100 dae van dankbaarheid. Francine Prins

spyte van al die ondankbare gekla, het God in sy volk se behoeftes voorsien.

      Maar op die grens van die beloofde land was hul murmurering die muur wat sou verhoed dat hulle kry wat God aan die begin aan hulle beloof het. Hul ondankbare gebrom het tot gevolg gehad dat hulle nie verder as hul eie vrese kon sien nie. Dit het hul geloof verstik en hul geloofsgeheue gekelder sodat hulle alles vergeet het wat hul Here vir hulle gedoen het.

      Ondankbaarheid was die muur tussen hulle en die volheid van God se beloftes.

      Paulus het iets van die tragedie van ondankbaarheid verstaan toe hy aan die gemeente in Filippi geskryf het. Sy raad aan hulle was om alles te doen “sonder murmurering en teëspraak” (Fil 2:14 – 1933/1953-vertaling).

      Dalk het hy maar te goed geweet hoe murmurering aan ’n mens se geloof vreet. Hoe ’n gekla die lig wat gelowiges in die wêreld is, laat verdof. En hoe ondankbaarheid ons verander om net soos die ontaarde en korrupte wêreld te word waarin ons leef.

      Miskien het Paulus geweet dat murmurering nie by God se kinders pas nie.

      Mag “murmureer” tog net ’n woord wees wat ons af en toe in die Bybel raaklees! Mag dit nooit jou lewenshouding beskryf nie.

      Ons reis deur hierdie wêreld se woestyn durf nie tevergeefs wees nie. Ons moet elke dag in dankbaarheid God se beloftes beleef, in die wete dat ons dit eendag in volheid sal ervaar.

      Here, ek bely dat ek dikwels kla oor dinge wat vir my moeilik is. Help my om u beloftes in my woestynbestaan raak te sien.

      Tevrede

      Dis nie lekker om in iemand wat knaend onvergenoegd is se geselskap te wees nie. Daardie soort mense wat met niks tevrede is nie, wat alles kritiseer en nooit ’n goeie woord vir iemand anders het, wat sommer uit gewoonte oor alles kla, is nie die beste kring om in te sit nie.

      Dis seker ook nie lekker om so ’n persoon te wees nie …

      Daar skort mos altyd iets. Daar is knaend iets wat ek wou gehad het maar nie het nie. Diep in my binneste is ek ontevrede en bly ek ontevrede. Niemand kan hierdie onvrede oplos of verwyder nie.

      Ja, hierdie soort onvergenoegdheid is ook by God se kinders teen­woordig. Ook ons wat deur Jesus verlos is, soek voortdurend na iets meer, iets nuuts.

      Paulus het dit alles geweet toe hy vir Timoteus skryf oor die mense wat altyd op soek is na meer. Meer kennis, slimmer verklarings, ’n gemakliker lewe. Dis die mense wat aanhou soek, al is die (eenvoudige) antwoord hier voor hul neus en al is alles wat hulle nodig het reeds in hul besit.

      Paulus skryf onder meer aan die jong Timoteus: “Die godsdiens is ’n groot wins as iemand tevrede is met wat hy het” (1 Tim 6:6).

      En in sy volgende brief aan Timoteus skryf hy oor die verskriklike verdorwenheid van die laaste dae. Oor hoe mense “liefhebbers van hulle­self (sal) wees, geldgieriges, grootpraters, trotsaards, lasteraars, on­ge­hoor­saam aan hulle ouers, ondankbaar, onheilig …” (2 Tim 3:2 – 1933/1953-vertaling).

      Hierdie mense “sal nog die uiterlike skyn van die godsdiens hê, maar die krag van die godsdiens sal hulle nie ken nie,” skryf hy. En, voeg hy by: “Bly weg van sulke mense af” (vgl. 2 Tim 3:5).

      Dan moet Timoteus die volgende aanhoor: “Maar jy, bly by wat jy geleer het en wat jy vas glo … jy ken van kleins af die heilige Skrif … (wat) groot waarde (het) om in die waarheid te onderrig, dwaling te bestry, verkeerdhede reg te stel en ’n regte lewenswyse te kweek, sodat die man wat in diens van God staan, volkome voorberei en toegerus sal wees vir elke goeie werk” (2 Tim 3:14-17).

      Timoteus word dus geleer om ook ondankbaarheid te sien vir die aakligheid wat dit is, en dit deur die Skrif reg te stel.

      Here, laat u Woord my onderrig en my leer om tevrede te wees met wat ek het.