“Dis tyd dat ons gaan, Ralph.”
Tipies, het Willa gedink, woedend oor die onverdiende belediging van haar oorlede pa. Melanie en haar ma sê die mislikste goed, maar is nie eerlik of dapper genoeg om jou die geleentheid te gee om daarop te reageer nie.
“Is hy nie die mooiste man nie?” het Lientjie gesug toe hulle wegstap.
“Jaaa …” het Willa gehuiwer, “dalk té mooi.”
En so het dit begin.
Ralph het Lientjie nog daardie selfde aand gebel en uitgevra, en Lientjie was in die sewende hemel, maar toe effense nugterheid terugkeer, het haar gewete haar gepla.
“Dink jy hy en Melanie het iets aan?” wou sy by Willa weet.
Willa wou sê hulle pas bymekaar, maar het haarself bedink. “Ek weet regtig nie, maar ek dink jy moet versigtig wees. Jy ken hom glad nie. Waarheen het hy jou uitgevra?”
Lientjie het haar uitgelag. “Jy klink erger as my ma. Hy het my vir ete genooi. En ek gaan my nie te veel oor Melanie bekommer nie. Sy het nooit op skool omgegee of sy in iemand se slaai krap nie. Selfs doelbewus vir Willem du Toit van jou vervreem. Miskien is dit goed dat sy bietjie van haar eie medisyne terugkry.”
En Willa was mens genoeg om daarmee saam te stem.
Die verhouding tussen Lientjie en Ralph het vinnig vlamgevat en hoog gebrand.
Willa het wal probeer gooi, gemaan tot besinning en later vir haarself soos ’n preutse oujongnooi geklink, maar die waarheid was dat hoe meer sy van Ralph Pienaar gesien het, hoe minder sy van hom gehou het.
Toe kom Lientjie opgewonde vertel van die kontak van Ralph wat ’n laserapparaat teen groot afslag kan invoer vir die skoonheidsalon wat sy wil open. Die prys van die masjien was drieduisend Amerikaanse dollar, wat toe – het hulle uitgewerk – amper vyftigduisend rand was, maar as sy nou ’n deposito van tienduisend rand gee, kan hy die apparaat vir net meer as vyftig persent van die normale prys invoer en mag sy die balans in paaiemente afbetaal wanneer sy dit die volgende jaar begin gebruik.
Lientjie sou haar bes doen om geld by die bank te leen.
Willa het Ralph glad nie vertrou nie. Haar rekenkundige brein het al die bekende argumente opgehaal: As iets te goed klink om waar te wees is dit te goed en nie waar nie; jy doen nie besigheid met familie nie, ook nie met iemand wat so naby aan jou staan nie; jy moet ’n kontrak sluit; kry die besonderhede van die toerusting op skrif sodat jy nie later met ’n minderwaardige produk opgesaal sit nie.
Lientjie wou nie, dit gaan mos lyk asof sy Ralph nie vertrou nie, en eintlik vertrou sy hom met haar lewe. En hy het haar die webwerf gewys van die vervaardiger in wie se diens sy kontak is, en dit is presies die apparaat wat sy nog altyd wou hê.
Genadiglik wou die bank nie vir haar ’n lening gee nie, maar toe sy daardie aand van Ralph af terugkom, was daar traanspore op haar wange.
Op Willa se vraag wat fout is, het sy vertel dat Ralph kwaad is en natuurlik kan sy dit verstaan, want die toerusting is al so te sê op pad en na al die moeite wat hy gedoen en die onkoste wat hy met sy kontak in Amerika aangegaan het, voel hy nou soos ’n gek.
Lientjie het so gesnik dat Willa in ’n oomblik van swakheid aangebied het om die tienduisend rand vir haar te leen. Sy het mos al ’n bietjie spaargeld. Teen haar beterwete het sy vir Lientjie se onthalwe gehoop dat sy verkeerd in haar opsomming van die man was.
Lientjie wou aanvanklik niks weet nie, maar het tog later dankbaar toegegee, vas oortuig dat die masjien homself baie gou sal betaal en dan kan sy elke sent aan Willa terugbetaal.
Willa wou weet aan wie sy die bedrag moet betaal. Lientjie het nie geweet nie en vir Ralph gebel, teruggekom en gesê die kontak wil die geld in kontant hê, anders kan hulle nie dieselfde wonderlike afslag beding nie, maar Willa kan dit in sy rekening deponeer, dan sal hy die kontant aan die kontakpersoon oorhandig.
Willa het niks daarvan gehou nie, maar haar bedenkinge vir haarself gehou en die tienduisend rand elektronies oorbetaal.
Ralph het die geld ontvang, en Lientjie het vir die apparaat gewag terwyl hulle verhouding voortgegaan het. Dat alles nie meer so goed gegaan het nie, het party aande ook duidelik op Lientjie se gesig gewys wanneer sy teruggekom het voor Willa gaan slaap het.
Toe die masjien na twaalf weke nog steeds nie kom nie, het selfs Lientjie begin lont ruik. Daar was net te veel verskonings van Ralph se kant af. En uiteindelik sy “erkenning” dat die kontak met die geld verdwyn het.
Willa het getwyfel of daar ooit ’n kontak was.
Lientjie was ontsteld en skaam oor die hele petalje. Haar inherente eerlikheid het haar uiteindelik gedwing om Ralph aan te sien vir die skurk wat hy is.
“Ek sweer dis die lekkerste garnaal-en-hoenderkerrie wat ek al ooit geëet het,” onderbreek Lientjie haar gedagtes. “Ek proe lietsjie hier in.”
“Dan moet ons dit in die week self probeer maak.”
“Jy kan dit maar oefen, my mater. Ek sal volgende jaar jou vervolmaakte kerrie kom eet. Ek gaan nie tyd vir kosmaak hê nie. Ek gaan mos Dinsdagoggend tot Vrydagmiddag vir die opleidingsessie in grimering by daardie nuwe spa waarvan ek jou vertel het. En daarna reguit huis toe. Ek kan nie wag nie. Ses weke vakansie! Wanneer laas kon ek so lank vakansie hou en net rus? Seker toe ek nog op skool was.”
“Die tyd vlieg darem,” antwoord Willa. “Dit voel asof die eksamen wat verby is ’n hap van drie weke uit my lewe geneem het. Ek het gedink dis nog ver in die verskiet voor jy huis toe gaan. Ek gaan jou mis. Maar ek sien julle Kersfees as die aanbod nog staan.”
“Natuurlik wil ons jou Kersfees graag by ons hê. Ma-hulle begin jou kwalik neem dat jy nog nie eens hulle huis gesien het nie. Dis al ’n jaar vandat hulle afgetree en met die besigheid op George begin het.”
“Die oomblik wanneer my werk klaar is, kom ek. Ek sien net so uit daarna om my aanneemfamilie weer te sien,” glimlag Willa.
Hoe gelukkig was sy nie om so ’n vriendin met so ’n familie tydens haar grootwordjare te hê nie, mymer Willa toe sy later terug is in die woonstel en Lientjie vroeg vir ’n vergadering kerk toe is. Al die Cronjé’s het haar aanvaar asof sy deel van hulle gesin is.
Met liefde en deernis rus haar geestesoog op hulle elkeen: Tannie Magda, wat almal om haar altyd gelukkig wil sien. Oom Henk, so lief vir sy gesin, hulle geestelike leier. Marietjie wat nou ’n eerstejaar in haar onderwysstudie is, so gretig om ’n verskil in kinders se lewens te maak. Terggees Stefan, wat nog een jaar skool oorhet. En so spesiaal: Lientjie, haar beste maat van graad agt af.
Lientjie moes vanjaar so ’n groot lewensles leer, maar dit werp reeds vrugte af. Sy het finaal die moed bymekaar geskraap om in Februarie met haar eie skoonheidsalon te begin. Sy neem nou al haar opgehoopte verlof en werk haar kennismaand in Januarie.
Haar selfoon lui. Nie ’n bekende nommer nie.
Deon Joubert! Sy herken sy stem onmiddellik: “Goeienaand, Willa. Dis Deon Joubert wat praat.”
Willa se hart klop in haar keel. Dít het sy sowaar nie verwag nie. Waar het hy haar telefoonnommer gekry? Terwyl hulle by GJ Investments geoudit het?
“En hoe was jou Sondag?” vra hy sag nadat sy gegroet het.
“Heerlik gewees. Die Sunday blues pak my gewoonlik net dié tyd van ’n Sondagaand.” Nou vir wat sê sy dít nou? Hoekom laat sy dit nie klink asof sy nog steeds ’n besige Sondag met hope vriende om haar het nie?
Deon lag saggies. “Kom ons kyk of ons die blues nie ’n bietjie kan verlig nie. Ek wil hoor of jy Dinsdagaand saam met my sal gaan eet?”
Willa aarsel. Nou is die tyd om soos in tienerflieks te sê: “Ek kry net gou my dagboek,” eers hard rond te blaai en dan: “Ek sien ek het ’n opening Dinsdagaand. Dankie – dit sal lekker wees.”
Die lag slaan deur in haar stem toe sy sê: “Dankie, ek sal dit geniet. Hoe laat?”
Deon