“Hoekom het jou Mercedes jou dan gepla? En dit nogal net mooi ’n dag of twee nadat ’n grusame misdaad met dieselfde soort motor gepleeg is …”
Hy kyk sy ou vriend skerp aan. “Casper, moenie my kwaad maak nie. Jy weet dit was nie my motor wat betrokke was nie.”
“Ja, Daniël, maar wat ék dink en weet, is nie van belang nie. Dis wat die regter gaan dink en weet wat van die allergrootste belang vir jóú gaan wees. Ek probeer net vir jou wys hoe die aanklaer en die regter dit gaan opsom en tot watter logiese gevolgtrekking hulle gaan kom. Want dit ís logies. Jy kan nie stry nie. Eers is jy ten tyde van die misdaad in die onmiddellike omgewing gesien. Jy ry in ’n silwergrys Mercedes wat betrokke is by die saak. Sonder om in ’n finansiële verknorsing te wees, verkoop jy daardie motor – die soort waarmee jy al twintig jaar lank ry – net ’n paar uur ná die misdaad. Vierdens het jou Mercedes ’n vars duik aan die linkermodderskerm wat …”
“Wat ek nie weet waar dit vandaan kom nie. Tot die laaste oomblik wat daardie motor in my besit was, het dit nie ’n enkele duik of skrapie gehad nie.”
“En vyfdens, my vriend: Jy word drie keer uitgewys as die skuldige deur die vrou wie se kind doodgery is en aan wie die onwelvoeglike voorstel gedoen is. Daniël, dit lyk sleg. Ek stel voor ons maak so gou moontlik kontak met Con Conradie. Hy is die enigste advokaat wat jou uit hierdie gemors kan kry – as dit enigsins moontlik is.”
“Jy is mal, man. Dis ’n man wat in duisende praat, nie honderde nie!”
“Ek weet, en die keuse is joune, maar … Daniël, ek sal jou aanraai om ten alle koste net die beste te kry. Besef jy jy kan ’n hele paar jaar hiervoor kry. En moenie weer vir my sê ek is mal nie. Jy bevind jou in ’n uiters benarde posisie. Jy moet dit liewer begin besef en aanvaar.”
Daniël staar die prokureur aan terwyl die erns van die saak eindelik ten volle tot hom begin deurdring. Meer reguit kon Casper dit nie gestel het nie.
“Hoe de duiwel beland ’n mens in so ’n gemors?” vra hy, sonder om regtig ’n antwoord te verwag.
Maar Casper antwoord hom tog. “Toeval. Omstandigheidsgetuienis wat …”
’n Sprankie hoop vlam op by die end van die tonnel waarin hy hom bevind. “Ja. Omstandigheidsgetuienis. Daar is nie regtig bewyse nie …”
“Mense is al opgesluit bloot op grond van omstandigheidsgetuienis. Mense sit al jare lank in die tronk al was daar nie regtig bewyse teen hulle nie.”
“Maar ek het dit nie gedoen nie!”
“Ons sal dit moet bewys.”
“Maar ek het dan gedink ’n mens is onskuldig totdat daar onomstootlik bewys kan word jy is skuldig.”
“Ja. Maar die saak aan die ander kant is sterk. As die vrou jou net nie so pertinent uitgeken het nie …”
“Sy het my nie uitgeken nie, Casper! Sy kon nie, want ek was nie die man in die silwergrys motor nie!”
“Maar sy sê jy is!”
Daniël sug. Hy laat sak sy gesig vertwyfeld in sy handpalm. “Wat moet ek doen?”
“Ek het jou reeds gesê. Kry Con Conradie so gou moontlik in die hande.”
Hy knik, neem sy hand voor sy gesig weg. “Goed. Bel hom.”
’n Ruk later sit hulle in die advokaat se kantoor. Con Conradie se uiterlike is misleidend. Hy lyk na ’n goedige oupatjie, maar daar is baie mense, ook staatsaanklaers, wat bang is vir hierdie oupatjie.
Die grys oë kyk stip oor die bril terwyl hy stilswyend sit en luister. “Het jy dit gedoen, meneer Pohl?” kom die vraag eindelik afgemete.
’n Oomblik lank is dit grafstil. Dan gaan Casper se hand vinnig uit na sy vriend en hou hom terug. “Stadig, Daniël.”
“Het jy dit gedoen, meneer Pohl – en moenie vir my lieg nie!”
Daniël se gesig verbleek. Sy lippe beweeg skaars. “Nee. Ek weet van hierdie hele ding niks af nie.”
“Goed. Kom ons begin van voor.”
Daniël is ten volle bewus van dit waarin hy hom bevind toe die advokaat begin lostrek. Conradie loop geen draaie met hom nie.
“Daardie duik aan jou motor … Hoe kan jy nie weet hoe dit daar gekom het nie? Jy het dit ook nie vir iemand geleen nie. Niemand het dit vir jou êrens geparkeer nie. Dis net jy wat ooit agter die stuurwiel inklim, maar daar sit ’n duik aan die motor waarvan jy niks weet nie!”
“Ek sweer ek weet nie! Ek sweer ook dat daardie motor nie ’n duik gehad het toe ek dit laas gesien het nie. Dit moes by die motorhawe gebeur het!” is Daniël se heftige verweer.
Die advokaat beduie summier na die telefoon op die lessenaar. “Skakel die nommer. Ek sal self met die eienaar praat,” beveel hy.
Daniël luister met ’n knop op sy maag na Conradie se aandeel in die gesprek wat volg. Eindelik word die gehoorbuis terug op die mikkie geplaas.
“Die eienaar van die motorhawe ontken beslis dat die motor enige skade daar kon opdoen. Hy sê hy het die motor self by jou gaan haal en dit tot by die motorhawe bestuur, meneer Pohl. Daarna is dit gewas en gepoleer en toe in die vertoonlokaal getrek. Geeneen van sy mense sou dit gestamp het nie. Hulle sou dit dadelik opgemerk het.”
Conradie se oë vernou. “Ek wil nie onnodig pessimisties wees nie, meneer Pohl. Maar dinge lyk maar sleg vir jou …”
Toe Daniël Pohl die deur saggies agter hom toetrek, merk Conradie teenoor Casper op: “Daar is een geluk by die ongeluk. Toe die speurders die motor ondersoek het, sou hulle nie verdere verdoemende getuienis kon kry nie. Die motor was reeds deur die skoonmaakproses. Enige moontlike rafels van die kinderkombersie of kalk van die brugreling sou afgewas gewees het.”
Casper kyk sy geleerde kollega bekommerd aan. “Dan dink jy daar kon dalk vóór die was ’n rafel of iets dergeliks aan die motor gevind word?”
Conradie skud sy kop. “Sê my liewer wat jy dink. Daniël Pohl is jóú vriend. Dink jy hy kon dit gedoen het?”
Casper lyk eers geskok, dan verander die uitdrukking in sy oë.
“Nee, ek sou so iets nooit geglo het nie.”
Die advokaat hou hom fyn dop. “Maar as alles daarop dui dat hy dit wel gedoen het? Dan word dit tog ’n moontlikheid, nie waar nie? Al is dit ook hóé vergesog.”
Casper skud sy kop heftig. “Nee! Daniël Pohl is nie ’n soort mens wat so iets sou doen nie.”
“Wat? ’n Onwelvoeglike voorstel aan ’n vrou doen of ’n kind doodry omdat hy gefrustreerd is?”
“Albei! Magtig, Con, die man se lewe was tot in dié stadium onbesproke!”
“Ek moet nog die mens ontmoet wie se lewe absoluut onbesproke is, Casper. Daar is altyd die een of ander keerpunt. Op ’n mooi dag is dit nie meer onbesproke nie. Daniël Pohl is nie ’n bonatuurlike wese nie. Hoe is sy huwelik?”
“Ek weet nie. Op die oog af lyk alles goed. Ons is nie intieme huisvriende nie. Daarmee bedoel ek ons lê nie heeldag by mekaar nie. Ons kontak met mekaar is beperk tot sosiale geleenthede.”
“Dan weet jy glad nie wat aangaan in sy huwelik nie. In die sosiale lewe dra almal maar maskers.”
Casper frons. “Wat is die verband tussen sy huwelik en die feit dat ’n kind doodgery is?”
“Niks. Dit hou nie werklik verband met die kind nie. Maar ’n gelukkig getroude man sal nie sommer ’n onwelvoeglike voorstel aan ’n vrou langs die straat doen nie. En alles het dáár begin: by haar weiering om toe te gee.” Dan kom dit reguit: “Ek het geen hoop om hom los te kry nie, Casper. Ek hoop maar net ek kan hom so ’n lig moontlike tronkstraf laat kry – en minder as tien jaar sal dit nie wees nie.”
Daniël