is om by die Masondo-hospitaal aan te bly nie. Ek ondersoek ander moontlikhede.”
“Sy wil sowaar verder studeer,” sê Luigi, asof hy dink sy wil sonde doen.
“Regtig?” Giulio se wenkbroue lig. “Waar beoog jy om dit te doen? Daar by die mediese fakulteit in Pretoria waar ek lesings gegee het?”
Rafaella is nou regtig ongemaklik. Sy het vir Luigi gejok en nou moet sy met die leuen voortgaan.
“E … ek weet nog nie. Ek sal besluit nadat ek vakansie gehou het.”
“Jy kan dalk gaan na Kaapstad waar jou broer is,” sê Giulio.
“Hy kom ’n tyd lank Italië toe.” Sy vertel van Aldo se planne en die Istituto Europeo di Oncologia. “Hy en sy nuwe vrou en seun kom begin November. Ons beplan om ook ’n ruk in Milaan te gaan bly om by hulle te wees.”
“A, dis goed. Ons sal jou broer-hulle dan waarskynlik ontmoet as Luigi se operaseisoen weer afskop, want ons gaan altyd soontoe om die opening by te woon en ’n aantal operas te sien.”
Rafaella is nou vol hoop en optimisme dat sy Giulio dáár ook gaan sien.
“Is die rusoord nou heeltemal voltooi?” vra sy.
“Die bouwerk is min of meer afgehandel, maar daar is nog heelwat binnewerk wat gedoen moet word, en dit kort nog meubels. Die nuwe gebou is agter ons huis, daarom sien jy dit nie. Ons wou nie die aansig van die villa bederf nie. Môre kan jy gerus gaan kyk hoe dit lyk. Ons sal nie meer as agt mense op ’n slag inneem nie, anders raak dit te groot en te onhanteerbaar. Agt mense is maklik om te hanteer en te versorg. Daar is ook net agt wooneenhede met badkamers. Ons neem nie mense in wat ernstige behandeling moet ondergaan of regtig siek is nie. Dit is net ’n rusoord.”
Rafaella kyk onderlangs na hom. “Maar julle aanvaar wel mense wat herstel van siekte, wat byvoorbeeld in remissie is van kanker? Die gevaar is tog nooit heeltemal verby nie.”
Hy kyk vlugtig na Rachel, en toe weer na haar.
“Hier op La Renza kan ek nie mediese dienste aanbied nie, soos ek jou al vertel het. Mense kan my wel konsulteer, maar hierdie is nie ’n hospizia nie. Ek gaan nie chirurge en onkoloë hier aanstel nie. As dit ’n mediese fasiliteit is, moet dit onder die nasionale gesondheid ressorteer en dan is daar eindelose probleme en rompslomp. Ek gaan slegs administratiewe personeel, kombuispersoneel en skoonmakers aanstel. Mamma gaan my medebestuurder wees. Ons het ’n wassery ingerig, ’n verhitte binnenshuise swembad, ’n buiteswembad, kombuis en eetsaal. Ons bied hier stilte en rus, nie vermaak nie.”
Sy ma begin hom uitvra oor die ou tannie wat haar heup gebreek het en hy draai weg om met haar te gesels. Jacopo gesels opera met Luigi en sy luister maar na hul gesprek. Haar pa is ’n regte opera-fanatikus. Duidelik kan hy sy geluk skaars glo dat hy met dié operaster kan kuier en sy teaterstories hoor.
Rafaella glimlag vir haar ma. “Hoe voel Mamma?”
“Goed dankie, my lief. Geen klagtes nie. Bly om hier te wees.”
Hulle sit in ’n groot eetkamer aan ’n tafel waarby twaalf mense of meer met gemak kan sit. Die tafel is keurig gedek en die geregte almal heerlik. Rafaella vermoed daar is ’n uitsonderlike kok in die kombuis en geen tekort aan huishulpe nie. Aan tafel word hulle deur Natalia en ’n meisie bedien. Die Di Mareneschi’s lewe beslis ’n bevoorregte lewe, en tog wy Giulio hom aan sorg vir sy medemens. Hy kon maklik ’n playboy gewees het, maar hy beoefen eerder ’n edele beroep.
Giulio sit aan die hoof van die tafel en sy ver van hom af. Sy hou hom diskreet dop. Hy lyk vir haar soos ’n Medici-prins in sy paleis. So … verhewe.
“Luigi, wanneer wil Maria kom kuier?” vra Louisa.
“So oor ’n dag of wat. Ons moet saam repeteer, maar ek dink sy het meer as repeteer in gedagte.”
Vir Rafaella klink hy half vies, half of hy spog. Die beroemde sopraan loop agter hóm aan, wil hy te kenne gee.
“Is daar iemand met wie jy nog baie graag wil saamsing, buiten die soprane wat jy al genoem het?” vra Jacopo.
“O, ek sou saam met Angela Gheorgiu, daardie beeldskone Roemeense sopraan, wou sing. Ek sal nog.”
“Gaan jy darem vir óns iets sing, een of ander tyd?” vra Jacopo skamerig.
Luigi trek sy skouers glimlaggend op. “Miskien, wie weet.”
“Wat van sommer ná ete?” vra Louisa. “Ons sal geduldig wag terwyl jy opwarm, dan kan ons na die musiekkamer kom.”
“My liewe Mamma, jy weet ek sing nie net nadat ek geëet en gedrink het nie.”
“Wag dan ’n uur en probeer,” sê Giulio. “Dis nie ’n saal se gehoor nie, net ’n paar mense. Jy hoef nie uit volle bors te sing nie. Probeer iets ligs. Professor Continari is ’n groot bewonderaar en operaliefhebber en hy is baie gretig om jou te hoor sing.”
Luigi trek weer sy skouers op. “Ag, nou goed dan. Gee my tot tienuur. Ek sal so ’n paar ligte liedjies vir julle sing, maar nie ’n aria nie.”
Louisa kyk verskonend na hulle. “Luigi moet met ’n stem saamleef en ons ook. Hy durf dit nie ooreis of verkoue opdoen nie. Ons kry tydens die toeristeseisoen strepe besoekers wat hom wil hoor sing. Die vroumense is veral lastig. Die foon hou nie op lui nie en ons moet net keer of die stroom word verswelgend. Dis die donker kant van beroemd wees. Dit was net so met my oorlede man. Ek het met die vroulike bewonderaars saamgeleef, en met die versoeke. As mens nie oppas nie, neem dit jou lewe oor.”
“Ek kan my indink dat dit erg moet wees,” sê Rachel en wissel ’n geamuseerde blik met Rafaella, wat haar glimlag agter haar hand moet wegsteek en afkyk. Toe sy weer opkyk, is dit vas in Giulio se oë. Effens geskreefde oë. Dink hy dalk hulle spot? Sy kry baie skaam.
Luigi verskoon homself voordat die ander klaar is. Hulle eet nog nagereg en drink koffie. Daarna gaan hulle terug na die sitkamer.
“Kan ek vir julle grappa vir die spysvertering skink?” vra Giulio toe almal weer sit.
Jacopo aanvaar, maar die vroue sê nee dankie. “Wat van Amaretto, of Frangelico?” vra Giulio.
“Frangelico vir my, dankie,” sê Louisa.
“Vir my ook, dankie,” sê Rafaella.
Rachel wil niks meer drink nie. Giulio skink vir almal by die drankkabinet en gee dit aan. Hy kom sit langs Rafaella en hou sy glas in die lug.
“Salute.”
“Salute.” Sy proe aan die soet likeur, erg bewus van sy nabyheid. Sy ruik die heerlike geur van ’n naskeermiddel of cologne wat hy aangewend het en kyk na sy sterk, bruingebrande hande met lang vingers en skoon, kortgeknipte naels. Die versorgde hande van ’n geneesheer.
“Aan tafel het ek gedink julle moet my hierna verskoon, dat ek nie die konsert sou bywoon nie, maar ek sal tog gaan. Ek het jou darem lanklaas gesien.”
Rafaella glimlag. “Dankie dat jy om my onthalwe bly. Hoe gaan dit met jou praktyk?”
“Geweldig besig. Ek kan deesdae skaars voorbly en dan wil ek nog die rusoord ook van die grond af kry. Jy kan eendag kom kyk na my spreekkamer in Cortona, maar net nie môre nie. Ek het môre eenvoudig te veel wat my aandag gaan verg. Sodra dit ’n bietjie stiller raak, laat ek jou kom. My spreekkamer is ingerig in ’n baie ou gebou, maar pragtig gerestoureer. Ek het die wagkamer ook so gemeubileer dat dit vir die pasiënte lekker en rustig moet wees om daar te sit – sagte kleure, ’n dik mat, mooi meubels en skilderye. Waarom moet wagkamers altyd klinies en strak wees en ruik na ontsmetmiddel? Nee wat, die mens se gees is tog belangriker as sy liggaam. Daar speel sagte musiek en my personeel is mooi en bekwaam. Ek wil nie ou hekse daar hê wat bitsig is en mense aangluur nie.” Hy lag en neem ’n sluk van sy grappa.
Ag tog, hy het nog mooi ontvangsdames ook, dink Rafaella moedeloos. Hy voel vir haar ál minder bereikbaar terwyl sy net ál meer tot hom aangetrokke raak.
“Ek