nie. Ek wil hê jy moet my asseblief uitlos sodat ek my eie ding kan doen.”
Hy frons. “Ek het gedink ons geniet mekaar se geselskap. Ek het jou gister kom soek om die Kaap saam met my te gaan verken, want ek wil graag tyd saam met jou deurbring.” Sy oë vertroetel haar gesig.
“Oor ’n paar dae gaan ek terug huis toe, en ek wil my lewe nie meer kompliseer as wat dit reeds is nie,” antwoord sy koppig. Sy probeer hard om nie toe te gee aan die groeiende begeerte om tot in sy arms te stap nie.
Hulle albei word teruggeruk na hul omstandighede toe die koue seewater om hulle enkels vou.
Hy lag en tree effens weg van die water.
Sy glimlag stroef en stap nog ’n tree of twee die ysige oseaan in, aangesien sy tog klaar nat is; sy kan netsowel tyd wen om haar gedagtes agtermekaar te kry.
Die water trek om haar enkels terug, dieper die see in.
Skielik is Dian by haar. Hy vat haar hande langs haar lyf en vryf oor haar arms tot by haar skouers, sy oë onleesbaar. Hy loop agteruit met haar uit die koue water tot op die nat sand.
Toe vou hy haar gesig in sy hande toe en soen haar intens en innig.
Lelanie se lippe gaan bewend onder syne oop terwyl hy elke millimeter van haar mond verken.
Hy laat sak sy hande weer terug op haar skouers, streel oor haar rug en bring hulle op haar heupe tot stilstand. Toe trek hy haar onderlyf nader aan syne. Die tweede soen is selfs vuriger as die eerste een.
Vir slegs ’n paar minute gee sy haar oor aan sy hartstogtelike omhelsing. Lelanie weet hierdie man wil haar hê, maar wat haar bang maak, is die feit dat sy ook na hom smag. Sy vou haar arms om sy nek toe Dian se hartstog toeneem.
Dit voel soos ’n leeftyd voordat hy haar stadig los en sy hande om haar gesig kelk. “Wil jy nog steeds hê ek moet jou uitlos?”
Sy wend haar oë, wat op sy warm, nat lippe was, verleë af. Met daardie soen het sy haar gevoelens te duidelik gemaak.
“Hoekom hét jy alleen Kaap toe gekom?”
Sy skud haar kop net.
Maar die oomblik is so intiem dat sy haar diepste gevoelens skielik met hom wil deel. Daar is tog iets bevrydends daaraan om ’n vreemdeling als te vertel. “Ek werk net baie hard en was regtig moeg … en … jy gaan dink dis simpel, maar my schnauzer is onlangs dood.”
Sy kyk na hom en sien dat hy ernstig en simpatiek luister.
“Raffie se maag was net die eendag geswel en hy het die onaardigste geluide gemaak. Die arme dier wou ook nie eet nie. My ouer suster, Landie, is ’n veearts. Ek het haar gebel en sy het gesê dit kan ’n spinnekopbyt wees. Toe Raffie aan die bewe gaan, het ek na my suster op Potch gejaag sodat sy seker kon maak wat aangaan.”
“En toe?” por Dian. Dit lyk asof hy regtig omgee.
Lelanie herleef daardie aaklige dag. “Die gif het reeds te ver versprei. Ons moes hom genadedood gee om te verhoed dat hy verder ly.”
Dian vou haar in sy arms toe.
Sy lê met haar kop teen sy bors en sluk aan die knop in haar keel.
Hy vryf oor haar rug. “Ek is so jammer, meisiekind. ’n Mens raak so geheg aan ’n troeteldier.”
Sy knik. “Hy was amper soos ’n kind vir my en my voormalige verloofde.”
Dian se hande raak stil. “Jou verloofde?”
“Eksverloofde. Ons is nie meer saam nie.”
“En nou is jou laaste konneksie met hom ook weg?” sê-vra hy skor hier bo haar kop.
Dit het ou wonde oopgekrap en haar daaraan herinner dat Geoffrey groener weivelde gaan soek het. Dat sy nie goed genoeg was nie. Sy kry dit nie reg om dié deel vir Dian te vertel nie, want dit is te vernederend, maar knik net.
“Ek sien,” sug hy.
Hy laat haar stadig gaan, maar hou haar hand nog vas. “Kom ons gaan eers terug.”
Hulle stap saam in die rigting van Charla’s, hand aan hand. Nou is albei van hulle stil.
“Ek sal jou besluit oor ’n vakansieromanse respekteer,” sê Dian eindelik. “Maar ek geniet jou geselskap en sal net graag nog tyd saam met jou wil deurbring.”
Na die passievolle soen van vroeër voel Lelanie vreemd afgehaal deur sy woorde. Wat het hom skielik van plan laat verander? Dalk was die soen nie vir hom so asemrowend en intens soos vir haar nie.
Sy knik. “Nou goed dan. Ons kan as vriende saam iets doen.” Haar verstand sê steeds vir haar sy moet haar afstand van Dian hou. Maar is ’n vakansieromanse nie dalk juis wat sy nodig het om vir almal, insluitend haarself, te bewys dat sy lankal oor Geoffrey is nie? Dat sy haar lewe sonder hom kan geniet?
Wel, dit is nou te laat.
“Vriende,” sê Dian asof hy aan die woord herkou. “Ja, beslis. Kom ek vat jou op die lekkerste wyn-en-kaas-uitstappie in die Wes-Kaap.”
In die motor op pad na die wynlandgoed dink Lelanie na oor die besonderhede van haar en Geoffrey se mislukte verlowing wat sy nié met Dian gedeel het nie. Gedurende haar derde jaar op universiteit het sy hom ontmoet. Die toekoms het rooskleurig voor hulle uitgestrek gelê, want hulle sou eendag saam ’n rekeningkundige praktyk geopen het. Sy was verlief en hy het haar gevra om te trou.
Maar net ’n paar maande na hul verlowing is sy wreed van haar wolkie afgegooi. Geoffrey het erken dat hy in die geheim ’n verhouding met iemand anders aangeknoop het. “Ek het dit nie bedoel nie, dit het net gebeur,” was sy enigste verweer.
Hy het haar vir ’n mooi blonde model gelos.
Voordat sy haar oë kon uitvee, het sy advertensies in die plaaslike koerant gesien van ’n dinamiese nuwe maatskappy wat geopen het – die onderneming wat haar en Geoffrey s’n sou gewees het. Toe sy weer sien, was daar voor die tweetjies se voorgenome huwelik reeds ’n baba op pad. Sy het so vernederd gevoel, want sy het geweet seks is een ding wat Geoffrey nie by haar reggekry het nie.
Maar elke donker wolkie het ’n silwer randjie. Sy kon later nie glo sy wou die posisie, wat sy by ’n welbekende ouditeursfirma in Johannesburg het, vir Geoffrey prysgegee het nie. Hulle sou saam ’n praktyk op Parys begin het omdat sy marknavorsing getoon het dat daar ’n tekort en ’n behoefte aan rekeningkundiges op die dorp is.
Uiteindelik het sy alleen op Parys agtergebly en tog maar die ruim meenthuis gekoop waarna hulle gekyk het.
Elke dag ry sy nou deur werk toe. Sy en Raffie: alleen op die Vrystaatse dorpie. En nou is Raffie ook nie meer met haar nie. Natuurlik mis sy Geoffrey lankal nie meer nie. Maar sy voel gekul, nie net omdat hy ’n affair gehad het nie, maar ook omdat dit lyk asof hy alles gekry het wat hy wou hê, terwyl sy steeds op soek na ware liefde is.
Lelanie neem ’n slukkie van die semisoet wyn terwyl sy haar met haar een hand op die piekniekkombers stut. Dié wynlandgoed het voorwaar van die lekkerste wyn wat sy nog geproe het, om nie eens te praat van die versnaperinge in die piekniekmandjie wat Dian gekoop het nie.
Sy kyk afwagtend na hom: “So wat doen jy vir ontspanning?”
“Ek geniet watersport. Toe ek jonger was, het ek en my vriende altyd met my pa se boot uitgegaan en gaan ski of wakeboarding gedoen,” antwoord hy sonder huiwering, maar voeg dan ietwat verleë by: “Moenie nou vir my lag nie. Ek hou ook van kok speel.”
“Oe, dan moet ons twee eendag ons vernuf in die kombuis saamspan,” sê sy outomaties. Ag nee, nou klink dit soos ’n uitnodiging. “Ek bedoel … as ons dalk saam in ’n kombuis beland. Ek bedoel …” O, aarde, gaan gesprekke tussen hulle twee nooit normaal klink nie, sonder enige bybedoelinge? Die aantrekkingskrag tussen hulle is sterk; dalk sal dit nie vir hulle moontlik wees om bloot vriende te wees nie.
“Ek is bly om te hoor daar is nog vroue wat van kook en kosmaak hou,” praat hy