islamu, że Karol miał spore wątpliwości, czy jest odpowiedni do roli, którą mu powierzono. Planował porozmawiać o tym z Sajedem, jak tylko nadarzy się okazja.
Sajed bardzo liczył się ze zdaniem Karola, ale nie dlatego, że był on Europejczykiem i znał kilka języków, tylko przede wszystkim dlatego, że był jedyny i niezastąpiony. Mógł być tym, kim chciał. Żaden z nich nigdy nie zagrałby takiej roli!
Argumentował zawsze prosto, a jego pragmatyzm był czymś zupełnie niepojętym w tym środowisku. Nie uznawał praw klanów i dzięki temu Al-Kaida miała się dobrze i otwierały się przed nią całkiem ciekawe perspektywy. Rozumiał to Sajed, Omar i – co najważniejsze – Ajman, który teraz oficjalnie najlepiej wiedział, co jest dobre dla Bazy.
Wysiadł przy bramie Bab al-Jaman. Po jej drugiej stronie zaczynało się Stare Miasto. U ulicznego sprzedawcy kupił dwa kubki zimnego soku z limonki i przysiadł na kamiennym murku.
Mimo że w Jemenie czuł się jak w domu, tym razem tę harmonię zakłócały nieustanne myśli o Zuzie.
Niestety, nie zdążył przed wyjazdem ustalić, w której firmie pracuje, ale nie miało to większego znaczenia, skoro wiedział, gdzie mieszka. Był już gotowy z nią porozmawiać. Przeprowadzić najważniejszą rozmowę życia. Szykował się do niej przez cały czas. Miał przygotowane odpowiedzi na jej pytania. Miał też swoje pytania, ale jego wyobraźnia biegła uporczywie do chwili, kiedy wejdzie do jej mieszkania i zanim zaczną rozmawiać, będą się kochać. I ta myśl pozbawiała go panowania nad sobą, wyzwalała podniecenie, przez które tracił samokontrolę. Potrzebował potem sporo czasu, by wyzwolić się z uścisku tego marzenia i zacząć myśleć logicznie. Zaczynał się bać sam siebie.
Gdyby nie to, że Sajed polecił mu natychmiastowy przyjazd do Sany, byłby już prawdopodobnie po rozmowie z Zuzą. A kto wie, może byłaby teraz z nim, tu, w jego Arabii.
Było wczesne popołudnie, jakieś dwadzieścia osiem stopni, bezwietrznie, wilgotno, z niewielkim zachmurzeniem. Na niebie dominował słoneczny dysk. Karol lubił taką pogodę. Zimny sok z limonki smakował wyśmienicie. Stare Miasto w Sanie było dla niego kwintesencją wszystkiego co arabskie, pozbawione jakiegokolwiek konformizmu, pełne piękna i prawdy o historii Arabia Felix. Sana miała to, czego nie miało żadne inne arabskie miasto – Żywą Przeszłość! Pogoda, architektura, ludzie… właściwie wszystko razem stanowiło nierozerwalną kompozycję ozdobioną duchem islamu i wonią przypraw. Parzonej po turecku świeżo mielonej kawy z kardamonem, ciemnożółtego curry, bordowego sumaku.
Ruszył wypolerowanymi przez wieki wąskimi brukowanymi uliczkami starej Sany, by dotrzeć do suku Al-Milh, gdzie stragan z sandałami miał Ramadan, który od dwóch lat był jego pierwszym łącznikiem. Wyłącznie jego łącznikiem.
Aden, Sana to były miasta Karola, jego miejsce na ziemi. Lokalne służby specjalne oficjalnie z sukcesami walczyły z Al-Kaidą, ale w rzeczywistości robiły tylko to co niezbędne, byle nie doprowadzić do wojny domowej, jak w Iraku czy Afganistanie. Bojownicy z Jemenu już kilka razy pokazali, do czego są zdolni.
Al-Kaida Półwyspu Arabskiego opiera się na związkach plemiennych i świętym prawie gości, a to są więzy znacznie silniejsze niż jakiekolwiek relacje państwowe. Karol, mimo że czuł się bezpiecznie, musiał przestrzegać zasad konspiracji nawet tutaj, bo był łącznikiem Al-Kaidy. Najważniejszym!
Po sprawie Nigeryjczyka Omara, który spartolił robotę w samolocie Northwest Airlines, Amerykanie mocno się zdenerwowali i zaczęli naciskać na władze jemeńskie, by ostrzej rozprawiły się z miejscową Al-Kaidą.
Zawsze uważał, że najpierw nazywa się Karol Hamond, a dopiero potem Safir as-Salam ibn Butrus. Używał zresztą tak wielu nazwisk i dokumentów, że właściwie było to obojętne, jak się nazywa. Jednak imię Karol nadali mu rodzice, a nazwisko Hamond otrzymał po ojcu i dlatego miały dla niego szczególne znaczenie. Czuł się Polakiem wyznania muzułmańskiego, jak jego przewodnik duchowy Michał Czajkowski herbu Jastrzębiec, a nie jakiś Jusuf Islam.
Choć teraz modlił się i chodził do meczetu stanowczo za rzadko, by zadowolić współbraci, to miał czyste sumienie, bo był przede wszystkim wojownikiem Allaha i ważną postacią dżihadu. Lecz dżihad Karola Hamonda był obliczony nie tylko na szerzenie islamu, lecz również na walkę o wyzwolenie i sprawiedliwość. Skierowaną przeciw kapitalistom, oligarchom, dyktatorom i amerykańskiej demokracji siły, Rosji i Chinom i wszystkim tym, którzy są z nimi. Przeciw globalizacji wedle ich standardów.
Od dawna był przekonany, że musi się poświęcić walce. Na świecie nikt już nie walczył z monopolem na jedyną prawdę judeołacińskiego świata, tylko islam, religia ludzi biednych, okradanych z tożsamości, godności i majątku.
Odkąd wypaliły się komunistyczne ideały, znikła nadzieja światowej rewolucji i upadł Związek Radziecki, a Chiny już tylko formalnie nazywają się Ludową Republiką i bezwzględnie kolonizują świat swoim kapitałem, Koran pozostał ostatnią szansą na wyzwolenie. W Ameryce Południowej dawni rewolucjoniści, czciciele Tupaca Amaru i Che Guevary, zostali demokratycznymi prezydentami i premierami, ale liczba faweli wcale się przez to nie zmniejszyła. Chrystus z karabinem na ramieniu strzeże teraz już tylko pól kokainowych.
Mimo że miał wiele wątpliwości, to gdy zrobił pierwszy krok na tej drodze, wiedział, że nie może się cofnąć. I nigdy tego nie żałował! Nawet przez chwilę! Wiedział, że zginie, lecz nie bał się śmierci, i nie dlatego, że uspokajała go wizja raju i tłumu hurys, ale dlatego, że warto jest walczyć o lepszy świat, lepszego człowieka, oddać życie za wolność i równość, za cierpiących.
Nigdy też nie zaakceptował talibów i wahabitów, bo wiedział, że to nieuniknione zjawisko uboczne trwającej rewolucji. Był przekonany, że islam poradzi sobie z tym problemem później. Jak każda rewolucja. Na razie są potrzebni. Uważał, że kiedy naród odzyska swoje bogactwa naturalne, będzie można edukacją walczyć z zacofaniem w świecie islamu i cywilizacja ta rozkwitnie jak przed wiekami. Pojawi się Mahdi. Znikną talibowie, wahabici, salafici – jak zniknęli albigensi i katarzy – gdy wyznawcy Allaha zaczną czytać także inne książki niż tylko Koran i Sunnę i gdy nie będą im potrzebni pośrednicy, by zrozumieć ten najtrudniejszy przewodnik po życiu człowieka.
O tym, jak Safir pojmował islamską rewolucję, nie wiedział w Bazie nikt. On sam nie dzielił się z nikim swoimi poglądami, chociaż miał je dobrze ukształtowane. Chwilami popadał w zniechęcenie, kiedy widział bezkres wyznawców islamu unikających jakiejkolwiek próby jego zrozumienia i pozbawionych woli odnalezienia w nim nie tylko wiary, lecz także idei i myśli łączącej ludzi. Kiedy jednak patrzył na białą masę wiernych jak mgławica galaktyczna cudownie wirującą w Mekce podczas hadżu, to czuł, że w tym ruchu jest potężna magiczna siła, jakiej nie ma nigdzie na świecie.
Nikt nigdy nie pokona ekstremistów islamskich, nie ma takiej armii na świecie, tylko sami muzułmanie mogą to zrobić. Karol dobrze o tym wiedział i był przekonany, że kiedyś tak będzie.
Konrad wyjął z niebieskiej tekturowej teczki kilkustronicowy dokument sporządzony prostą bezszeryfową czcionką. Była to jego własna relacja ze spotkania z partnerami z Säpo, którą sporządził we wrześniu ubiegłego roku po powrocie ze Szwecji.
Teraz musiał przypomnieć sobie szczegóły sprawy Hansa Jorgensena, rosyjskiego nielegała w Szwecji, i wszystko, co się wtedy wydarzyło. Bo chociaż mogło się wydawać, że sprawa zakończyła się wraz z jego śmiercią, to jednak w rzeczywistości tak nie było. Toczyła się dalej z nowym impetem i dostarczała wielu wartościowych informacji. Czasami wprost bezcennych!
Przyniosła też niezamierzone skutki uboczne. Zrodziło się coś szczególnego, więź sympatii między oficerami AW i Säpo, przypieczętowana przez Marcina Dolskiego i Hasana Mardana wspólną miłością do motocykli Harley-Davidson.
Warszawa,