hy simpatiseer met haar verlies, maak sy ’n afwerende gebaar.
“Kaptein … ek bedoel, Jans, dit was nie vir my ’n skok nie. Eintlik is ek verbaas dat so iets nie al jare gelede gebeur het nie. ’n Mens kan die noodlot ook net só ver tart en nie verder nie. Die arme, arme seuns … van wie baie nou al mans is. Een of ander tyd moes een van hulle knak.”
Jans praat nie, kyk haar net afwagtend aan.
“Deesdae hoor ek mense praat van ’n pedofiel. Vir my was hy ’n blote kindermolesteerder. ’n Wrede, gemene mens wie se lewe net om sy eie gerief en genot gewentel het. O, hy kon baie sjarmant en vriendelik wees as hy hom daarop toegelê het – dis hoekom ek met hom getrou het. Dis hoekom baie van die sogenaamde hooggeplaastes so ’n hoë dunk van hom gehad het. Dis hoekom niemand my – of enige van daardie arme kinders – sou glo as ons met die waarheid sou uitkom nie.”
Jans onderbreek haar nie, luister net ontsteld terwyl sy vertel van haar ontnugtering ná die troue, van seuns wat onder die voorwendsel van ekstra klasse na die goed toegeruste houtwerkkamer gelok is, waar daar die vreeslikste dade met hulle gepleeg is.
“Ek het geweet daarvan. Hy het geweet hoe dit my ontstel, en daarom het hy ’n duiwelse genot daaruit geput om my elke keer te vertel.”
Sy kyk reguit in sy oë. “Jans, kom ek vertel jou hoe dit was om met hom getroud te wees. Hierdie huis was my ouers s’n, wat ek geërf het ná hulle dood. Dit was voor ek Ferdie leer ken het. Op ’n tyd toe ek niemand anders gehad het nie, het hy in my lewe gekom. Hy het my behoorlik gestoomroller om met hom te trou. Hy het my nie eens ’n ordentlike troue gegun nie. Daar was geen blomme op my troudag nie, maar ek het darem gedink hy het my lief.”
Sy lag ’n bitter laggie. “Ek het baie gou besef dit was eintlik my ouers se huis en geld waarop hy verlief was. Dit het hom ook gepas om getroud te wees. Mense raak gou agterdogtig as ’n man ongetroud bly en te veel aandag aan seuns gee. Maar as hy ’n vrou het en hulle is kinderloos, is dit ’n ander saak. Dan is dit sy vaderinstink, of wat ook al, wat na vore kom. Dan kry hulle hom jammer. Arme man, hy het nie kinders van sy eie nie, nou moet hy maar sy liefde op ander mense se kinders uitstort!
“Ek gaan ’n nuwe begin maak. Een van daardie arme kinders het uiteindelik geknak, en hoewel my hart bloei vir hom, het hy my vrygemaak. Vanmiddag gaan ek vir my eerste bestuursles. Volgende week het ek ’n afspraak met ’n eiendomsagent en ’n motorhandelaar. Ek gaan sy groot motor verkoop en vir my ’n kleiner motortjie kry. Hierdie huis gaan ek ook verkoop, want dis lankal nie meer vir my ’n tuiste nie. Dis ’n verheerliking van Ferdie de Lange se selfsugtige begeertes en behoeftes. Feitlik alles wat hier binne is, was daarop gemik om die lewe vir hom gemakliker te maak. Dis net my tuin … Ek gaan my tuin so baie mis!”
Vir die eerste keer huil Grietjie de Lange, terwyl sy na haar mooi tuin, haar toevlugsoord, kyk. Jans haal ’n sakdoek uit sy hempsak en bied dit vir haar aan.
“Ek is jammer dat ek so uitgepak het, Jans, maar ek het nog nooit voorheen met iemand oor hierdie dinge gepraat nie. Ek was te bang vir hom.”
Nadat Jans weg is by Grietjie de Lange, ry hy reguit polisiestasie toe. Tony Johnson is alleen in sy kantoor toe hy daar kom. Gerrie, wat elders in die gebou besig was om vuur te maak onder die vingerafdrukmense, stap net na Jans in.
Lank nadat Jans klaar gepraat het, onderbreek superintendent Johnson die stilte.
“Ek is stomgeslaan. Reg onder ons neuse was hy jare lank met sy onheiligheid besig en niemand het iets vermoed nie.”
Hy kyk na Jans. “Dit verander natuurlik die hele situasie met die moordondersoek. Daar was talle mense wat ’n beter motief vir die moord gehad het as Fransien de Swardt, en ’n hele paar van hulle was waarskynlik op die skoolterrein ten tye van die moord.”
Jans leun selfvoldaan agtertoe in sy stoel. “Ek het julle mos gesê sy kan nie die skuldige wees nie.”
Die ander twee kyk na mekaar en lag.
Jans kyk fronsend na hulle. “Wat is nou so snaaks?”
Gerrie grinnik. “Ons is net baie bly dat jy darem nou ’n bietjie inligting gekry het om daardie stelling te staaf. Jy sien, ons het vroeër so ’n bietjie gesels, en ons het saam tot die skokkende gevolgtrekking gekom dat dit óf jou hart óf jou hormone is wat jou so seker maak van Fransien se onskuld.”
“Eintlik is dit beide,” neem Jans met ’n breë glimlag die wind uit sy seile. “En nou gaan ek kos soek. Ek was vanoggend nie honger nie, maar nou is ek rasend!”
20
Fransien se dag verloop nie goed nie. Nadat Jans by haar weg is, bly sy nog ’n hele ruk op die stoep sit. Uiteindelik besluit sy om vir Mitzi te bel.
Sy het vandag ’n simpatieke oor nodig, maar Mitzi se aandag is op ’n ander plek.
“Hoe lyk dit, kan ons vanmiddag Coffee@T se kaaskoek gaan uittoets?” probeer Fransien haar verlei.
“Ai, hoe draai jy my arm nou! Ongelukkig sal dit moet wag vir ’n ander dag. Ek het alreeds vanmiddag ’n afspraak wat ek nie kan kanselleer nie.” Mitzi klink opreg spyt. “Ekskuus, ou maat, maar jy sal my nou moet verskoon. Daar is iemand by die voordeur. Ek praat weer later met jou!”
Fransien bly sit verslae met die selfoon teen haar oor. Vandag van alle dae is Mitzi te besig om met haar te praat! Verlatenheid sak soos ’n grou kleed oor haar. Die vakansie waarna sy so uitgesien het, het in ’n nagmerrie ontaard, sy verlang huis toe en haar beste vriendin het nie tyd om met haar te gesels nie!
Al is sy moeg ná die vorige nag, besluit sy om ’n draai by die swembad te maak. Miskien sal oefening haar beter laat voel.
Daar is nie baie mense by die swembad nie, maar die kinders se skerp gille vererger haar hoofpyn. Ná ’n paar lengtes gaan lê sy eenkant in die son om af te droog. Die kinderstemme word al hoe sagter …
Fransien skrik met ’n ruk wakker. Sy het nie ’n idee hoe lank sy geslaap het nie, maar die skaduwee het heeltemal geskuif en val nou gedeeltelik oor haar.
Nog half deur die blare drentel sy terug chalet toe. Haar kop voel nou regtig of dit wil bars en sy begin wonder of dit nie van honger is nie. Sy besef nou eers sy het gistermiddag laas saam met Mitzi geëet.
Op pad na die stort om die chloor uit haar hare te was, skrik sy toe sy haar spieëlbeeld sien. Haar rug en skouers is bloedrooi verbrand. Gewoonlik is sy so versigtig vir die son, want haar ligte vel brand baie maklik seer, maar vandag het sy op die hitte van die dag gaan swem en toe boonop ure lank in die son lê en slaap.
“Ai, Fransien! Wat het jy nou aangevang?” baklei sy moedeloos met haarself.
Noudat sy die skade gesien het, is dit sommer seer ook. Sy het niks by haar om sonbrand te behandel nie, dus sal sy nou met hierdie seer lyf en al apteek toe moet ry. Die stort sal maar moet wag.
Sy hou haar swemklere aan en gooi die losste rok wat sy het oor haar kop. Sy sit so regop moontlik in haar motor, sodat haar rug nie teen die sitplek druk nie. Die agterkant van haar bobene brand soos ’n kool vuur op die sitplek, maar dit moet sy maar verduur.
Die goedige apteker fluit saggies deur sy tande toe hy haar skouers sien. “As jou hele lyf só lyk, lê daar vir jou ’n baie ongemaklike tydjie voor, juffie.”
Gewapen met room, pille vir pyn en inflammasie, en vitamiene en goed wat haar gestel en immuniteit moet opbou, hou Fransien ’n rukkie later by ’n kitskosplek stil. Die apteker het gesê sy moenie die pille drink as sy nog nie geëet het nie, en sy sal definitief nie binnekort in ’n restaurant kan gaan sit en eet nie.
Terug by die chalet eet sy haar hamburger sommer staanstaan in die kombuis en sluk die pille en vitamiene met ’n hele glas water af. Sy drink daarna ook ’n groot glas vrugtesap. Daarna gaan lê sy in ’n bad koue water tot haar tande amper op mekaar klap van die koue. Haar ma sê altyd koue water trek die brand uit.
Ai, hoe verlang sy nie nou na haar ma nie!
Om