Donovan se oë raak skielik weer helder. Hy spring van die muur af en tel sy fiets op om te ry. “Ek moet by die huis kom, bru. See you tomorrow.”
Miek lig homself ook van die muur af. “Wag, voor jy gaan,” sê hy benoud, “jy het nou net gesê ‘hulle’ kom. Ek dink ek weet waarvan jy praat. Is daar meer as een?”
Donovan se antwoord laat sy hart vir ’n oomblik ophou klop.
Terwyl hy en sy pa terugry huis toe, hoor Miek Donovan se stem nog oor en oor in sy kop herhaal:
“Die see is vol van hulle.”
4
“Miek!” Dis Sumari wat na hom roep en vir hom waai. Nes gister, sien Miek net tande en tandvleis toe hy in haar glimlaggende gesig vaskyk. Hy forseer ’n glimlag en waai terug.
Al is dit maar net die tweede oggend van die nuwe kwartaal, voel Miek stokflou. Hy het in die middel van die nag wakker geskrik van ’n enkele monsteragtige blaf en kon nie weer slaap nie. Die ergste was die gewonder of dit ’n droom of werklikheid was.
Sumari stap nader. “Is daardie oulike klein dogtertjie jou sussie?” vra sy en wys na ’n groepie kinders.
“Ja, sy’s in graad R … en soms ’n regte klein pes,” antwoord hy, terwyl hy sy sussie dophou totdat sy by haar klaskamerdeur instap.
“Ag, my moeder! Is julle twee die enigste kinders? Watse werk doen jou pa? Wanneer verjaar jy? Wat’s jou sterreteken? Waar het julle voorheen gebly? Het jy al ’n meisie gehad? Hoeveel sakgeld kry jy?” begin Sumari hom peper met die een vraag ná die ander. Miek maak sy mond na elke vraag oop om te antwoord, maar hy kry nie ’n woord in met Sumari wat soos ’n draaiorreltjie babbel nie.
Sumari se volgende vraag laat hom egter skrik. “Wat’s jou héél grootste vrees?” vra sy en kyk afwagtend na hom.
“Mickey Mouse!” red Donovan se stem hom uit die ongemaklike kruisverhoor.
Sumari se mond gaan oop en sy sit haar hande vies in haar sye. “Dis nou rêrig ongeskik van jou om ons nuwe vriend Mickey Mouse te noem. Wie dink jy is jý miskien? Donovan Duck?”
Donovan lig sy skouers. “Sorry, maar Donovan Duck werk nie so lekker soos Donald nie. Nice try, though, Annie Warbucks.”
Sumari se verontwaardigde gesigsuitdrukking laat Miek deur sy neus proes, maar voordat hy iets kan sê, laat ’n onbekende stem hom omkyk.
“Dis nie baie oorspronklik van jou om ’n rooikopmeisie Annie te noem nie, Donovan.” Dis die iPod-meisie. Vandag lyk sy vroliker.
“Sy kan bly wees ek het haar Annie genoem. Die enigste ander redhead wat ek ken is Chucky!” kap Donovan terug.
Sumari se oë rek en hulle almal bars uit van die lag.
“Ek’s Lisa,” sê die iPod-meisie en steek haar hand uit na Miek. “Welkom in Vreesbaai.”
“Lisa-hulle het ook maar eers drie maande gelede hiernatoe getrek,” sê Sumari en sit haar arm om Lisa se skouer, “maar ons is klaar BFF’s.”
Donovan snorklag en stap weg.
“Hei, jy kan maar snork soos ’n vark …” begin Sumari raas terwyl sy agter Donovan aan begin wegstap.
Vir ’n sekonde of twee staan Miek en Lisa half ongemaklik na mekaar en kyk. Eintlik brand Miek om vir Lisa én Donovan te vra wat hulle gister so bang laat lyk het, maar dis beslis nie nou die regte tyd daarvoor nie.
“Ek’s seker ek sal dit geniet hier op Vreesbaai,” sê Miek gou, want dit lyk of Lisa haar enige oomblik uit die voete gaan maak.
Lisa vee ’n haarsliert uit haar oë en glimlag misterieus terwyl sy dit agter haar oor indruk. “Wie weet?” sê sy. “Op Vreesbaai kan al jou drome waar word.” Terwyl sy omdraai en wegstap, hoor Miek haar sê: “Die soetes én die nagmerries.”
5
Terwyl hy na die skoolhek toe stap nadat die laaste klok gelui het, soek Miek tussen die kinders na Lisa. Dan sien hy sy’s reeds buite besig om haar iPod se oorfoon in haar oor te druk. Hy draf gou tot by haar voor sy in die digte mis oorkant die straat kan verdwyn.
“Hei. Waarheen is jy op pad?” vra hy en besef eers hoe simpel sy vraag klink toe Lisa begin lag.
“Ek gee jou een raai, Miek. Dink mooi. Waarheen gaan kinders op Vreesbaai gewoonlik na skool?”
Miek se ore begin warm word. Sy spot seker maar net en is nie regtig sarkasties nie.
“Ja, man, ek weet jy’s op pad huis toe, maar waar woon jy?” probeer hy.
Lisa trek haar gesig asof sy geskok is. “Hoe dúrf jy my dit vra? Hoe weet ek of jy nie dalk ’n reeksmoordenaar is nie?”
Miek kyk vinnig weg, onseker of dit ’n grap is.
Lisa red hom uit die ongemaklikheid. “Ek terg sommer. Ek kan sien jy’s ’n goeie ou.”
Miek sukkel om in haar haselneutbruin oë te kyk. Haar donker vlegsel hang oor haar regterskouer en terwyl Lisa praat, draai sy die punt om haar wysvinger.
“En glo dit of nie,” gaan sy voort, “ek woon heel toevallig in die huis skuins oorkant julle, so jy’s welkom om saam met my tot daar te stap.”
Miek kan sy opgewondenheid nie keer nie. “Hoe weet jy waar ék woon?”
Lisa se een wenkbrou lig. “Rêrig, Miek? Wonder jy nog? Hier op Vreesbaai is nuwe intrekkers groot nuus. En as dit nuwe intrekkers is in die straat waar jy woon, is dit selfs nog groter opwinding.”
Miek knik net sy kop. Sy maag voel vreemd, asof dit onderstebo gedraai het. Hy hou baie van Lisa. Sy’s mooi, intelligent en snaaks – die drie eienskappe wat ’n meisie in sy opinie perfek maak.
Lisa loer onderlangs na hom terwyl sy met haar vinger op haar iPod druk. Wie weet, miskien hou sy dalk ook van hom.
“Waarna luister jy?” vra hy.
“Uhm … ek het gehoop jy sou nie vra nie,” antwoord sy skaam. “Dis nie baie cool nie, maar dit help my om te ontspan.”
Nou is hy éérs nuuskierig. “Oukei? Gaan jy my vertel wie dit is?”
“Dis Enya.”
Miek frons. “Enya? Ek het nog nooit van hulle gehoor nie.”
Lisa lag. “Dis nie ’n hulle nie. Dis ’n sy. Luister hier.” Sy gee die een oorfoon vir hom aan en hy druk dit in sy oor. “Sy’s Iers.” Lisa wag vir sy reaksie.
Miek luister vir ’n rukkie en trek dan die oorfoon uit sy oor. “Dis heel nice,” sê hy terwyl hy dit vir haar teruggee.
Lisa rol haar oë. “Yeah, right. Ek glo jou nie.”
“Nee regtig. Ek’s ernstig. Ek hou daarvan. En ek verstaan waarom jy dit ontspannend vind. Al haar ge-oe en -aa sal my ook maklik aan die slaap maak.”
Lisa skop speels in Miek se rigting en hy spring eenkant toe.
“Wat dink jy van die alewige mistigheid van Vreesbaai?” vra Miek terwyl hulle aanstap huis toe.
Lisa byt haar onderlip. “Hmm. In die begin het ek gedink dis erg spooky. Ek was bang. Om eerlik te wees, ek is nog steeds.”
Hy weet presies hoe sy voel. Maar dit sal hy nooit aan haar erken nie. “Waarom is jy bang? Of waarvoor?” vra hy versigtig. Gaan sy dalk iets van die monsterhond sê?