ons gaan drink eers koffie,” stel Maria voor.
Giulio skud sy kop. “Nee, dit gaan net ons kosbare tyd mors. Ek en Rafaella gaan reguit na die Piazza. Jy en Luigi kan koffie drink.”
Luigi is egter steeks. “Nee, ek gaan saam met julle.”
Maria is verplig om die koffie te los en saam te kom, maar sy lyk dikbek. Hulle loop van die restaurant af met een van die smal ou straatjies langs. Daar is baie mense en voertuie beur ook deur die massas. Die groot, skuins Piazza vou ruim voor hulle oop, omring deur pragtige ou geboue.
“Oe, is dit nie wonderlik nie!” roep Rafaella verruk uit. “Die toeristebrosjures kan skaars reg laat geskied hieraan. ’n Mens moet dit met jou eie oë sien om dit regtig te waardeer.”
Terwyl hulle oor die Piazza wandel, kom Rafaella agter dat mense in hul rigting kyk. Nee, hulle kyk net na Maria en Luigi, besef sy.
“Is ons twee operasterre so bekend dat mense hulle oral sal herken?” vra sy vir Giulio.
Hy kyk oor sy skouer na sy broer en Maria. “Ja, mense herken hulle ongelukkig. In elk geval hier in Italië. Ons moes al relletjies deurmaak, want mense wil met hulle praat en vra handtekeninge. O nee, ek sien al klaar kameras te voorskyn kom. Fotograwe kan hier baie vinnig iewers uitpeul. Die paparazzi spioeneer altyd op mense soos hulle. My pa het ook op sy dag goed deurgeloop. Jy weet dit nie, maar hulle hou ons landgoed ook dop. Hulle is baie skelm en kruip goed weg, maar as ons die foto’s in die koerant sien, weet ons hulle het ons afgeloer.”
Daar is reeds ’n klein groepie mense om Luigi en Maria. ’n Fotograaf het ook nadergedraf en neem druk foto’s.
“Dis ook maar swaar om ’n glanspersoonlikheid te wees,” grap Rafaella.
Giulio vat haar hand – vir die eerste keer. Dit is so lekker dat sy haar net staan en verlekker terwyl die skare aangroei.
Luigi beur deur die mense na hulle. “Ons sal ons uit die voete moet maak, dit gaan te erg word.” Hy lyk half ergerlik, half gevlei.
“Ja, roem ís maar swaar om mee saam te lewe,” spot Giulio. “Ek het jou gewaarsku dat dit weer soos laas gaan gebeur, maar jy wou nie luister nie.”
Rafaella sien mense om hulle saamdrom en voel meteens effens benoud. Die mense roep Luigi se naam en ’n vrou druk ’n pen en papier onder sy neus. Hy deins terug, maar glimlag. Duidelik geniet hy die aandag, en tog irriteer dit hom.
“Gaan red vir Maria, asseblief, Giulio,” vra hy.
Giulio los Rafaella se hand en beur deur die mense. Tot Rafaella se afgryse sit Luigi sy arm om haar skouers en trek haar teen hom aan. Kameras flits in haar gesig. Sy voel asof sy moet koes, maar staan tog roerloos en kners op haar tande. Het hy dit nou met opset gedoen om aandag te trek? Sy gaan in koerante verskyn! Langs hóm!
Giulio kom teruggehaas met Maria aan die hand. “Gaan julle twee operasterre liewer weg na ’n stil plek,” hyg hy. “Ek en Rafaella, wat anoniem is, sal op ons eie Arezzo besigtig.”
Hy wink vir iemand en Rafaella draai om. Daar is twee polisiemanne. Hulle kom nader, maar die een herken skynbaar vir Maria en grinnik breed.
“Sal julle asseblief dié twee mense beskerm en hulle hier wegkry?” vra Giulio. “Ons kry julle later waar ons geparkeer het,” sê hy vinnig vir Luigi.
Die twee beamptes is glimlaggend inskiklik. Met baie scusi’s en handegebare dryf hulle die mense terug, open ’n pad en lei die twee operasterre na waar ’n voertuig staan. Terwyl die mense agternabeweeg, gefassineer deur die twee beroemdes, vat Giulio weer Rafaella se hand en haas met haar weg, in die rigting van ’n kerk. Hulle draf naderhand. ’n Fotograaf agtervolg hulle sowaar.
Giulio trek haar vinnig by die deur van die kerk in, na ’n donker hoek, neem haar in sy arms en druk haar teen hom vas.
“Hulle sal dink ons is twee verliefdes en ons uitlos,” lag hy in haar nek.
Rafaella verlustig haar in die omhelsing, lig haar gesig na syne. Sy mond kom soet, heerlik op hare neer. Die soen … duur en duur …
Toe hy terugtrek, is sy skoon lighoofdig.
“Soeter as wyn en meer bedwelmend,” fluister hy in haar oor.
Sy ruik sy heerlike geure, voel die volle lengte van sy lyf teen hare. Sy is verlore. Drink alles in. Die wêreld het gaan stilstaan en net hý is die eiland van realiteit in die stroom.
Naderhand los hy haar weer. “Ek skat ons is nou veilig. Kom ons besigtig die kerk, maar ons moet oppas vir fotograwe. As ons een sien, kruip ons weg of ons vlug. Hulle sal ons gou los. Dis tog nie ons wat beroemd is nie. Solank hulle jou nie met Luigi assosieer nie.”
Vir wat het die ellendige Luigi haar tog omhels, dink sy. Dit is sý skuld dat die fotograwe enigsins aandag aan haar skenk. Sy is bitter spyt toe Giulio haar los, maar hy hou steeds haar hand vas. Soos in ’n droom loop sy saam met hom. Sy geniet die aanraking, sy stem, die manier wat hy lag, beduie en goed beskryf – alles aan hom is perfek.
Sy wens die dag wil nooit verbygaan nie. Sy ry ’n golf wat nog nie breek nie, maar breek sal dit een of ander tyd moet, en haar dan op die sand uitspoel.
“Ek en jy gaan nie saam met Luigi-hulle by die restaurant eet nie,” sê Giulio. “Ons gaan vir ons ’n oulike klein plekkie vind waar niemand ons pla nie.”
“Ek voel presies soos jy,” stem sy uitgelate saam.
Hulle bekyk die kerk en paleise, eet gelato wat Giulio vir hulle koop, lek laggend die gesmelte roomys van hulle vingers af, drink koeldrank en vergeet heeltemal van die ander twee.
“Is jy al honger?” vra Giulio nadat hulle baie rondgedwaal het.
“Ja, eintlik vreeslik.”
Hulle loop by een van die smal straatjies op en onder ’n bord met die naam Reggino’s gaan hulle by ’n deur in. Dit is ’n fraai klein restaurantjie met ou tafels en stoele en enorme plakkate van Canaletto se skilderye van Venesië teen die mure. Giulio lei Rafaella na ’n hoektafel van waar hulle op die straat kan uitkyk.
’n Lywige vrou met ’n voorskoot bring heerlike varsgebakte brood, olyfolie en huiswyn in kraffies. Hulle doop die brood in die olyfolie en smul daaraan.
“Dit is die lekkerste olyfolie wat ek nog geproe het,” sê Rafaella.
“Ja, dié streek is bekend vir sy olyfolie.”
Sy kyk hoe Giulio die sagte brood in die olie doop en dit in sy mond sit. Hy kyk af, sy wimpers swart en lank. Sy verlustig haar in hom. Sou sy ooit daaraan gewoond kon raak om na hom te kyk? Hy is so besonders. Daardie mooi mond het haar in die kerk gesoen. Sy gloei as sy daaraan dink. Sy gaan dit weer en weer in haar drome ervaar. Dié man maak allerhande emosies in haar wakker. Hy wek begeerte, maar hy gesels ook stimulerend en intelligent. Hulle bespreek mediese sake, gesels oor allerlei dinge op dieselfde golflengte. Albei waardeer kuns en musiek en stel in die geskiedenis en ou dinge belang. En die beste van alles is dat hy so ’n simpatieke mens is.
Soos sy hom in Suid-Afrika aan die plaaslike kos voorgestel het, doen hy met haar in Italië. Sy eet wat hy eet en alles is heerlik.
“Ons kook tog Italiaans by die huis,” sê sy. “Maar hier smaak alles vir my anders, soveel beter.” Sy verbeel haar seker dat dit lekkerder is, net oor sy by hom is en sien hoe hy dit geniet om te eet.
“As alles vir jou hier lekker is, hoort jy seker hier,” glimlag hy.
Sy hoort hier. Ja, sy sou hier kon hoort.
Dit hang van hom af.
“Ek wonder wat doen daardie ander twee.” Hy glimlag ondeund. “Mens kan hulle nêrens heen neem nie. Hulle veroorsaak ’n toeloop en beroering. Die vroumense dam Luigi sommer by en soen hom.”
“Die twee is dus regtig groot name, soos filmsterre in Amerika.”
“Ja, nogal. Ons leef daarmee saam van my pa se tyd