glimlag vir haar ma se geesdrif. “Ek twyfel of hy daarvoor te vinde sal wees om tydens sy rustyd vir ons konsert te hou. Julle moet maar die operas gaan bywoon.”
“Maar dis nie ál goeie nuus nie,” sê Jacopo. “Toe ons vir Aldo van ons voornemens laat weet, het hy ons vertel dat hy vanaf November ’n tyd lank by die Istituto Europeo di Oncologia in Milaan wil gaan navorsing doen. Hy ken glo ’n dokter Massimo Veronese met wie hy al heelwat gekorrespondeer en saamgewerk het. Dié het hom uitgenooi. René en Bennie gaan saam. Daar is ’n Amerikaanse skool in Milaan waarheen diplomate hul kinders stuur en Bennie kan in die nuwe skooljaar daarheen gaan. Gelukkig is hy nog klein en Aldo meen die aanpassing sal nie so erg wees terwyl hy nog jonk is nie. Dis veel erger teen hoërskoolouderdom, daarom wil hulle nóú die geleentheid aangryp. Aldo sê hulle kry ’n eie wooneenheid om in te bly en hy sal vir ons ook blyplek in Milaan reël as ons Desember soontoe kom.”
“Verrassing op verrassing,” lag Rafaella. “Sal dit nou nie lekker wees as ons almal daar in Italië kan wees nie? Mamma moet haar net nie gaan uitput nie. Sy is daar om te herstel en gepamperlang te word.”
Jacopo se gesig versomber. “Maar natuurlik, dis ons eerste en belangrikste oorweging. Die res, hoewel dit lekker klink, is bysaak. Buitendien sal dit goed wees om vir Aldo, en vir jou, naby te hê, met jul mediese kennis.”
“En Giulio,” voeg Rafaella by, met ’n hart wat sommer lig raak in haar binneste by die vooruitsig om hom weer te sien.
“Moenie julle oor my bekommer nie, ek is goed aan die regkom,” verweer Rachel. “Ek gaan nie heeltyd net sit of in die bed bly nie, beslis nie.”
Rafaella kyk vol liefde na haar ma. Rachel was nog nooit ’n pretbederwer nie. Sy wil hê die besoek aan Italië moet vir almal lekker wees, en sy sal nie kla nie, selfs as sy olik voel.
“Ek sal Mamma streng monitor,” sê Rafaella beslis. “Dis nie net ’n vakansie vir die lot van ons nie.”
“Ek wens tog Aldo en René kon daar in een van die pragtige kerkies getrou het, maar nou gaan hulle sommer voor die magistraat afhaak,” sug Rachel. “Natuurlik is sy nie Katoliek nie.”
“Geloof is nie vir hulle twee ’n onoorkomelike probleem nie, Mamma. Hulle is gelukkig dat hulle mekaar gevind het. Dit sal vir Aldo lekker wees om ’n gesin te hê as hy oorsee gaan werk, dan is hy nie alleen nie.”
* * *
Rafaella bestuur vanaf die Galileo Galilei-lughawe in Pisa reguit na Cortona. Hulle gaan nie eens eers by die familie in Pisa aan nie, want Rachel is moeg ná die vlug. Jacopo sit voor langs Rafaella en speel navigator met ’n kaart van Toskane op sy skoot.
“Dis darem een van die mooiste streke ter wêreld,” sug Rafaella, wat die landskap van olyfboorde, rye sipresse en wingerde wat aan golwende heuwels vasgelap is, intens geniet. Soos Louisa beskryf het, verkleur alles inderdaad tot herfskleure. Maar die beste van alles is dat Rafaella al nader kom aan Giulio. Sy kan skaars wag om hom weer te sien. Louisa het baie hartlik geantwoord op hul versoek om te kom en sy het gesê dat Giulio ook daarna uitsien om hulle te sien. Rafaella weet egter: So gretig as wat sy is om hom weer te sien, kan hy onmóóntlik wees!
Uiteindelik bereik hulle Cortona, met sy enorme Middeleeuse mure, maar hulle gaan nie die stad binne nie en draai dadelik af in die rigting van La Renza. Rafaella se hart trek met ’n punt na Cortona, waar sy vermoed Giulio hom tans by sy praktyk bevind, maar haar ma lyk te uitgeput om daar ’n draai te maak.
“Toemaar, Mamma, ons is nou naby Louisa-hulle,” sê sy, en kyk besorg in die truspieël.
Rachel glimlag vir haar, maar sy is bleek.
Jacopo steek sy hand tussen die sitplekke deur en druk sy vrou se knie. “My dapper cara. By La Renza gaan jy lekker rus.”
“Ek sien al hóé lank daarna uit. Dit gaan heerlik wees.”
Die pad na La Renza loop tussen hoë sipresse, deur boorde en wingerde en by ’n steil heuwel op. Rafaella sien van ver af die okerkleurige huis wat fortagtig tussen die plante uitsteek. Dit lyk soos die Middeleeuse geboue waarin die Renaissance-prinse van ouds gewoon het, gekanteel en met ’n toring.
“Dit moet die villa wees,” roep sy opgewonde uit, en wys vir haar ouers.
“Sjoe, maar dis groot,” sê haar ma.
“Ek kan net aflei dat Francesco se familie ryk moes gewees het voordat hulle verarm het en dat hy báie geld uit sy operasingery moes gemaak het om te kon bekostig om dit weer te koop,” sê Jacopo beïndruk. “Dis natuurlik duur om in stand te hou, maar La Renza is glo deels ’n boerdery ook.”
“As die Di Mareneschi’s by só ’n mooi plek ’n rusoord het, gaan dit ook ’n inkomste inbring,” sê Rafaella.
Sy ry met die steil pad op na die villa. Hulle laat die sipresse agter en ry onder reuse verkleurende kastaiingbome deur. By ’n groot hek van gegote yster waarop die naam La Renza staan, druk Rafaella die interkomknoppie, kondig hulle aan, en die hek gly oop. Sy volg ’n geplaveide pad verby terrasse, ry om ’n draai en dan is hulle voor die huis. Van naby is dit werklik reusagtig. Oral op die terrasse groei struike en blomme, en rankplante klim teen mure op.
“Dit lyk so romanties, paradysagtig, eintlik,” sug sy. “Dit kan net heerlik wees om in so ’n plek te bly.”
Toe hulle stilhou, kom ’n kort, fris man nadergedraf, gevolg deur ’n kort, fris vrou in ’n uniform, en twee jong mans. Rafaella klim behaaglik uit en rek haar stywe spiere ná die lang rit. Haar pa help haar ma agter uit die motor.
“Buongiorno,” groet die man. “U is seker die Continari-gesin?”
“Ja, dis ons,” bevestig Jacopo.
“Welkom signor, signora, signorina. Ek is Giuseppe, die hoofbediende, en dis my vrou Natalia, die hoofhuishoudster. Beppi en Sylvio is ons handlangers in die huis en tuin. Signora Louisa is nie tans hier nie. Sy het gesê ons moet u na u kamers neem en u tuis maak indien u aankom voordat sy terug is.”
Die vier help hulle afpak en neem Rafaella-hulle in by die huis, deur ’n reuseportaal, by trappe op. So ver soos hulle loop, sien Rafaella pragtige skilderye, mooi meubels, veelkleurige matte, beeldjies, blomme in vase. Sy kyk eers na die slaapkamer wat haar ouers s’n sal wees. Dit is groot, met ’n hoë, versierde plafon, twee groot beddens en hul eie badkamer langsaan.
Rafaella verwonder haar aan alles. “Dis soos om in ’n luuksehotel te bly. Hierdie plek is regtig soos ’n Renaissance-paleis.”
Daarna wys Natalia vir Rafaella haar kamer. Dit is byna net so groot soos haar ouers s’n, maar daar is slegs een bed. Die hangkas is groot en Natalia help haar gou uitpak en klere wegbêre. Die badkamer langsaan is klein, maar modern ingerig, met bad en stort en dik wit handdoeke oor relings, geurige seep, badmiddels en mure beskilder met visse en skulpe. Die slaapkamer het fresko’s van wingerde en sipresse en blomme. Rafaella verstom haar aan alles. Daar is selfs ’n deur wat uitloop op ’n klein balkon met gegote-ystertraliewerk. Die kamers is skynbaar aan die voorkant van die huis, want sy sien die kronkelpad waarmee hulle opgery gekom het. Van haar balkon af kyk sy uit oor die tuin en die vallei, tot by die ommuurde heuweldorp Cortona.
Sy gaan weer in na waar Natalia werskaf, en sug verruk. “Jinne Natalia, dis darem mooi hier.”
Die vrou glimlag. “Ja, dis baie mooi. Julle sal lekker bly. Verskoon my, ek gaan maak net seker of signora Continari iets nodig het. Ek hoor sy was baie siek. Maak u tuis, signorina.”
“Dankie. Ja, my ma was baie siek. Sy is hier om te rus en te herstel.”
Nadat die huishoudster weg is, stort Rafaella gou en trek skoon klere aan. Daarna bestudeer sy elke skildery, elke mooi ding, in haar kamer. Sy gaan weer uit op die balkonnetjie om in die rigting van Cortona te tuur. Haar Romeo-en-Juliet-balkonnetjie, dink sy geamuseer. Sy sien in haar verbeelding hoe ’n minnaar ’n vrou van onder af in die maanskyn die hof maak.
Nou sien sy ook ’n motor in die verte