het die flaminke met swaar vlerkslae uit die kalm water opgestyg. Een het hoog bo die oppervlak heserig gehonk-honk. Kiewiet het haar sonder seremonie saam met hom opgetrek en haastig begin terugstap motor toe. Toe hy die deur vir haar oophou, het hy onverwags gesê:
“Mooi, nè? Ons was gelukkig om hulle te sien. Die flaminke kom nie elke jaar nie en hulle broei nie dikwels nie. Ook net een enkele wit eier wat die mannetjie en die wyfie om die beurt uitbroei.”
“Dis baie interessant,” het sy gesê. “Dankie dat jy my kom wys het.” Al verstaan ek nie waarom jy juis het nie, het sy gedink.
Toe hy inklim, het hy in sy hempsak gevis en nog ’n suigstokkie na haar toe uitgehou. Sy het dit met ’n klein laggie geneem.
“Weet jou ma hoe baie lekkergoed jy eet?” het sy gespot.
“Ja,” het hy doodernstig geantwoord toe hulle weer met die grondpaadjie aanry teerpad toe. “Sy bepreek my heeldag daaroor. Ook omdat sy weet hoe selfsugtig ek is. Ek deel nie sommer my swiets nie!”
Sy het na sy profiel met die reguit neus en sterk ken gekyk en geproes van die lag. Dit was net nie moontlik om te glo dat dit Loek de Jager was nie. Hierdie Kiewiet in sy kakiekleurige oestydmondering, sy warboel van ’n swart kuif en harde baard, en sy skaamtelose passie vir kinderswiets is nie eens van dieselfde planeet as Loek nie.
Hy het ’n slurpgeluidjie gemaak soos wat hy die stropies van die rooi lekkergoed suig en toe kwaaierig na haar kant toe gekyk. “Wat lag jy, professor?”
“Omdat ek nie mooi weet met wie ek te doen het nie. Is dit nou Kiewiet of Loek de Jager wat skielik so vrygewig met sy lekkers is?”
Sy hande het om die stuurwiel verstyf en kwalik vyftig tree verder het hy langs die teerpad onder ’n verdwaalde bloekom stilgehou. Toe draai hy sy bolyf stywerig na haar toe en vir die eerste maal kon sy mooi Loek de Jager se koel blik in Kiewiet s’n sien glim.
“Luister, professor Theron, Loek de Jager is nooit vrygewig nie en Kiewiet is net soms gaaf. Moenie allerlei afleidinkies maak nie.”
Sy het die warm bloed na haar gesig voel stoot. Nee wat, het sy vies gedink, Kiewiet en Loek is ewe verwaand. Wat het ek dan verwag? Haar mondhoeke het skeefweg gelig, maar sy het hom vierkant in die oë gekyk.
“Ek beskik oor genoeg feite om gegronde afleidings te maak, meneer De Jager. Ek het genoeg van Kiewiet en Loek gesien om te weet dat albei sku is vir te veel aandag … Of dalk is ek verkeerd. Dalk smag hulle juis daarna?”
Dit was sy beurt om witkwaad te word. Hy het die taai suigstokkie op die paneelbord neergeplak en oomblikke lank was sy vol mond saamgepers.
“Jy is geregtig op jou opinie. Jessica, en ek op myne.”
Sy het in die swart oë gekyk en gesien dat die sweempie gemoedelikheid wat nog die middag tussen hulle wou ontkiem, weg was. En sy was skielik ook moeg vir enige speletjie. Sy kon nie voorgee dat dit nie saak gemaak het wat hy dink nie.
“Kiewiet,” het sy reguit geantwoord, “ek weet jy dink dat ek dit bloot gerieflik vind om saam met jou broer te kuier. En dis waar dat dit vir my baie lekker is hier op Populier. Maar dis net so waar dat ek Karel as ’n baie spesiale vriend beskou.”
“Hoe spesiaal?” wou hy meedoënloos weet.
“Iemand na wie ek my kan wend as ek hulp nodig het. Karel is ’n ware steunpilaar.”
“Hulp? Van watter aard?”
Sy het weer kwaad geword. Die woorde het kwetsend geklink al was sy stem sag.
“Dis persoonlik,” het sy gekners en nog kwater geword omdat sy toegelaat het dat die man haar omkrap. Tot haar ergernis het hy nader geleun en haar gesig stip betrag. Die donker wenkbroue het opeens saamgetrek en toe het hy skielik die motor aangeskakel. Hulle het in stilte terug Populier toe gery. Maar toe hy haar by die opstal aflaai, was dit kompleet asof daar nooit skerp woorde tussen hulle was nie.
“Onthou om jou warm aan te trek voordat jy na die holkransparty gaan. Ek sal jou en Ma kom oplaai. Adam bly liefs by Jansie en Karel gaan sommer direk van die kantoor af, want Septimus se plaas lê heel aan die ander kant van die dorp.”
“Die holkransparty! Mevrou, so iets het ek nog nie beleef nie;” beduie Jessica toe sy en mevrou Geyer die middag na haar terugkeer sit en tee drink voor die televisie. Sy kry heimlik lag toe sy sien hoedat die ou dame elke woord opslurp. So asof die kuiertyd by haar suster maar drogies was en sy smag na die sappigheid van die lewe.
“En jy sê julle jongklomp het dwarsdeur die nag daar bo in die bek van die grot gesit? En dit sonder om moeg te word?”
“Watwou!” lag Jessica. “Daar was nie tyd vir slaap nie, mevrou. Daar is heelnag skaap op spitte gebraai en ek het nog nooit so baie geëet en gelag in my bestaan nie!”
“Vertel, vertél,” eis sy met ’n soort verlange en Jessica slaan haar arms om haar knieë waar sy op die mat langs die koffietafeltjie sit. Dis opeens ongelooflik opwindend om daardie nag woord vir woord te herroep.
Die soel, soet berglug toe hulle onder in die kloof stilgehou het om met hul pakkasies slaapsakke en kosmandjies teen die steil struikbegroeide helling op te beur tot bo by die grot. Die los wolkies wat speels by die goudgeel maan verbygedrywe het. Die knetterende vure in die bek van die grot en die geur van braaiboud en uie. Sy wat aan tientalle gesigte, glimlaggend in die vuurlig, bekend gestel word. Anna wat die aand inlui met blikbekers vol yskoue vrugtepons. Karel wat later doodmoeg opdaag en hom langs haar op die slaapsak opkrul om ’n uiltjie te knip.
Sy vertel van Kiewiet se kampvuurgrappies wat hoe later hoe kwater geword het, van die manne se bulderende gelag in die stil, donker nag en die vroue se kamma geskokte gegiggel. Van die sorgelose pret om ’n hele nag lank in ’n hol krans fees te vier en van die ongelooflik plegtige stilte waarmee dieselfde pretmakers die eerste sonlig van die nuwe jaar ingewag het.
Bo die swart getande toppe van die anderkantste berge het dit roosgrys begin glim en daar was vakerige roeringe in die grot, koffieketels het begin fluit op die dieprooi kole. Een vir een het die kontreimense uit die bek gekom en stil bly staan en kyk na die koms van die splinternuwe jaar. Jessica het tussen Karel en Anna gestaan en sy het gemerk dat die mense begin hande vashou. Ook hare is vasgevat deur die vrou en die man langs haar en dit was asof haar asem in haar stil geword het. Alles wat so geheel nuut is, is aandoenlik, het sy gedink en haar oë effens geskreef teen die blinkrooi sekel van die son. En sy het bewus geword van iemand wat reg agter haar kom staan het, sy arms weerskante toe uitgestrek om sy broer en sy ma se skouers vas te vat. Sy het omgekyk en hy was so naby aan haar dat sy kenbaard teen haar slaap gerasper het. Hy het sy kop vinnig laat sak en sy mond het oor haar wang gevee. Toe het hy Karel ’n klappie op die skouer gegee en gebuk om sy ma te klapsoen.
“’n Gelukkige nuwe jaar vir julle!” het hy gesê en omgedraai om ’n paar meisies se gretige nuwejaarskusse te ontvang.
Maar dit vertel Jessica nie vir mevrou Geyer nie. Sy bly ook stil oor die paar ander dingetjies wat daardie nag gebeur het wat haar laat sien het waarom Kiewiet sy eie, eie mens is.
En miskien, dink sy, wil ek nie eens aan myself erken dat ek nou weet waarom Anna Malan haar oudste met ’n eiesoortige liefde liefhet nie. En ek wil nog minder wonder oor Loek de Jager. Hy is nie Kiewiet nie. Hom het ek nog nooit met ’n oog gesien nie. Dié dat ek met ’n skoon gewete nalaat om mevrou Geyer enigiets omtrent haar kassieheld te vertel.
“Dit klink asof jy ’n wonderlike tydjie beleef het, Jessica,” sê mevrou Geyer dromerig. “O, om darem jonk te wees – en die voorwerp van soveel bewondering!”
“So erg is dit nie,” lag Jessica en strek haar bene wat styf geword het van kruisbeen sit. “Die Malans is maar net gawe mense en ek en Karel is soos broer en suster.”
“Ja,” antwoord die vrou half teleurgesteld, “dit kon ek sien toe hy jou kom aflaai. Sommer so ’n ou pikkie op die wang! Maar het jy nie gesê hy het sulke oulike broers nie?”
Jessica huiwer ’n oomblik, glimlag toe net.
“Ja,