moet maar kyk. Die goed is daar op die tafel.”
Sy los hom en gaan kyk. “Ja, hier is dit, en hier’s suigtablette ook. Suig dit, dit sal help. En rus jou stem.” Sy kyk hom streng aan, en hoop hy kry die boodskap.
“Ek voel sommer beter, dottore,” spot hy swakkies. “Maar jy sal my moet dophou. As ek sieker word, is dit jou skuld.”
Gelukkig gaan die deur oop. Maria kom met ’n stomende beker in, omgewe deur ’n sterk parfuumgeur. “Caro, ek het vir jou die warm drankie gebring wat Mimi altyd vir my maak. Drink dit dadelik, terwyl dit nog warm is.”
Rafaella draai na Louisa. “Wel, Luigi is in sorgsame hande. Jy hoef jou nie te bekommer nie. Verskoon my.”
Sy is verlig om daar uit te kom. Hoe siek voel hy werklik, of is dit net ’n hele performance om haar onthalwe? Sy het sowaar nie verwag om haar hier by La Renza in so iets vas te loop nie. Sy moes aan hom vat! Sy vel onder haar hande voel, sy geur in haar neus kry. Hy het dit natuurlik geniet, maar sy het sowaar as vet nie.
11
Luigi kom wel dié aand af vir aandete, maar steeds met die serp om sy keel gedraai. Maria maak ’n ophef van hom, streel sy wang en maak hennerige geluidjies van simpatie, asof hy ’n siek kind is wat gepamperlang moet word. Giulio lyk weer glad nie bekommerd oor sy broer nie. So asof hy dink dis sommer aansit. Rafaella hou haar baie ongeërg.
Sy bevind haar vir ’n verandering langs Giulio aan tafel. Terwyl die wyn geskink word, leun hy sameswerend oor na haar. “As my broer nie in die nag vir jou kom sing nie, sal hy ook nie siek word nie.”
Hy weet! Sy bloos van verleentheid, wat moet sy tog sê?
“Ek het hom geensins aangemoedig om so ’n verspotte ding te doen nie, Giulio.”
Hy grinnik egter goedig vir haar ongemak. “Nee, dit is juis dáárom dat hy dit doen. Hy is so gewoond dat almal voor sy voete val dat hy die een wat dit nié doen nie, eenvoudig móét oorhaal.”
Sy maak haar mond oop om te antwoord, maar sien betyds dat die ander mense na hulle kyk.
“Wat fluister julle daar?” wil Luigi stuurs weet.
“Ons bespreek jou simptome,” terg Giulio.
Luigi is rooi in die gesig en lyk asof hy hom vererg, maar hy sê niks.
Louisa verander taktvol die onderwerp. “Het julle lus om Lucca se Luminara te gaan sien? Dit is ’n maanligfees waartydens slegs kerse in die stad gebrand word. Daar is ’n groot optog met musiek, kostuums, vlae, en mense stap of hardloop om die mure en deur die strate en piazzas. Siena se beroemde Palio is ongelukkig al verby.”
“Julle kan gaan, maar ék gaan nie in die nag rondloop nie,” sê Luigi. “Maria moet ook nie. Ons sal net koue vat.”
“Wil jy nie Cortona behoorlik besigtig nie?” vra Giulio vir Rafaella. “Jy het nog nie juis kans gehad om dit te doen nie.”
“O ja, daar is baie om te sien. Ek was al voorheen in Cortona, maar op ’n haastige toer.”
“Wil jy San Gimignano ook besoek?”
“Daar was ek ook al, ek wil eintlik die graagste na Arezzo gaan,” sê Rafaella. “Ons was nog nie daar nie. Daar is skilderye deur Piero della Francesca wat ek graag wil sien.”
“Dit was ook die tuiste van die digter Petrarca, wat al sy gedigte aan ene Laura opgedra het,” sê Giulio, en glimlag vir haar. “Baie romanties. Een van die grootste liefdesverhale van alle tye.”
“Ja, ek ken die verhaal. Die hele omgewing is byna té romanties en ek kan dink dat dit ’n digter sal inspireer. Die Middeleeuse geboue in Arezzo is glo so goed bewaar dat ’n mens voel asof jy in ’n timewarp is.”
“Die Piazza Grande is besonder mooi,” sê Louisa. “Julle móét dit eenvoudig gaan sien.”
Rafaella hoor haar vaagweg praat, maar sy en Giulio kyk mekaar nog diep in die oë nadat hulle van Petrarca en Laura se liefde gepraat het, en haar hart klop heelwat harder as normaalweg.
“Ons kan Arezzo oormôre, Saterdag, besoek,” sê Giulio, en verbreek oogkontak.
“Ek en Maria sal saamkom,” sê Luigi. “Dis mos ’n dagtoer.”
“Is julle seker?” vra Giulio. “Wat as iemand julle herken?”
“Ons sal ons vermom sodat ons bewonderaars ons nie oorval nie,” belowe Maria en glimlag koketterig vir Giulio.
Rafaella wonder of hulle dan regtig so beroemd is dat hulle nêrens kan gaan sonder om ongewenste aandag te kry nie.
“Ons twee sal Arezzo later besoek,” sê Jacopo. “My vrou is hier om te rus, nie deur stede te wandel nie. Volgende week gaan ek mense in Florence besoek wat vir my inligting vir my boek oor die krygsgevangenes kan gee, en ek neem haar liewer nie saam nie. Sy is nog te broos.”
“Voel Mamma oukei?” vra Rafaella besorg.
“Ja wat. Ek het mos gekom om te rus, nie waar nie? Nou rus ek. Daar sal altyd later tyd wees om die toeriste-ding aan te pak.”
“Ek gaan ook streng wees met die voorskrif dat u liewer moet rus as rondloop,” glimlag Giulio.
Toe die vier van hulle dié Saterdagoggend vroeg in die voorportaal bymekaarkom, gaap Luigi asof hy sy slaap vreeslik moes inkort. Hy en Maria is modieus dog fleurig geklee. Giulio en Rafaella is in ontspanningsdrag, maar sy dra darem ’n mooi linnebroek eerder as jeans, aangesien sy daarop bedag is dat dié klomp nogal swierig aantrek. Maria het ’n geel sonrok, ’n hoed, ’n groot sonbril, ’n reuse goue sak en goue skoene aan. Sy lyk na ’n filmster op vakansie by die see. Luigi is stylvol in ’n ligte pak met oopnekhemp, duur leerskoene en ook ’n donkerbril – Dolce & Gabbana, lees Rafaella op die raam.
Sy merk op dat Giulio hulle skepties aankyk, asof hy dink ’n paar kleurryke poue soos dié gaan onnodig aandag trek, al verbeel Maria haar dat hulle kastig vermom is.
Luigi en Maria klim agter in die viertrek en sy sit styf teen hom. Giulio laat Rafaella voor langs hom sit. Sy geniet dit weer om hom skelmpies dop te hou – die mooi hande, sy profiel. Sy gaan elke oomblik van die dag indrink en geniet, vertel sy haarself met die borreling in haar bloed asof sy heelwat sjampanje gedrink het. Sy raak dit nou al gewoond om dít naby hom te ervaar.
Die sonskyn en die landskap is besonder mooi. Arezzo lê op ’n heuwel bo die vallei van die Arno-rivier en hulle kan dit van ver af bewonder. Giulio tree soos ’n wafferse toergids op.
“In die boonste deel van die dorp moet ons die katedraal, die stadsaal en die Fortezza Medicea – die Medici-vesting – gaan besigtig. Rafaella wil die fresko’s van Piero della Francesca sien en dit is in die kerk van San Francesco di Arezzo, daarom gaan ons soontoe. Daar is ook werke van Cimabue in die kerk van San Domenico.”
“Ek wil asseblief nie na kerke gaan kyk nie,” kla Maria pruilmond. “Dit is al oorbekend. Ek wil iewers lekker gaan eet en op die Piazza stap.”
Giulio kyk na haar in die truspieël en dit lyk vir Rafaella asof hy nogal geïrriteerd is. “Ek en Rafaella sal die kerke gaan kyk, want sy wil dit graag sien. Sy het al die pad uit Suid-Afrika gekom om ons kunswerke te sien. Julle kan jul eie gang gaan. Ek sal parkeer by die Delmonico-restaurant, en dan stap ons van daar af. Dis naby die Piazza. Ons kan mekaar weer by die restaurant kry.”
Die dorp met sy antieke en Middeleeuse geboue fassineer Rafaella toe hulle inry, maar Maria gesels land en sand met Luigi oor operavriende en kyk nie eens na die besienswaardighede nie. Giulio ry by die parkeerarea van die restaurant in, betaal ’n wag en hulle klim uit. Rafaella kyk verwonderd om haar rond. Hier in Italië is eenvoudig alles vir haar mooi. Sy raak skoon sentimenteel daaroor. Seker deels oor sy dit met Giulio assosieer.
Die Delmonico-restaurant is van die groot, blink, duur soort. Nie ’n plek waar sy wil kuier nie. Sy dink aan die gawe trattoria in Cortona waar sy en