verbysweef en verlate in die top van ’n wilg op die oorkantste oewer gaan sit. Hier, dink sy vredig, sal ’n mens kan wegraak, maar hier sal jy ook jouself vind …
Sy skrik op toe ’n motordeur iewers klap, draai vervaard om. Sy is glad nie voorbereid op die verskyning van ’n lang man wat met haastige, knarsende treë om die rondawel kom nie. Hy steek vas en sy hande gaan na sy heupe. Sy stem is yskoud toe hy vra: “Kan ek help?”
Verskeie los gedagtes gaan soos ’n hand vol klappers in haar kop af. Sy het hom met ’n oogopslag herken. Mevrou Geyer se Clark Gable-sonder-snor. Die TV-nuusman Loek de Jager. Dié slag sonder sy deftige pak en das in ’n swart oopnekhemp en effens verweerde denimbroek. Hý met sy brandende swart oë en volmaakte mond, hier op Kiewiet se plek. En hy lyk so tuis. Haar mond sak oop. “Maar … u is mos …”
“Bill Clinton,” sê hy pront en kyk haar sonder die geringste spoor van ’n glimlag aan.
Sy staar terug, merk die bekende trekkie van siniese verveling om die mond. Nou ja, dink sy opeens heeltemal nugter, twéé kan probeer snaaks wees. Sy tik met haar vingers op haar hart. “Maggie Thatcher,” sê sy. “Maar wat maak u so ver van u eie plekkie af?”
Die donker blik vernou toe sy koeltjies op ’n antwoord wag. Toe trek hy argeloos ’n skouer op. “Ek vlug hierheen as ek van Hillary se oorheersing wil wegkom. Dis tog logies. Maar wat maak ú hier? Met al u weliswaar verouderde ervaring in óns veld, behoort u te weet hoe gevaarlik vreemde terrein is?”
“Nie halfpad so gevaarlik soos ’n ambisieuse vrou nie, Billy.” Sy glimlag opeens lief met hom. “Maar toe maar, hier by Kiewiet sal jy veilig wees. Hy duld glo niks nonsens nie. Almal dans na sy pype omdat hy so spesiaal is. Nie dat ék hom al ooit gesien het nie, maar ’n mens sou sweer hy swaai die septer hier. Vreemd dat iemand in sy afwesigheid so kan regeer, nè?”
Toe draai sy om en begin ligvoets wegdraf kerspopuliere se kant toe. Sy is al ’n ent op die oewer weg toe sy Loek de Jager duidelik oor die water hoor skree: “Tata, Maggie!”
“Baai, Bill!” skree sy terug en hol vinniger. Halfpad in die koelte van die digte laan gaan sy brandasem staan. Toe vou sy dubbeld en begin lag. Sal mevrou Geyer nie in die wolke wees as sy haar hiervan vertel nie? Dis nou as sy haar ooit gaan glo. Sy wat Jessica is, het mooi Loek de Jager ontmoet en sy mense noem hom sommer Kiewiet. Dis net logies, soos hy self sou sê, want daardie kiewietnes van ’n plek is die ideale wegkruipplek vir ’n beroemde gesig wat die kollig wil ontwyk. En sy kan dit begryp. Met sy soort voorkoms is hy seker ’n gesogte prooi vir al wat broekjagter en sosiale gryper is.
Jessica skud haar kop vir haarself en stap aan. Wel, ontken kan ’n mens dit nie. Die man is onmoontlik aantreklik en sy kan verstaan dat sekere vroue histeries raak oor hom. Maar, besluit sy toe sy weer begin stap, by my sal niemand hoor dat Kiewiet, alias Loek de Jager alias Bill Clinton, opgedaag het nie.
Hoe nader sy aan die huis kom, hoe sterker word die vermoede dat al die Malans hom in elk geval te wagte is. Hulle beskerm sy privaatheid soos kiewiete wat lamvlerk draaie om die nes gooi om die aandag af te lei. Karel wat van homself en Adam in een asem praat en dan van Kiewiet. Kiewiet wat ’n De Jager is en nie ’n Malan nie. Tog is hy Anna Malan se kind, dit weet sy bo alle twyfel as sy aan die mooi vrou se sterk gelaatstrekke dink. Die groot oë met die digte wimpers ook. Net háre is blou soos Karel s’n. Loek moes sy De Jager-pa se gitswart kyk geërf het.
Sy is so ingedagte dat sy nie vir Karel sien waar hy stil by die voordeur op haar wag nie. Selfs in die laat lig lyk hy bleek en ontstemd. Sou hy ergerlik wees omdat sy alleen gaan stap het?
“Ek was daar by Kiewiet se plek,” bieg sy doodeerlik, maar hy raak lig aan haar skouer.
“Natuurlik, dis baie mooi daar.”
“Nou maar wat pla dan?” vra sy baie sag.
Hy trek sy asem in en sy stem is vol gedempte drif: “Adam het die vakansie by ’n vriend van hom gehoor dat Daniël Krause ook van volgende jaar af by die universiteit van Noordwes aangestel is. En … hy is van sy vrou geskei. Het jy dit gewéét, Jess?”
Dis of die soel skemering plotseling om hulle wegsak. Sy staar blindweg na hom. “Nee …” antwoord sy hees. “Nee, ek gee jou my woord dat ek nie geweet het nie.”
3
Die nag is te lank vir Jessica. En te warm. Dis of die soelheid haar wil smoor. Later gaan trek sy die gordyne oop en sit op die breë vensterbank. Sy staar nikssiende na die maanverligte grasperk en voel hoe die hol kol onder haar ribbes met elke asemteug groei. Wat nou? Waarom nóú? maal dit in haar kop. Ek en Daniël saam op Potch. Resep vir ’n rendezvous. Of – formule vir nog ’n fiasko.
Sy vee sweet van haar voorkop af en stoot die vensterraam op om die basserige gedreun van die droogoond binne te laat. Karel sit sekerlik nou nog daar en oondtemperature dophou sodat die koring nie brand nie. Oestyd moet die seuns maar hand bysit, het Anna sugtend gesê. Stephen is baie knap, maar hy kan nie als alleen doen nie. Dit was gisteraand aan tafel, toe sy en Karel albei net aan hul kos gesit en pik het na hul gesprek oor Daniël se terugkeer. Maar nie Jessica of hy was in staat om hul ontstemdheid te verbloem met allerlei geselsies nie. Ook Anna het later geswyg, maar haar groot, kalm oë het hulle speurend bekyk. Toe sy en Jessica later kombuis toe is met die vuil borde, het sy net gemaklik gesê: “Vertel my wat kook in jou binneste, Jess.”
Tot haar eie verbasing het Jessica begin praat. Woord vir woord het die skrik uit haar gemoed gedrup. En Anna se sagte, uitdrukkingsvolle oë het haar stilweg vasgehou totdat sy klaar was. Toe het die vrou ’n nat vadoek met ’n klapgeluid uitgeskud en nog koffie gemaak.
“Kom sit hier by die tafel, dan praat ons,” het sy gesê.
“Ek weet nie wat om nog te sê nie,” het Jessica lammerig geopper, maar die beker stroopsoet koffie by Anna aangevat. “En ek weet waarlik ook nie hoe ek daaroor voel dat Daniël … dat hy ook op Potch sal wees nie. Ek het hom laas gesien voordat hy weg is Holland toe. En toe was dit nog alles hartstogtelik wel tussen ons …” Haar stem het klein geword, weggeraak.
“Jy voel steeds hartstogtelik, Jessica. Ek dink nie jy het deur die jare heen jou hart ooit lééggemaak nie. Anders sou die nuus dat hierdie Daniël Potch toe kom, jou nie so ontstig het nie.”
Jessica het haar net magteloos aangekyk, haar kop geskud. “Ek is jammer, Anna. Ek behoort nie hierdie dinge vir jou te vertel nie. Maar jy is nes Karel jou beskryf het. Jy … kry dit reg om ’n mens oop te sluit. Miskien moes ek nie hierheen gekom het nie. Want Karel hoop dat …”
“Ek weet,” het Anna gesê, haar hand paaiend op Jessica se arm gelê. “Tog is dit vir hom en vir jou albei goed dat jy wel gekom het. Al die jare het hy sy bewondering vir jou opgekrop en moes jy hom maar op ’n afstand hou, nie waar nie?” En toe Jessica net knik: “Karel is ’n groot man. Hy weet waarvoor hy hom ingelaat het.”
“Ek is so jammer, Anna. Ek wil tog werklik nie hê dat hy moet seerkry nie.”
“Dit weet ek ook, Jess. Maar jy moet nooit verskoning maak vir jou liefde nie. As jou hart steeds by Daniël lê, kan jy dit nie verhelp nie.” Die vrou se mond het skielik weerloos oopgegaan: “Net so min … as wat ek dit kan verhelp dat ek vir Kiewiet se pa die heel liefste was van al die mense in my lewe. Gert, Karel en Adam se pa, het dit ook geweet en verstaan. Karel sal maar ook moet leer verstaan.”
Dis toe dat Jessica dit sommer uitblaker: “Hy’s hier. Kiewiet, bedoel ek. Ek was daar by sy plek en …”
“Ek weet, ja,” het Anna sag geglimlag. “Toe jy daar weg is, het hy hierheen geskakel en gesê ons moet kyk dat ons gaste nie laataand oral ronddwaal nie!” En toe Jessica na haar bly staar: “Hy weet wie jy is. Karel het foto’s van jou – glo steels geneem deur een van sy vriende. Een waar jy met ’n kollega voor die Ou Lettere staan en gesels en ’n ander waar jy by ’n debat in die amfiteater optree.”
“Nou toe nou,” moet Jessica verleë lag. En toe op ’n sober noot: “Waarom het julle my nie maar vertel dat Kiewiet eintlik