Hartklop Omnibus 4. Malene Breytenbach

met Aldo gesels het. Of miskien moet ek net weer iewers gaan werk en dit eers later doen.”

      Hy verwys nie weer daarna nie. Hulle gesels oor alles en nog wat. Sy geniet dit intens om hand aan hand met hom te loop, maar wens hy wil haar weer soen.

      Toe hulle by die huis terug is, sê hy vir haar: “Wat ek vanoggend gesê het, is waar. Ek gaan nie weer met my broer wedywer om ’n vrou se hand nie. Hy het my vertel dat jy hom hoop gegee het.”

      Sy vererg haar. “Hoop? Watse hoop? Die man het ’n vuurwarm verbeelding.”

      Giulio kyk haar egter net skepties aan, asof hy nie kan glo dat enige vrou sy broer werklik kan weerstaan nie.

      “Ek het werk om te doen,” sê hy. “Verskoon my, asseblief. Ek sien jou later.”

      Sy gaan verdwaas na haar kamer, oortuig dat Giulio haar net vir ’n hand-aan-hand-stappie geneem het om haar as hul huisgas te vermaak. Sodat sy darem nie moet kwaad bly nie. Hy staan gans te gewillig terug vir sy broer! Dalk is hy eintlik net bang om hom te verbind en gebruik hy al die tyd sy broer as verskoning?

      Sy was nog nooit so afgehaal nie.

      Die Maandag bring Giulio ’n koerant huis toe en wys dit vir almal.

      “Die geel pers het ’n storie uitgesnuffel,” spot hy wrang.

      Rafaella bloos bloedrooi toe sy die opskrif sien: “Wie is Luigi di Mareneschi se blondine?”

      En daar is sowaar ’n foto van haar, met Luigi se arm om haar skouers, op Arezzo se Piazza Grande.

      Luigi lag, lyk ingenome. Ja, jy het dit met opset gedoen om Giulio af te sit, dink Rafaella verontwaardig. Maria lyk kwaad. Al die ander lyk effe verbyster.

      “Praat nou van ’n storie probeer vind waar daar nie een is nie,” sê Rafaella hard en beslis.

      Sy wil regtig nie hê enigeen moet onder ’n wanindruk geplaas word nie. Hopelik sal Giulio die berig as verspotte verdagmakery beskou. Al sê sy wat, vrees sy, gaan hy hom egter deur die “kompetisie” laat afsit. En dalk dink hy ook nog: the lady doth protest too much.

      Rafaella sien Giulio die volgende dag en aand glad nie en bekommer haar dood oor sy reaksie op die foto. Sy sien wel die aand vir Louisa voordat haar ouers en die ander voor ete bymekaarkom.

      “Ek hoop nie daardie simpele foto in die koerant het julle te veel in die verleentheid gestel nie,” sê sy, eintlik om te vis oor Giulio.

      Louisa frons. “Nie vir my nie, ook nie vir Luigi nie. Maria is wel vies daaroor en Giulio ook.”

      “Is Giulio regtig vies?” hou Rafaella haar dom, maar met ’n sinkende gevoel in haar maag.

      “Rafaella, moenie dink ek het nie raakgesien in hoe ’n mate albei my seuns in jou belangstel nie. Jy weet van Vanessa. Luigi het haar onopsetlik by Giulio afgevry. Dis wat hy in elk geval beweer. Giulio sê hy probeer homself verniet verontskuldig, want hy het gesien hoe Luigi uit sy pad gaan om haar te sjarmeer. Dit het kwade gevoelens tussen hulle veroorsaak. Hulle het ’n jaar lank nie met mekaar gepraat nie. Eers nadat ek baie gesmeek het, het hulle versoen geraak. Ek sien my kinders se foute raak, al is ek baie lief vir hulle. Luigi se talente het gemaak dat hy bederf is. Hy is ongelukkig ydel, vreeslik trots en maklik gekrenk. ’n Regte Italianer. In die ou dae sou hy tweegevegte geveg het. Tog is sy hart baie goed. Hy is een van die vrygewigste mense wat daar is. Eintlik ’n bietjie spandabel, soos sy oorlede pa. Lief vir hul luukshede. Giulio is ewe trots, maar hy is meer verdraagsaam én meer verstandig. Meer geneig om albei kante van ’n saak in te sien. As dit by die liefde kom, is mans egter nie so verdraagsaam nie. Giulio kan sien dat Luigi jou wil hê en ek weet dit maak hom kwaad. Hy dink nie Luigi en jy pas bymekaar nie. Daar het jy dit. Jou goeie oordeel en verstand sal die deurslag moet gee.”

      “Ek weet nie wat om te sê nie, signora. Dis nie asof enigiets regtig tot ’n punt gekom het nie. Ons is almal net oppervlakkig vriende.”

      Louisa sug. “Ag, soms wens ek albei van hulle was al veilig getroud, en tog … is getroud-wees regtig veilig? Mense skei deesdae so maklik, loop so maklik rond. In ons dae het jy uitgehou, vergewe en probeer vergeet. Vroue het hulle blind gehou vir hul mans se verhoudings met ander vroue. En die vroumense kán tog so agter Luigi aanloop. Die Italianers is warmbloedig … ag, ekskuus, jy is tog ook Italiaans …”

      “Half-Italiaans,” korrigeer Rafaella. “Mamma is Afrikaans. Ons warm bloed is seker verdun.” Sy glimlag vir Louisa, wat haar kop skud en ook glimlag.

      “Wat ook al, ek dag net jy moet weet dat ek verstaan wat aangaan.”

      “Ek sal baie versigtig wees,” belowe Rafaella. “Ek wil niemand seermaak of te na kom nie.”

      As Luigi terug is in sy glanswêreld, besig om te repeteer, verloor hy dalk belangstelling in haar. Dan is die saak opgelos, só moet sy maar hoop.

      Want as Giulio se ma dink hy stel werklik in haar belang, dan moet dit tog so wees, al hou hy hom so koel en blasé? Nou is die tyd vir hoop kry, Rafaella! sê sy vir haarself. Sy moet kophou en uithou.