannetjie,” roep tannie Rosa toe sy hom sien aankom. “Roer jou litte.”
Nadat Lelanie gou in haar swembroek verklee het, stap sy deur die voorportaal na die swembad toe. Met dié hoor sy Dian en tannie Rosa gesels. Sy wonder wat die verhouding tussen dié twee is; dit lyk tog na meer as net ’n gastehuiseienaar en haar gas.
“Dian, waar kuier jy en die meisie so rond? Ek soek jou al die heeldag.” Tannie Rosa kom omgekrap voor.
“Jammer. My aandag was op ander plekke,” hoor sy Dian antwoord.
“Duidelik! Gaan jy my nou vertel van Lelanie?” pomp sy hom nuuskierig vir inligting, haar luim gemoedeliker.
Hy glimlag geheimsinnig. “Kom ons kyk gou na die boeke, tannie.”
Lelanie maak haar vinnig uit die voete van waar sy uit die portaal in die kantoor kon inkyk sodat sy in die swembad kan gaan afkoel. Sy bestel vir haar ’n koeldrank.
Uitgestrek op haar rug, kruip sy agter haar sonbril weg. Sy sien Dian oor die terras aangestap kom. Sy spiere bult met elke tree. Hy is ongetwyfeld die aantreklikste man wat sy nog ontmoet het. Boonop trek sy warm persoonlikheid haar aan.
“Jammer, dit het so lank gevat, ons het so ’n heerlike oggend gehad dat ek van tannie Rosa vergeet het. Ek moes haar met die boeke help,” verduidelik Dian verskonend.
“Dit maak glad nie saak nie, ek moes ’n bietjie son op hierdie lyf kry.” Lelanie sien sy oë dwaal na waar die sweetdruppels tussen haar borste pêrel.
“Uhm, maar sê my, doen jy dan die gastehuis se boeke?” vra sy om sy aandag af te trek.
“Ja.” Hy skeur sy oë weg. “Tannie Rosa is familie van my. Ek doen die boeke en sy laat my gratis hier bly wanneer ek Kaap toe kom vir werk.”
“O!” sê sy verbaas. Maar voordat sy verder kan uitvra, lui haar selfoon. Sy strek haar arm uit en bring die lastige foon na haar oor voordat sy glimlaggend antwoord toe sy sien wie dit is: “Hallo, Landie! Dit is lekker om van jou te hoor.”
“Hi, Sus. Geniet jy jou vakansie?”
Lelanie kyk na Dian en voel hoe haar gesig al weer warm word. “Ja, dit is baie lekker.”
“Ek’s bly. Luister, ek het fantastiese nuus.”
“Wat?” Lelanie hou haar asem op. Kan dit wees …?
“Ek’s swanger!”
Lelanie gee ’n gilletjie en sien hoe Dian haar vraend aankyk. “Dit is wonderlik! Ek is oorstelp van blydskap. Wanneer het jy uitgevind? Hoe het jy uitgevind? Wat is jou datum?”
Landie lag. “Ek het ’n rukkie gelede al vasgestel, maar ons wou eers seker wees alles verloop goed voordat ons vir almal sê. Die dokter is tevrede, en die baba kom in Augustus.”
“Sjoe, geluk! Ek kom kuier by jou sodra ek ’n naweek vry het.”
“Als reg, geniet eers jou vakansie. En tel tog asseblief vir jou ’n hunk daar op die Kaapse strande op, Sus,” terg Landie.
Lelanie laat haar oë oor Dian gly. Hy is ’n hunk en ’n half. “Ag nee wat,” lag sy, maar dit klink in haar eie ore geforseerd. “Lief jou, Sus. Tata.”
Sy beëindig die oproep nadat Landie gegroet het.
“Goeie nuus?” vra Dian.
“My ouer suster is uiteindelik swanger; sy en haar man sukkel al jare lank.” Net toe lui haar foon weer. “’Skuus, dis die werk. Verstaan mos nie dat vakansie beteken ek wil nie gesteur word nie.”
Sy antwoord huiwerend. “Lelanie Ferris.”
“Hallo, Lelanie. Jammer om te pla.” Dit is Jason, haar assistent wat sy klerkskap doen.
“Als reg. Waarom bel jy, Jason?”
“Dit gaan oor ons nuwe saak vir Fredricks en Seun Prokureurs. Hulle is nogal gretig om daarmee te begin. Dié Rossouw-kêrel het blykbaar ’n geskiedenis van belastingontduiking. Hy roep elke ander jaar ’n nuwe besigheid in die lewe net om dit te laat likwideer voordat hy te diep in die skuld is.”
“Die skelm! Dit is onwettig.” Sy staan op om buite hoorafstand te kom, glimlag verskonend na Dian toe. “Dit sal my hoofprioriteit wees wanneer ek terug is op kantoor. Vra asseblief solank die aanvangsdokumente aan by Fredricks en Seun Prokureurs sodat ons volgende week dadelik daaraan kan begin werk. Dis nie die eerste keer dat daardie individu se naam opduik nie. Ons sal op die saak moet ingaan. Ek is volgende