snoesige, kosbare bondel wat hy met albei arms teen sy bors troetel.
Nikka is te verstom om te protesteer. Dis so hemels om weer twee sterk arms om haar te voel dat sy haar aan die onverwagte luukse oorgee. Sy lê haar kop teen Thys se breë skouer terwyl trane ongehinderd oor haar wange stroom en nat kolletjies op die duvet maak.
“Ruan het … hy het …” probeer sy ’n verduideliking uitsukkel.
“Toemaar, ek weet,” antwoord hy gerusstellend. “Hy het my gesê. Toe nou maar … Alles sal regkom. Jou wiele is op die oomblik pap, maar môre kry jy ’n domkrag en ruil al die pap bande om. Môre skyn die son weer. Môre gaan ons koekies bak …” Terwyl hy sussend praat, wieg hy haar heen en weer en streel oor haar rug.
Is dít hoe dit sou gewees het wanneer sy as dogtertjie haar knie stukkend geval het en ’n pa gehad het om te troos? Nikka se arms kruip vol vertroue om Thys se nek en sy vroetel haar gesig in die warm holte tussen sy kakebeen en skouer in.
“Ruan is nie jou trane werd nie. Die blikskottel! Ek kan sy nek breek! Hy besef nie wat hy aan jou doen nie.”
Sy snuif en huil en blaas haar neus in die snesies wat Thys vir haar aangee uit die boks op die bedkassie. “Haar naam is … is Stefni.”
“Ja.”
“Ken jy haar?”
Teen sy skouer voel Thys hoe sy verstyf in afwagting op sy antwoord. “Nie eintlik nie. ’n Keer of wat met haar gepraat, dis al.”
“Hoe lyk sy?”
Hy het geweet die vraag gaan kom. “Valerig. Baie medium. Niks besonders nie.”
“Jy jok. Om my beter te laat voel.”
“Nee, ek is eerlik as ek sê jy is baie mooier as sy. Regtigwaar, min meisies kan by jou kers vashou. Jy is ’n man se droom wat waar geword het. Ruan moet sy kop laat lees. Trouens, dis wat hy self op ’n kol vir my gesê het.”
“Wat?”
“Dat hy sy kop moet laat lees. ’n Sielkundige gaan sien, of ’n berader.”
Dit laat Nikka regop sit. “Hoekom? Is daar iets verkeerd met hom?”
“Nee, sommer net omdat hy so deurmekaar is. Onderstebo en agterstevoor, noem hy dit. Asof ’n trein hom getrap het. Ek het mos die dag by die lapa vir jou gesê hy wroeg en hy gaan deur diep water.”
“Thys, dink jy hy wil met hierdie vroumens trou?”
Hy sug. “Ek weet nie. Ek het hom dieselfde vraag gevra.”
“En?” Haar kop ruk op. “Wat het hy geantwoord?”
“Dat hy nie weet nie, dat hy waaragtig te verward en te uitgerafel is om te weet. Dis hoekom hy in die spaarkamer ingetrek het: om eenkant, as’t ware op die kantlyn, te staan en objektief te kan funksioneer. Wees geduldig, mooiste. As jy hom wil hê, laat hom gaan. As hy na jou toe terugkom, weet jy hy het jou lief. As dit nie gebeur nie, weet jy dinge sou in elk geval nie veel langer tussen julle twee uitgewerk het nie, en hoe gouer jy dit uitgevind het, hoe gouer kan jy die deur agter jou toemaak en nuut begin. Jy is jonk en mooi en slim, jy sal maklik weer iemand vind. ’n Man wat jou waardeer, vir jou die sterre en die maan sal pluk as jy dit wil hê. ’n Man wat jou liewer het as wat Ruan jou liefgehad het.”
Sy wriemel dieper in die kromming van sy arm in, rek haar nek en gee hom ’n soentjie. “Jy is baie spesiaal, Thys, met ’n hart so groot soos Tafelberg.”
Hy veg teen die impuls om haar stywer vas te hou en terug te soen. Dis Ruan se vrou hierdie, herinner hy homself. Hulle het probleme, maar hulle is nog ’n baie lang pad weg van skei af. Tot dan behoort sy aan Ruan en is dit sý beurt om op die kantlyn te staan.
Druk die rooi knoppie en skakel af, Vorster! maan hy homself. Moenie jou verbeel jou Jeep is ’n Ferrari nie.
Nikka neem ’n laaste snesie en klad haar oë. “Jy is self ’n goeie kopdokter, en goed vir my moreel, dokter Vorster. Die vrou wat jou eendag vang, kan haar visstok raam. Hannah is ’n gelukkige meisie. Ek hoop sy besef dit.”
Voor Thys kan antwoord, lui sy selfoon. Hy verwens die ontydige onderbreking en tel Nikka af om deur sy sakke te vroetel.
Sy sit regop en vryf oor haar wange, wat seker rooi en gepof is. Sy kan dink hoe sy moet lyk. Ook maar goed Ruan is nie hier om haar te sien nie … Sy vee haar hare plat, trek die rekkie stywer om haar poniestert, en klim uit die bed om die snesies op te tel wat oor die vloer gestrooi lê.
Thys het by die venster gaan staan met sy rug na haar. Hoewel hy gedemp praat, hoor sy hier en daar sy kant van die gesprek.
“Oukei, ja … geslaap. Nie te danke aan jóú nie! Wat het jy verwag? Mos geweet … skok wees. Ja, natuurlik … gedink niks voel nie?”
Nikka verstyf. Praat hy met Ruan? Thys het netnou gesê hy en Ruan het ’n paar keer gebel en was bekommerd toe sy nie antwoord nie. ’n Teken dat Ruan tóg besorg is oor haar, tog nog omgee … Of is dit net omdat hy bang is sy het dalk van die dak afgespring en dat dit op sy gewete sal rus?
“Daaraan moes jy vroeër gedink het, ou bees! Dis nou te laat … Ek voel vere vir jou!” roep Thys kwaad uit. Hy skakel die foon af en draai om.
Nikka staan met groot oë. “Was dit Ruan?”
Hy knik grimmig.
“Hy het gesê hy gaan Pretoria toe. Is hy by … háár?”
“Nee, hy het van die kantoor af gebel. Daar was fotomateriaal en kopie van die toer wat dringend verwerk moes word.”
Wat nie elektronies versend kon word nie? Nikka is skepties. Sy huiwer, skaam om so iets vir Thys te vra. Maar hy is nie ’n vreemdeling nie en hulle ken mekaar tog al lank … Dis belangrik en sy wíl weet.
“Thys … Dink jy hulle slaap saam?”
Hy soek ’n broeksak om sy selfoon in te bêre. Dan begin hy die duvet noukeurig opvou.
Nikka kan nie besluit of hy eers nadink en of haar vraag hom in die verleentheid gestel het nie. “Julle mans praat mos reguit oor dié dinge,” voeg sy ligweg by om dit minder ongemaklik te maak. “Soos vrouens praat oor die nuwe supermarkbestuurder wat soos George Clooney lyk, of die held in ’n sepie wat sy stywe jeans netjies volmaak.”
Thys se een wenkbrou lig en hy grinnik. “Is dit die soort goete waaroor vrouens skinder terwyl hulle ewe soet sit en tee drink?”
“Soms. Het jy gedink dis net mans wat oor daardie soort goete praat? En jy en Ruan? Praat julle kaalkop met mekaar?”
“Is jy ook een van daai vrouens wat sepies kyk net ter wille van die held se stywe jeans?” terg hy haar.
“Mits hy ’n mooi sitvlak het wat daarin pas,” speel sy saam, maar haar rookgrys oë bly ernstig en sy kyk sonder skroom na hom. “Dink jy so … Ruan saam met daardie fisioterapeut?”
“Hy is nie die soort ou wat uit die slaapkamer praat of oor sy oorwinnings loop en spog nie. Ruan het te veel respek vir ’n vrou.” Thys mik deur toe. “Ek dink ons het elkeen ’n beker sterk koffie nodig. En wanneer laas het jy iets geëet?”
“Ek kan nie onthou nie.”
Thys gaan haar nie sê nie, besef Nikka. Óf hy weet nie óf hy is te lojaal om iets te herhaal wat Ruan vertroulik teenoor hom genoem het. Miskien is dit genadiger as sy nie die detail weet nie, mymer sy terwyl sy agter hom aan kombuis toe loop.
“’n Mens lees in die koerant van passiemoorde, van ’n vrou wat haar man en sy minnares op heterdaad betrap en trompop doodskiet. Ek het altyd gedink so ’n vrou is neuroties en hoort in ’n inrigting. Maar nou … as ek aan ’n ander vrou in mý man se bed dink, kan ek met daardie soort jaloesie en wraakgierigheid identifiseer.”
Thys soek in die kaste na koffiebekers, teelepels en ’n mes. “Moenie onnodige bobbejane onder ’n klip uitgrawe nie. Jy was lank genoeg met