dink Brenda. Jy wou mos saam met die egskeidingsvlaag hol. Maar sy besef tog dat dit nie so eenvoudig kan wees nie. Verseker weet Babs se naaste mense dalk die minste. En haar belydenis klink opreg. ’n Groot weemoed vul die motor se binneruim.
Dis dieselfde weemoed wat in die woonstel luier toe hulle oopsluit. Dalk moes Babs dit liewer nie genoem het nie. Om nog ’n onbepaalde tyd hier te moet bly, voel opeens soos ’n berg wat oorgesteek moet word. Dit lyk ongesellig en deurmekaar.
“As ons iets geëet het, maak ons eers bietjie aan die kant, Babs. Jy kan sê wat jy wil.”
“Ek sê niks. Ek weet ek het beheer verloor. Of nog glad nie gekry in hierdie kaia nie. Dit help net nie om skoon te maak voor alles uitgepak is nie.”
“Ek sal help uitpak, elke dag ’n stukkie. Jy sal meer moed hê as ons twee is.”
Die stofsuig, regpak en afstof help om alles oper en ruimer te laat voel. ’n Streep son val deur die westelike venster, verkeerd geplaas, maar vier windrigtings moes gedek word om vier woninkies in te pas. En enige plek kan jou tuiste word, as jou goedjies eers uitgepak is. Maar uitpak is ’n groot taak en verg fyn beplanning.
Babs sit tot laat nog voor die televisie, toe Brenda reeds gebad het en in die bed lê en lees. Ek het vandag my malle verstand af gejaag, besluit sy. En waarvoor? Om wie te behaag? Sekerlik nie vir Pressly of Babs nie. Was dit maar om die verlange na Neels Mostert te besweer? En die onsekerheid? Sal sy ooit weet wat haar pa se presiese bedoeling was om haar juis nou so lank weg te stuur? Gaan dit net oor Babs?
Dat mense so na aan mekaar kan leef, en tog so min van mekaar weet. Ten spyte van globaal toenemende kennis en groeiende tegnologie. Dit voel of sy heeldag moes worstel om mense te begryp, en nogtans gefaal het. Hans Pressly. Dis hy wat haar ontstel, nie soseer Babs nie. En dis tog nie dat hy dit probeer doen het nie. Hy was self so onmenslik besig en gejaag.
Van waar sy lê, die kamerdeur oop, kan sy Babs skrams dophou. Sy sien hoe haar suster meermale opskrik en intens luister as daar voetstappe buite opklink of as motorligte teen die venster val. Dis asof sy dringend op iemand wag.
Pressly, dalk? Is hy tog ’n gereelde besoeker? Of wag sy op Tom? Om sewe jaar lank saam met ’n man te leef, opgeskerp te raak vir die geluid van sy voetstappe, selfs van sy asemhaling – kan jy ooit weer onbewus van hom wees?
“Kom lê tog nou maar, Babs,” gaan sy teen halftwaalf pleit. “Vee net jou punte af, moenie nog bad nie. Wie jy ook al voor wag, sal nou nie meer kom nie.”
Toe gebeur die onverwagte. Babs se humeur ontvlam. Sy spring op en kom met gebalde vuiste stelling voor Brenda inneem. “Jy skimp al weer. En dan stry jy nog dat ek agter my rug beskinder word. Julle het praatjies op Dennedal gehoor. Jy kan stry, maar ek weet julle het.”
“Babs, bedaar tog. Alle mense op Dennedal en op die res van die aarde dink eintlik net aan hulleself. Ek is nie jou vyand nie.”
Babs stamp die kalmerende hande weg. “Nee, maar ek is mos die duiwel en Tom Kilian is die engel. Praat die skinderbekke ooit daaroor dat Tom Kilian ook voete van klei kan hê?”
“Babsie …” Brenda bewe nou self van ontsteltenis. Haar suster is wel ’n emosionele entjie mens, maar so het sy nog nooit opgetree nie. Watter onnoemlike stuk pyn lê agter hierdie uitbarsting?
“Dis nou vir almal maklik om te dink ek lok vir Hans Pressly aan,” vaar Babs verder uit. “Wie dink daaraan dat ons dalk twee stukke wrakhout kan wees wat by mekaar uitgespoel het?”
“Nou dramatiseer jy. Maar jy praat waar as jy sê ons weet almal te min van mekaar. Luister, hoor hier.” Een wilde oomblik oorweeg sy dit om haar eie tevergeefse liefde te erken, aangesien Babs wel reeds daarop geskimp het. Maar sy besluit daarteen, want haar poging tot kalmering is soos ’n rietboot op ’n stormsee.
Babs ruk letterlik onder haar soekende greep uit en storm deur toe. Met vingers blind van drif sluit sy oop, strompel na buite en oor die terrein, hek se kant toe, met die gevaarlike dubbelstraat vlak buite die onbewaakte hek. Brenda het ver genoeg uitgestap om haar agterna te kyk. Sê nou maar Babs gooi haarself voor ’n vragmotor in?
Sy pluk ’n langbroek en trui bo-oor haar slaapklere aan, slof skoene aan. Onthou naelskraap om die deur agter haar toe te trek, sonder tyd om te sluit. Gelukkig vermy Babs die straat en kies die sypaadjie van beton om koersloos onder straatligte deur te vlug.
Waarheen tog? Eers duskant die eerste robot haal Brenda haar in. Albei se asem jaag toe haar hand om Babs se elmboog sluit.
“Kom terug.” Dis al wat sy sê, maar so oorredend, so teer belaai met gevoel, dat Babs willoos gehoorsaam. “Dis mos gevaarlik, so uit op die straat. Wat sal Pa en Ma sê? Jy weet ons bly in hulle oë net dogtertjies.”
Boaan elke hoë, geboë lamppaal sit ’n geel lig in sy eie skynsel. ’n Gevoel van groot verlatenheid, asof hulle alleen onder die nagtelike gewelf stap, pak vir Brenda beet. Geeneen van die voertuie wat op die snelweg verbyspoed, het erg aan hulle nie. Geeneen van die geslote deure sal oopmaak as hulle om hulp sou roep nie.
Styf gearm, hulle liggaamshitte teen mekaar, kom hulle weer by die voordeur aan. “Ons het nie eers gesluit nie,” onthou Babs dof.
“Ek was bang jy ontglip my.” Sy lei Babs binnetoe. “Kom, ek tap vir jou badwater in.” Sy gooi ’n ruim maat badskuim in, help haar suster om uit te trek en in te klim. Babs se vel is koud, haar litte stram. Die geweldige woede het haar gedreineer. Eers toe die diepwarm bad haar begin streel, kom die ewe warm trane los en rol oor haar wange.
“Hoekom moes dit alles so gebeur?” ween sy. Ja, “huil” is nie eers die regte woord nie. “Ek en Tom, Hans en Erika.”
Dis die eerste keer dat Brenda die naam van Pressly se vrou hoor, en dit gryp haar onverwags aan. Erika. ’n Naam wat adem van berglug en heidevelde. Bedrieglik, seker. Want Pressly toon niks van die heilsame inwerking van ’n vrou met so ’n naam nie. Hy is ’n dolende alleenloper. Hy dra rampsaligheid soos ’n onsigbare kleed om hom, ten spyte van sy bekwaamheid.
Sy brand om te weet waarom Babs die vier name saam ingespan het. Maar dalk moet sy liewer wag tot Babs self praat. Dis na middernag en hulle is albei moeg, veral Babs na haar emosionele storm. Sy neem op die kale houtbankie plaas. Sy en Babs het dikwels saam gebad om warm water te spaar. Die Rabies lewe gerieflik maar nooit spandabel nie. Dus ken hulle twee mekaar se naakte liggame, maar sy kyk met nuwe oë na Babs. Sy lê met toe oë agteroor in die warm water. Nie spesifiek ’n nimf nie, eerder ’n Rubens-skildery. Ietwat oorbedeeld by bors en heupe, maar in proporsie. ’n Volryp jong vrou, in wie Tom Kilian tog veel behae moes gehad het.
Hoekom het hy haar so maklik laat gaan? Of het hy geroei en gestoei?
’n Derde persoon? Tog dalk Hans Pressly? Maar nee, ’n mens kan met ’n stok aanvoel dat die verhouding tussen die twee nie smeulend is nie. Nog nie, in elk geval. Maar hulle is op soek na moeilikheid; albei eensaam, ontnugter.
Sy bring Babs se slaapklere, hang die handdoek om haar toe sy uitklim. Dan lag sy meteens. “Weet jy wat? Ek slaap nou maar die tweede aand by jou, en ek gaan vir die derde keer in die bed klim.”
“Ek is jammer, dis my skuld. Jy moet seker dink ek is koekoes. Jy het ook g’n piekniek gehad vandat jy gister hier aangekom het nie. Ek sou in my spore omdraai as ek jy is. Nou het ek nog Pressly se krisis ook op jou afgelaai.”
“Dis werk. Ek hou van werk. Mits ek van die werk hou, jy verstaan wat ek bedoel. Ek sou nie kunswerke uit rommel kon bou soos jy nie. Kom, bed toe met jou. En g’n stuk geselsery nie, dit gaan ons net wakker hou.”
Tog, toe hulle versorg langs mekaar in die enkelbeddens lê, die bedlampies nog aan sodat die melkige gloed oor hulle skyn, dink Brenda aan hulle donker-gesprek van gisteraand: oor hoe Babs Tom se beheptheid met die Presslys “stopgesit” het. En die veelseggende: “So het ek gedink”.
Sal sy ooit weet wat Babs bedoel het? Vra sal sy nie. In elk geval nie nou nie. ’n Dodelike vermoeidheid neem van haar besit.
Dan, onverwags en byna telepaties, beantwoord Babs self