met ’n flou poging tot lughartigheid: “’n Gas moet net lank genoeg bly dat die gashere spyt is om hom te sien vertrek.”
“Jy het reg,” antwoord hy doodernstig, “maar jy is nie ’n gas nie, Jessica.”
“Dis mos wat ek ook sê,” kom dit van Anna, en sy staan op om die krummelpap in die swart pot op die Aga ’n slag te roer. Jessica besluit om die saak vir eers daar te laat. Dis te veel van ’n feestyd om nou op eie sin en wil aan te dring. Toe hulle klaar geëet het, stap Karel droogoond toe sodat hy weer vir Stephen kan aflos. Sy beloof om later vir hom koffie te bring en begin om vir Anna te help.
Heel oggend bak hulle laagkoeke in drie kleure en stapel die groen, pienk en geel lae opmekaar met dik, wit versiersuiker tussenin. Sy help rooi koeldrank aanmaak en die middag kom al die werfkinders, uitgevat in hul kisklere, om hul Kerspartytjie op Populier se groot grasperk te geniet.
Anna lees die Kersverhaal vir hulle en daar word met lus weggeval aan die feestelike eetgoed. Jessica vat vir Karel en Kiewiet ook van die sagte, dikgesmeerde koek oond toe en kyk geamuseerd toe hoedat hulle met dieselfde geesdriftige gulsigheid as die kinders daaraan wegval.
Kiewiet ignoreer haar, staan met sy sykant na haar toe en neem kolossale happe wat sy stoppelwange laat bol, vee sy mond met die agterkant van sy hand af en stap na die vogmeter toe sonder om weer om te kyk.
Karel kyk hom kopskuddend agterna en loop saam met Jessica buitetoe om bo die geraas van die oond te sê: “Hy is skoon bedons van moegheid. Hy’t heelnag gehelp en wou ook nie nou gaan slaap nie. Gelukkig kom Adam om vannag na die Kersete by die oond oor te neem.” En toe sy met ’n fyn laggie bly luister: “Ek … het jou gesê Kiewiet is Kiewiet, Jessica.”
Sy sit ’n paaiende hand op sy stofvaal arm. “Kiewiet pla my nie, Karel. Glo my, die probleem lê nie by hom nie.”
Sy sien te laat hoedat die woorde sy sensitiewe oë laat vernou en sy kyk weg oor die werf tot waar die populiere van die laan al begin skadu’s gooi. Maar hy buk vooroor sodat hul gesigte byna teen mekaar is. “Ek wens ek kon jou help,” vorm sy lippe die woorde en sy verstaan, al doof die gedreun van die oond die klank van sy stem. Maar sy raak net speels met haar vinger aan sy ken waar daar ’n krummeltjie koek sit en stap terug huis toe om te gaan stort en aantrek.
Sy trek eers ’n kort swart nommertjie aan. Drapeer ’n string pêrels om haar nek en stapel haar hare losweg met ’n kammetjie op haar kop. Toe bekyk sy haarself in die spieël en weet met die eerste oogopslag dat sy haar vanaand vir Daniël aangetrek het. Só het hy van haar gehou as hulle saam een of ander geselligheid bygewoon het. So asof sy ’n eregas op ’n ambassadepartytjie kan wees.
Sy draai om en pluk die rok met een haal oor haar kop. Sy maak haar hare los en borsel dit tot dit blink agter haar rug afhang. Toe steek sy ’n enkele sierkam van ivoor bo haar linkeroor vas en trek ’n sagvloeiende, roomkleurige rok aan. Dis die perfekte keuse, besef sy toe sy die sitkamer instap waar die mans al elk met ’n glasie sjerrie staan en gesels. Die drie broers se kuiwe is nog klam van die stort na die dag by die droogoond, maar hulle is uitgevat in oopnekhemde en langbroeke. Adam lig dadelik sy glasie toe hy haar gewaar en Karel verstil merkbaar.
Dis Kiewiet wat haar koel op en af bekyk en ’n wenkbrou lig toe Adam gul sê: “Nou ja, in my dae het die proffies nie so gelyk nie!”
Maar dis Loek de Jager se nuus-om-ses-gesig met die effens verveelde trekkie om die mond wat opmerk: “Tye het verander, ou broer. Vandag se vroue laat nie op hulle wag nie. Vat nou maar vir Maggie en Hillary. Die ene yster en IK onder die mooi kapsels.”
“Maggie … Hil …?” lag Adam en snap toe. “Dáái twee tannies is mos al ou nuus!”
“Staak dit, Kiewiet,” erg Karel hom sommer, maar Adam lag net, knipoog vir Jessica.
“Toe nou, Kareltjie, jy weet mos Kiewiet is mal oor ’n vrou se intellek. Veral as die omhulsel so onweerstaanbaar is. Jy moet bly wees dat die slim meisies mos nie eintlik vir hom val nie!”
“Hoe weet jy?” wil Kiewiet met ’n lui laggie weet en teug stadig aan sy sjerrie. Maar voordat iemand hom kan antwoord, kom Anna en Jansie binne met geurige skottels wat op die rooi tafeldoek tussen die lang wit kerse neergesit word. Anna wys dat Jessica tussen Kiewiet en Karel moet sit en toe almal hul stoele intrek, is die kring om die groot ronde tafel voltallig.
“Sien, jy hoort hier,” glimlag die lieftallige Jansie met Jessica en ook Anna beaam dit kopknikkend. Adam en Karel glimlag ook met haar; net Kiewiet sit met sy ken so effens gelig, byna soos wanneer Loek de Jager iets so diplomaties moontlik oor twistende partye moet kwytraak. Tog pla dit Jessica nie. Sy voel knus tuis in die skemer kring van die flikkerende kerse.
Sy tuur peinsend na die ritse rooi kannas wat Anna kunstig om die koperkandelare gerangskik het, kyk na die silwer dennebolle waarin sy met keurige eenvoud die rooi servette gesteek het. En sy luister met ’n diep en dringende behoefte na die Vredesverhaal soos wat Adam dit in sy rustige stem vir hulle voorlees. Ook toe Kiewiet sy hande sonder skroom na haar en Anna uitsteek om die tafelgebed te doen, vou sy haar vingers gemaklik om syne.
Toe hy amen sê en Anna die kring breek om te begin inskep, kyk sy half gefassineerd na hom, dink aan die warm opregtheid waarmee hy gebid het: “… en wees U self hier in ons midde, seën en behoed ons …” Hy vang haar blik vas en ’n stonde is dit asof Kiewiet se skadu met hom saamsmelt en sy kyk diep in mooi Loek de Jager se blinkswart oë. Maar toe sy bly kyk, lig die geboogde wenkbroue ’n aks en die oomblik kry ’n krakie.
Jessica draai met ligte skrik na Jansie om haar bord aan te vat en begin dadelik met Karel gesels. Toe almal geholpe is en begin eet, kyk hy ondersoekend na haar en plaas ongemerk ’n hand vlugtig oor hare. “Lekker eet, Jessica,” sê hy bedaard. “Moenie dat ons klomp jou op hol jaag nie.”
Kiewiet het elke woord opgepik en hy tik haar ook ligweg met die wysvinger op haar hand wat die mes vashou. “Ja nee wat, proffie, ons ou spul is werklik niks om oor opgewonde te raak nie. Jy sal nog agterkom dat niemand …”
“… iemand is hier op Populier nie?” val sy hom koel in die rede, en Adam en Jansie bars uit van die lag, te meer toe sy skalks byvoeg: “Dit mag jou ervaring wees, Kiewiet, maar ek voel buitengewoon spesiaal hier tussen julle.”
“O, ek is bly,” glimlag Anna en daarmee is die effense spanning rondom die teenwoordigheid van Loek de Jager ook gebreek. Niemand verwys eens na hom nie en die aand rek gesellig uit tot kort voor twaalf, toe Jansie vakerig met haar swanger lyf teen haar man aanleun en aankondig dat sy nou gaan slaap.
Die Kersoggend is helder soos sjampanje toe die mense in groepies buite die kerk staan en gesels. Baie nuuskierige blikke rus op Jessica en Karel. Dis warm, vriendelike mense wat lekker lag toe Kiewiet grappenderwys beduie dat hulle respekte vir haar moet hê, want sy’s ’n proffie. Maar niemand vra veel uit na haar status nie en dis gou duidelik dat Populier se leuse ook hier geld.
Loek de Jager bestaan ook nie hier nie. Hulle Kiewiet hom voor en agter, die tannies klapsoen hom en die ooms klop hom goedkeurend op die rug toe hy beduie hoe hy en Karel snags bontstaan voor die oond. Hier en daar giggel die opgeskote dogters as hy in hul rigting kyk, maar origens kon hy net sowel Jan Rap gewees het.
Tuis kom drink die buurmense tee en smul aan Anna se veerligte melkterte. Die middagmaal word onder sambrele op die groot grasperk geëet en dit word ’n Kersdag om vir altyd te koester. Dit moet, dink Jessica toe sy bed toe gaan, werklik wonderlik wees om deel te word van ’n gesin soos Anna Malan s’n. En vir die eerste maal swiep ’n sware spyt deur haar omdat sy nie vir Karel voel wat sy hart na vra nie.
Sy wag nog ’n dag en skakel toe vir mevrou Geyer om te hoor of sy al tuis is. Die ou dame klink hoogs opgewonde toe sy Jessica se stem herken. “Kind! Jy moet gou terugkom! Hier het al die allermooiste man na jou kom soek. Ene Daniël Krause. Jessie, is dit nou hý?”
Dis Anna wat haar in die gang aantref waar sy slap teen die muur aanleun, wat een kyk na haar ontredderde gesig gee en vir haar tee in die kombuis loop maak. Maar sy vra niks uit nie. Ook nie toe Jessica oplaas stamelend vra of sy nog ’n paar dae