dood zijn, en je moeder, ik en Tony en zijn mannen zouden ook sterven. Die oude, Amerikaanse, zwart-wit films over gangsters waren maar films. Zo werkt het niet, zo heeft het in mijn tijd tenminste nooit gewerkt.
“Het is de eenzame schutter waar je voor moet oppassen… of schutster, denk ik tegenwoordig. Ik heb een paar kogels gekregen, en die doen me elke dag pijn, maar lang niet zoveel als de kogels die mijn mannen voor me opvingen. Ik denk elke dag aan die mannen en hun gezinnen. Vergeet dit nooit: als je iemands leven beïnvloedt of zelfs neemt, verander je vele levens, inclusief je eigen leven”.
Ze waren beiden enkele minuten stil. Daisy durfde de stemming van haar vader niet te verstoren, en hij wilde zijn woorden de kans geven om in te werken op zijn intelligente, maar misschien beïnvloedbare dochter.
Hij legde haar alles over de illegalen uit, zoals hij ze noemde, en waar en hoe ze opereerden, en beloofde haar binnenkort de namen en adressen van de managers te geven.
“Als puntje bij paaltje komt, Daisy, is het zoals ik het zie. Of je het nu leuk vindt of niet, of je nu feminist bent of niet, er zal altijd een markt zijn voor meisjes die seks verkopen. Oude mannen willen geen oude vrouwen neuken. Zo denken ze niet. Ze willen nog steeds jonge vrouwen, en op hun vijftigste, zestigste of zeventigste krijgen ze een grotere kick van het naar bed gaan met een twintigjarige dan een twintigjarige jongen krijgt. Veel meer… veel, veel meer. Dus, zolang er oude mannen met geld zijn, zullen er jonge vrouwen zijn die met hen naar bed willen. Het wordt niet voor niets het oudste beroep genoemd. Ik zie het als een soort dating service. Het helpt beide partijen te krijgen wat ze willen, en sommige van de meisjes trouwen uiteindelijk ook met een klant.
“Dus dat is één hoofdtak, en het witwassen van geld is de andere hoofdtak. Het regelen van familievergunningen om meisjes naar Groot-Brittannië te krijgen was vroeger erg winstgevend, maar de stemming voor Brexit heeft daar misschien een einde aan gemaakt, we zullen moeten afwachten. Hoe dan ook, het witwassen van geld zal altijd blijven werken, omdat er altijd nieuwelingen zullen zijn die niet weten hoe ze het moeten doen, hoewel om eerlijk te zijn, zelfs sommige van de grote firma’s vinden het teveel moeite. Ze berekenen de kosten van het witwassen door in hun prijzen. In feite is het veel gemakkelijker dan je zou denken, als je weet hoe”.
“Nog vragen, ga ik te snel voor je?”
“Nee, ik vind het allemaal fascinerend… misschien als alles een beetje bezonken is, en ik de details heb bekeken die je me gaat sturen, zal ik een paar punten hebben“.
“Niet sturen, moppie, overhandigen. De illegalen moeten worden behandeld met de grootst mogelijke discretie. En dat betekent geen onnodige aantekeningen, zelfs niet tussen familie, en zelfs die aantekeningen moeten versnipperd of anderszins vernietigd worden. Begrijp je me? Als je een briefje van mij in je prullenmand gooit, zal de schoonmaker het misschien vinden, of de stoffeerder, of iemand op de vuilstort. Er kunnen zelfs mensen zijn, bijvoorbeeld de belastingdienst, die op zoek zijn naar stukjes informatie… of de media. Je moet jezelf trainen om zorgvuldig om te gaan met mogelijk belastend bewijs. Dat, en veiligheid, waar het deel van uitmaakt, moet je grootste zorg zijn. Heb je dat begrepen?”
“Ja, pap. Je hebt me al mijn hele leven geleerd om voorzichtig te zijn, dit gaat gewoon een stapje verder“.
“Ja, maar vroeger was ik vooral bezorgd dat je ontvoerd zou worden en voor losgeld zou worden vastgehouden, nu ben ik bezorgd dat je ons allemaal in de gevangenis zou kunnen doen belanden. Dat zou je moeders dood kunnen betekenen, ik zou nooit meer het daglicht als vrij man kunnen zien, en jij zou jaren in de nor kunnen zitten… om nog maar te zwijgen van de honderden andere levens die zouden worden getroffen als al onze bedrijven zouden worden gesloten. Baas zijn brengt ongetwijfeld privileges met zich mee, maar het brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee… en die kunnen zwaarder zijn dan je je op dit moment kunt voorstellen…” Hij dwaalde weer af, maar ze was nog steeds niet geneigd om hem terug te brengen naar het onderwerp van discussie.
“Heb je ooit gehoord dat ik Micky de Bastaard werd genoemd?” vroeg hij plotseling.
Ze wist echt niet zeker of dat zo was, maar de bijnaam klonk haar vaag bekend in de oren. “Ik denk het niet, pap”, antwoordde ze omdat ze het gênant vond. “Waarom zou dat zijn?”
“O, het is een bijnaam die me al bijna mijn hele leven achtervolgt. Het begon al voordat ik naar school ging. Je kent mijn familiegeschiedenis niet, niet echt. Je kent er alleen een beknopte, gekuiste versie van. Je moeder en ik vonden het beter je er vroeger niet mee op te zadelen, maar het wordt tijd dat je nu de waarheid leert kennen. Laten we daar op die bank in de schaduw gaan zitten.
“Om bij het begin te beginnen, moet ik je mee terugnemen naar de Eerste Wereldoorlog. Op een dag vielen de Duitsers België binnen, en veel Belgen staken het Kanaal over naar Londen. Het waren over het algemeen middenklassers, maar ze moesten de meeste van hun bezittingen achterlaten. Binnen korte tijd hadden velen van hen geen cent meer over. De meeste mannen meldden zich aan bij het leger en gingen terug om te vechten, de vrouwen achterlatend om zo goed mogelijk voor hun gezin te zorgen. Sommigen vulden hun inkomen aan door ‘s nachts op straat te werken.
“Een ondernemende jonge Ier, John genaamd, zag een kans, huurde een huis, en stopte er een dozijn van de mooiste meisjes in. Wel, om een lang verhaal kort te maken, hij bezat weldra verschillende panden en had tientallen meisjes voor hem werken. Binnen enkele jaren was hij eigenaar van die panden. Mijn moeder was een van de kinderen van die vrouwen… een tweede generatie Belgische, zou je kunnen zeggen, en ze werkte in een van Johns huizen. De meeste mensen die over mijn verleden wilden praten, zeiden dat ze alleen maar voor de meisjes zorgde - koken, schoonmaken, wassen en dergelijke, maar misschien probeerden ze alleen maar aardig te zijn. Ik weet het niet, en het maakt me niets uit ook. Ik ben er zeker van dat ze alleen maar deed wat ze moest doen.
“Hoe dan ook, John kon zijn imperium niet alleen beheren en gaf zijn familieleden jobs om hem te helpen. Eén van hen was één van zijn broers, Dermot. Dermot verkrachtte mijn moeder op een dag en ik ben het resultaat.
“Ik weet, wat die blik op je gezicht is, maar je hoeft geen medelijden met me te hebben. Als er al iemand is om medelijden mee te hebben, dan is het wel je grootmoeder. Zij kreeg mij en ik groeide op bij haar en haar moeder. Ik weet niet of haar vader uit de oorlog is teruggekomen of dat hij al dood was toen ze in Groot-Brittannië aankwamen. Hoe dan ook, op mijn geboorteakte stond Vader: onbekend. Ik herinner me niets van die tijd. Op een dag, toen ik ongeveer twee was, schoot mijn moeder Dermot dood. Nogmaals, ik weet niet, wat haar over de rand dreef om het te doen, of dat ze gewoon haar tijd afwachtte.
“Twee of drie dagen later drongen Dermots drie zonen onze kamers binnen, en schoten mijn moeder en grootmoeder dood. Ik weet niet waarom ze mij in leven lieten… misschien konden ze een kind niet in koelen bloede doden, of misschien was het omdat ik hun kleine broertje was – halfbroertje.
“Het volgende stuk is wazig, maar de politie moet gekomen zijn en me onder toezicht gesteld hebben. John, Dermots oudere broer, de man die ik ‘vader’ noemde, adopteerde me en voedde me op als zijn eigen kind. Hij had geen andere kinderen.
“Hij liet mijn naam officieel veranderen in de zijne en ik werd John Baltimore. Ik weet niet eens wat mijn oorspronkelijke namen waren. John, Pa, heeft het me nooit verteld, heeft nooit de originele papieren bewaard, en ik heb er nooit naar gevraagd. Het leek er gewoon niet toe te doen. Dat maakt jou half Spaans, een kwart Belgisch en een kwart Iers van bloed, maar juridisch gezien half Spaans en half Brits.
“Maar goed, terug naar mijn verhaaltje. Sommige mensen waren jaloers op mijn geluk door de miljonair John geadopteerd te worden, en noemden me Mick de Bastaard… ‘Mick’ betekent Iers, tenzij mijn oorspronkelijke naam Michael was geweest… of zelfs Michel. Mick werd al snel Micky en ik heb me altijd voorgesteld dat ‘bastaard’ kwam van ‘lucky bastard’, het Engels voor geluksvogel, maar misschien was dat wishful thinking. Hoe dan ook, de bijnaam bleef hangen.
“Kinderen kunnen zo wreed zijn, weet je. Ze hebben me de hele schooltijd met die naam gepest, en ik huilde mezelf de meeste nachten in slaap, totdat John erachter kwam. Hij liet me bokslessen nemen en het schelden nam af… in mijn gezicht althans, maar nu verwees de bijnaam zeker niet naar mijn legitimiteit, maar naar mijn