toe dit voel of die duif se kloue in haar hare gaan vashaak. “Deksels, man, ek het juis probeer om die duif sonder drama hier weg te kry, en nou mik die dier se kloue na my hare se kant toe!”
“Hou jou in, Danika!” fluister Lani blosend, bewus van die laggende kliënte aan die tafeltjies om hulle. “Goed, jy kan gerus maar bedaar. Die probleem is opgelos,” knor sy toe Jan-Erik die duif in die lug gooi.
Danika spring op: “Gaan koop asseblief vir ons lekker eier-en-kaastoebroodjies en koeldrank. Ek sal liewer in my motor eet, want hier in die Kaap is die duiwe lastiger as vlieë. Ek gaan nou dadelik loop en in my kar klim. Bring asseblief my kos en koeldrank soontoe, Lani. Baie kos. Ek is ekstra honger na my ure lange stryd teen die ongeskikte duiwe.”
“Natuurlike jogurt en fonteinwater, Danika. Jy het gesê jy begin ’n nuwe lewe met gesonde eetgewoontes,” terg Lani haar.
“Ons sal wel iets gesonds en lekker vir jou koop, Danika,” beloof Jan-Erik en staan saam met Lani op. “Kom ons loop,” nooi hy hoflik.
Sy knik en sluit by hom aan. Daar gebeur iets wonderliks in sy teenwoordigheid, want sy ervaar ’n gevoel van warmte en sekuriteit wat haar omring vanaf die oomblik toe sy die eerste maal in sy oë gekyk het, en sy stap saam met hom die restaurant binne.
Hulle dra hul pakkies na die toonbank, maar sy lang vingers sluit ferm om haar gewrig toe sy geld uit die toegeritste sakkie van haar jeans wil haal. “Oom Awie het my gevra om vir julle middagete te betaal. Ek betaal vir alles, hoor.”
Die warmte van sy hand stuur pyltjies van genot deur haar lyf, en sy praat met ’n ongewone ademloosheid toe sy protesteer: “Ons kan nie op die arme oom Awie teer nie!”
Hy hou nog haar hand vas, onbewus van die roekelose gepols van haar bloed deur haar are, en lag gerusstellend, sy kop digby hare. “Die arme oom Awie is skatryk en fiks en gesond op die ouderdom van byna sewentig. En as Danika gewig wil verloor: Oom Awie draf elke oggend tien kilometer om die rugbyveld – dis veiliger as die oop pad, want daar is ’n groepie wat gereeld soggens saamdraf.”
Sy geur vul haar longe, warm en anders, ’n aardse geur soos ’n man moet ruik, maar sy besef ook sy durf hom nie weerspreek nie, want haar stem sal haar emosies teenoor hom verraai. Sy knik net en hoop hy aanvaar haar gedwonge glimlag as ’n woordelose dankie.
“Waar het jy jou motor geparkeer?” vra sy toe hulle by die restaurant uitstap, dankbaar dat sy nie meer soos ’n uitasem bakvissie klink nie.
“Agter julle motors.”
Sy kyk verras en skepties na hom en besef hy hou haar dop, maar die uitdrukking op sy gelaat verraai niks meer as vriendelike belangstelling nie. “Hoe weet jy watter motors behoort aan ons?”
“Oom Awie het die registrasienommers en beskrywings van julle karre by jou ma gekry. Oom Awie sê jou ma is dokter Taljaard. Is sy ’n mediese dokter?”
“Nee – ’n doktor met ’n graad in finansiële bestuur of iets dergeliks oninteressant. Jy weet – ryk mense wat weet hoe om nog ryker te word.”
Jan-Erik knik instemmend.
“Dit maak my senuweeagtig – of dalk voel ek net skuldig omdat ek nie in die eiendomsmark belang stel nie. Ek weet my ma sou oneindig dankbaar gewees het as ek haar eiendomsfirma eendag by haar sou kon oorneem. Orion Internasionale Eiendomme behoort al geslagte lank aan ons familie. Maar dis genoeg oor my. Boer jy op jul familieplaas?”
Jan-Erik glimlag wittand in die son en antwoord skertsend: “Het ek jou sowaar oortuig ek is ’n plaasjapie?”
“Wel …” Sy wikkel haar neus nadenkend. “Ek het aanvaar jy is ’n dorpenaar, maar jy het na jouself as ’n plaasjapie verwys. Dit lyk asof jy dikwels in die buitelug werk, want jy is so mooi bruingebrand dat ek soos ’n spook langs jou voel. Wat doen jy?”
“Help tant Ragie in haar yslike groentetuin of lê op die strand wanneer ek lui is. As jy lui raak, kan jy saam met my strand toe kom.”
“Sluit jou uitnodiging Danika in?” Sy kyk hom doodernstig aan.
Hy kreun gevoelvol. “Dink jy ons kan dit waag? Ek vermoed die seemeeue sal haar toesak as sy haar verskyning op die strand te maak. Seemeeue het groter pote en bekke as duiwe.”
“Arme Danika,” sê Lani simpatiek en glimlag met hom.
Die warmte in sy glimlag versterk die opwellende begeerte in haar om sy hand te vat, om weer die krag in sy vingers te voel wat haar so veilig én vreemd gelukkig laat voel het. Sy kyk na hom en haar oë rek verskrik toe sy besef haar gevoelens vou so sag soos die arms van ’n minnaar om haar.
Sy is beslis nie verlief op Jan-Erik nie, ontken sy heftig teenoor haarself. Sy hou nog altyd van groot mans wat vriendelik en hoflik is. Jan-Erik is nie ’n vleier wat haar met komplimente probeer oorweldig het nie; sy weet sy kan hom vertrou, hom as ’n vriend aanvaar. Haar ma sê dikwels sy het die teenwoordigheid van ’n pa in haar lewe gemis, maar al wil sy, kan sy met die beste wil in die wêreld nie aan Jan-Erik as ’n vaderfiguur dink nie, kwel sy haar.
“A, die yslike viertrek behoort aan my. Ek dink nie dit gaan moeilik wees om so ’n voertuig te volg nie,” onderbreek hy haar gedagtegang.
“Sjie … jy’s darem ’n leuenaar! Jy sal nooit ’n viertrek kan bekostig as jy net tant Ragie in haar groentetuin help nie. Of het jy ’n ryk pa?”
“Ryk ouers is gewoonlik suinig. Oom Awie het my vertel jou ma is ryk, maar jy ry nie die duurste motor op die mark nie. Ryk ouers kan vreeslik suinig wees, daarom werk ons vir ons eie geld.”
“By tant Ragie?” vra sy ongelowig.
Sy onnutsige glimlag laat haar hart onmoontlike toertjies in haar maag uitvoer, maar sy frons om haar agterdog te beklemtoon.
“Net naweke. Ek is ’n dokter – nie ’n slim doktor soos jou ma nie, maar ’n gewone dokter wat siek mense probeer gesond maak. Sommige vroue gril vir dokters. Gril jy ook nou vir my?”
“Nee, net vir jou werk, want bloeiende mense maak my naar. As jy nou ons pakkies kos en koeldrank …”
“Joei …!” skree Danika verstommend hard en hang by die linkervenster van haar motor uit. “Waar draai julle so? My kar is ’n sauna en ek is so gedehidreer dat my tong kurkdroog en geswel is. Kan julle nie hoor hoe sukkel ek om te praat nie? Lani, waar’s die koeldrank?”
“Vir ’n meisie wat in haar doodsnikke is, is jy wonderbaarlik energiek, Danika,” merk Jan-Erik droogweg op, en hy loop saam met Lani na Danika se motor toe en oorhandig ’n plastieksak aan haar. “Hier, vat. Dis propvol jogurt en fonteinwater. Jy het vyf minute tyd om te eet, want dan ry ek.”
Danika maak die plastieksak oop en hap na hom: “Leuenaar! As ek my ma was, het ek gesê jy is ’n liegbek. Ek haat bakkies slaai en pakkies maer, koue vleis, maar ek is dol oor biltong. Die fonteinwater is seker beter as niks nie. Dankie.”
“Ek vermoed sy sal vriendeliker wees as haar magie vol is,” sê Jan-Erik skertsend aan Lani, gee ’n plastieksak vir haar en loop na sy viertrek toe.
“Hoekom staan jy daar asof jy nie kan onthou dat jou kar voor myne geparkeer is nie, Lani?” vra Danika terwyl sy ’n bakkie vrugteslaai eet, kop gedeeltelik by haar motorvenster uit. “Hoekom het jy nie vir my twee bakkies vrugteslaai gekoop nie? Ek is vreeslik honger.”
Lani diep ’n pakkie malvalekkers uit haar plastieksak op en prop dit in Danika se hande. “Eet en bly stil! Jan-Erik het vir als betaal. Onthou net, jy koop nie skelmpies sjokolade as jy dalk naby ’n winkel kom nie,” sê sy kwaai, storm na haar motor, sluit dit oop en skuif agter die stuurwiel in.
Sy kyk toevallig in haar truspieëltjie en sien Danika dankbaar wuif, haar kieste rond van die malvalekkers wat sy in haar mond geprop het. Sy glimlag halfhartig en wuif terug voordat sy ’n bottel water oopmaak en ’n slukkie drink.
Sy is nie honger of dors nie, maar sy vererg haar onnodig vir Danika wat so hard probeer het om tydens hulle