Kleur kom nooit alleen nie. Antjie Krog

      soos jy my rugstring afknabbel

      hoe bring ek jou hier lief

      tot langs die groot rivier

      dat ons die later jaar se brak en bitter

      weer tot liefde sedimenteer?’

      die bokke kom huis toe

      kort wolwit watervalle stort uit die bome

      teen die laatmiddagstof

      lammertjies en staning en bokbaarde

      straaltjies pis en kantige kutteltjies

      soos diamante het ook die drolle vorm hier

      twee tepeltjies, deurgeknielde knieë

      waar hulle gewei het laat hulle poep vannag

      die horinkies soos verhoringde vlerkies

      wat sou kon wees die ene engel

      buitendeur loop Joseph en preek

      doer op die kop staan hy en arms waai

      sy stem kom in tekste na ons aangewaai

      Joseph preek vir die klippe die klowe

      vir die rivier gaan sing hy

      vir die bokke die nag bid hy

      ‘die kind steek my so in die skanne,’ sê oom Jakobus

      ‘’n kleur kom nooit alleen nie,’ sê sy

      toe die rante teen skemer losraak en wegval in blou kantvalle

      die plooiings omsit in vuur

      en amber

      die rivier verstil tot weerkaatsing

      dit raak voeltyd en voëltyd

      deur die geweld van kleur en riet

      vlieg ’n reier stil die vallei af

      bontrokkies kuifkoppies sysies

      bondel in tossels op die grasbank langs my tent

      die berg bêre sy klip in die water

      jong oker en goud en rooi wat opdryf uit die nagkoelte

      daar’s ’n trilling van klip en rivierwilgers en riet

      ’n duif in die krans val verskrik in klank

      die lug raak skulp

      agter die nagdonker berge is die son raakgesny

      en begin die wit lug deurbloei

      ek slaap op die wal van Die Rivier

      die hele nag vloei dit stil en breed by my verby soos bloed

      uit ’n wond – bokant lê die gruis van sterre

      maak die nag haarself oop –

      dadelik is kleur die oerkluts kwyt

      II

      WONDWEEFSEL