Melodie Omnibus 2. Wilmari Jooste

te hoor. Hou jy nog lekker vakansie?”

      Dan hoor sy haar pa op die agtergrond vra: “Wie is dit, Mamma?”

      “Kom gou, dis Fransie, my man!”

      Voor haar geestesoog kan Fransien hulle sien: koppe bymekaar met die telefoon tussen hulle sodat al twee kan praat.

      “Naand, my kind. Hoe lyk die kêreltjies in daardie geweste?”

      Fransien kan haarself nie keer nie. Sy bars in trane uit.

      Deur haar trane hoor sy haar pa meewarig sê: “So sleg, nè?” Dit laat haar tussen die snikke deur lag.

      “Wat gaan aan, Fransie? Hoekom huil jy so?”

      Sy kan hoor haar ma is ontsteld. Fransien bedwing haar snikke en verduidelik dat die son haar maar net seer gebrand het en dat haar kop seer is en dat sy vanaand baie na hulle verlang.

      “Jy moet huis toe kom, my kind. Jy gee jou aan die verwaarlosing oor daar anderkant. Net môre kom jy huis toe, gehoor?”

      “Ek het gehoor, ou Moeder Hen!” terg sy om haar ma te kalmeer. “Maar ek sal nie kan nie. My boude is so seer gebrand, ek sal nooit so lank kan sit nie!” verduidelik sy tong in die kies.

      “Fransie! Gedra vir jou! ’n Dame praat g’n van boude nie,” berispe haar ma ernstig.

      “Jammer, Mam. Moet julle nou nie onnodig bekommer nie, ek het maar net ’n bietjie verlang. Die apteker het vir my goeie medisyne en room gegee. Teen môre sal ek sommer al baie beter wees.”

      “Is daar darem iemand wat die room vir jou aan jou rug kan smeer?”

      Haar ma se onskuldige vraag bring Jans se beeld so helder voor haar oë dat die woorde uitglip voor sy kan keer: “Wel, ek het ’n baie oulike buurman in die chalet langsaan, ’n polisieman. Miskien kan ek hom gaan vra.”

      “Voor die oulike mannetjie enige smeerwerk aan jou begin doen, moet jy hom maar eers hierlangs bring, my kind,” is haar pa die een wat reageer. “Pa wil hom net eers deurkyk, of hy goeie hande vir smeer het en so aan, jy weet?”

      Hy lag sy lekker keellaggie, maar Fransien weet hy is ernstig. Frans de Swardt sal nie sommer sy enigste dogter afstaan aan ’n man wat nie “goeie hande” het nie. Dié wete laat haar geborge voel. Maak nie saak wat die wêreld sê of doen nie, hierdie twee mense gee om vir haar en sal altyd net die beste vir haar wil hê.

      Sy drink nog twee pynpille voor sy gaan slaap. Haar slaap is onrustig, vol koorsdrome. Sy is nie gewoond daaraan om op haar maag te slaap nie, maar sy durf nie op haar sy of rug draai nie.

      Twee keer deur die nag staan sy op om pynpille te drink, want haar hoofpyn wil ook nie bedaar nie.