Fransi sluk twee keer. Wat dit ook al is wat sy moet giet, dit kan tog nie so moeilik wees nie. En dink net wat dit aan haar bloedrooi bankbalans kan doen.
“In die haak,” sê sy met haar vingers agter haar rug gekruis.
“Goed. Dis dan reg so,” sê Muelle wat woorde ewe min as geld mors.
“Ahem, ugge, ugge,” maak Vernon vreemde geluide oorkant die tafel en rol sy oë vir haar.
Fransi verstaan dadelik. “Ek mag dalk Vernon se hulp nodig kry, Mister Muelle,” sê sy, “vir sulke ingewikkelde gietsels het ek gewoonlik ’n assistent nodig.”
“Hm,” sê Muelle en krap oor sy bles, “wel … dit is nogal iets buitengewoons … so … e … dieselfde aanbod geld dan vir jou, Vernon.”
“Thanks, Mister Mue!” sê Vernon en lig wys-jou-net-wenkbroue vir Fransi.
“Right,” sê Muelle, altyd haastig, in sy superster se rigting, “kom jy saam?”
“Nee dankie, Patrick,” sê Matt Delmayer en wys met die stroopsoetste glimlag na die gietsels op die tafel voor Vernon, “hierdie dinge is so fassinerend, ek dink ek bly ’n rukkie hier.” Hy draai na Fransi. “As dit in orde is met juffrou Fouché?” Die oë vonkel en die kleinste laggie pluk-pluk aan sy mond.
Die bliksem, dink Fransi. Maar sy weet wanneer sy in ’n hoek gedruk word.
“Natuurlik!” straal sy in Matt Delmayer se rigting.
Sy hou net uit totdat Muelle behoorlik uit hoorafstand is. Toe laat waai sy.
“Met watter speletjie is jy besig?”
Vernon kan dit duidelik nie meer hou nie. “Ons moet ’n cast van sy gesig maak,” blerts hy dit uit.
“Wát?”
“Ja. Is dit nie amazing nie? Dit gaan Silver Eagle Studios genuine op die map sit. Om van die ekstra ching nie eens te praat nie!” juig Vernon.
Franscheska wys na Matt Delmayer. “Van sý gesig?”
“Jip,” sê Vernon, “that very face!”
“Hoekom,” vra Fransi, “hy is dan self hier?”
“Ja, maar hy sê dis oor party van sy stunts in die nuwe movie so gevaarlik is dat even die stuntman dit nie kan doen nie. Daarom moet daar ’n dummy gemaak word met Mister Delmayer se gesig op. And this honour is ours! Vir die stunts. Is dit nie amazing nie?”
“Oor my dooie liggaam,” sê Fransi.
“Nou wat is fout met my gesig?” vra Matt Delmayer, en sy beroemde wenkbroue styg byna tot by sy ewe beroemde haarlyn verby.
“Nie net jou gesig nie … Eintlik sommer jou,” Fransi wys van sy kop na sy voete met een ergerlike handgebaar, “jou hele … als.” Sy skep haastig asem en vervolg toe hy nog gaap na woorde. “Om mee te begin, die feit dat jy hier staan in jou volle Hóllywoodness en Afrikaans met my praat. En dan is daar die feit dat –”
“Wag nou!” Hy hou ’n gesaghebbende hand op – die hand van iemand wat gewoond is mense luister. Daardie een. Met die fyn tatoes op die vingers. “Dit lyk of jy heelwat vrae het. Dalk kan ek help?”
“Ekskuus? Help? Jý?” Fransi is meteens intens bewus van die feit dat haar hele span die petalje met ingehoue asems in stilte staan en volg met koppe wat draai soos toeskouers by ’n tenniswedstryd. Niemand werk ’n steek nie.
“Beter as teevee!” giggel Vernon. Fransi gee hom een verskroeiende kyk, maar Matt Delmayer roer geen spier nie. Sy gesig is doodkalm en so verdomp onbeskryflik beeldskoon toe hy sy hand vertroostend om haar boarm vou dat sy geen woord uitkry nie.
“Kom,” sê Matt, “ek vat jou vir ’n lekker koppie koffie en beantwoord ál jou vrae. Ek belowe.”
En Fransi voel hoe sy hand effens stywer om haar arm sluit terwyl hy haar sagkens maar stewig in die rigting van die studio se deur stuur. En sy weet sy het finaal elke grein gesag vir die dag verloor toe die hele span spontaan begin hande klap.
“Oukei, shoot,” sê Matt Delmayer toe hy oorkant haar sit by ’n weggesteekte wankelrige formica-tafeltjie van die dodgy winkeltjie twee agterstrate van die studio af. Waar niemand sal glo dis hy nie. Nie so met sy bandana byna tot net bo sy sonbril nie.
“Asseblief, ons is nie nou in een van jou skop-skiet-en-broek-aftrek-movies nie, meneer Delmayer.”
Hy lag saggies. “Nee, gelukkig nie. Of dalk ongelukkig nie?” sê hy met ’n vreemd uitdagende trekkie om sy mond. “Hang af waar jy staan.”
Fransi se mond word kurkdroog en haar hart maak snaakse spronge teen haar ribbes.
“Jy wou vra?”
“Die Afrikaanspratery?” vra sy toe sy haar tong kan loskry. Hoekom weet sy nie, want waddehel maak dit saak of die man Grieks of Swahili praat. Dis Matt Delmayer hier oorkant haar en hy is die mooiste skepsel.
“Ek is hier gebore,” sê hy uiteindelik, “op ’n plaas naby Upington van alle plekke, maar dis ’n baie lang storie.”
“Ek luister,” sê Fransi.
“Nou ja. Die verkorte weergawe is, dat ons bitter arm was. Ek wou in film en media of drama studeer en my pa wou dit nie toelaat nie. Toe my ma my pa los, het haar ouer broer ons kom haal. Ons is Amerika toe, waar hy reeds ’n suksesvolle besigheid in LA bestuur het. Hy en sy vrou was kinderloos. Hy het groot planne vir my gehad en ek moes opsluit ná skool eers in New York en toe in Londen gaan swot.”
Hy buig ’n verlate blikteelepeltjie heen en weer. Net om daarna te kyk maak Fransi heeltemal lam. Daardie hande. Is alles aan die verdomde man dan perfek?
“Dis nie iets waaroor ek gewoonlik praat nie. Ek was rebels en het nooit die kursus voltooi nie, maar is tog raakgesien en het my eerste werk in die filmbedryf gekry.
“My ma het geglo taal is van onskatbare waarde. Daarom moes ek Frans en Duits aanleer en het sy boonop seker gemaak dat ons net suiwer Afrikaans by die huis bly praat. Sy wou nie hê ek moes dit verloor nie. Ek kan selfs steeds Xhosa en ’n bietjie Zoeloe praat.”
Die nors kafee-eienaar sit twee dikboomkoppies vol ghrieserige swart vloeistof voor hulle neer.
Matt Delmayer sit terug. “Dis dan dít,” sê hy en sy oë daag haar uit om nog te vra terwyl hy die halfvol bekertjie melk en ingeduikte bliksuikerpotjie vir haar aangee.
“En nou?” vra Fransi toe hulle uiteindelik klaar geroer en geproe het.
Hy grawe in sy agtersak en kom met ’n blikkie van sy ewige sigaartjies te voorskyn voor hy verder praat. Hy speel daarmee tussen sy mooi vingers en haar gedagtes gaan draai op ongeoorloofde plekke.
“Wel … my oom en sy vrou is ook ’n paar jaar gelede kort na mekaar dood. Toe Miramax my die werk aanbied in ’n aksiefilm wat meestal hier afspeel, het ek die aanbod aanvaar. Deels omdat ’n vriend van my die draaiboek geskryf het en … wel … ook omdat ek self antwoorde wou kom vind op al my vrae oor die land waar ek gebore is.”
Hy maak sy blikkie peinsend oop. Fransi staar openlik toe hy die bruin sigaartjie tussen sy lippe sit, aansteek en behaaglik inasem. Hy leun terug met sy kop teen die muur agter hom, sluit sy oë en blaas die rook uit die hoek van sy mond boontoe. Sy doen haar bes om elke skeutjie van die soeterige tabakgeurtjie in te suig wat na haar oorwaai, maar sy vrek voor sy vra.
Dis hoe hy sal lyk wanneer sy die afgietsel van sy gesig moet maak, dink sy, terwyl sy haar oë nie ’n oomblik van sy gelaatstrekke kan afhaal nie. Eintlik is hy nie perfek nie. Maar niemand op aarde sou die geheel enigsins anders wou aanmekaarsit nie. Soos die werk van enige asemrowend boeiende skepping deur die beste beeldhouer wat daar is.
“Nou wat maak ons nou met die baard?” vra Fransi sonder om te besef dat sy hardop gepraat het.
Sy oë vlieg oop. “Watter baard?”