aanpakken, daarom belegde ze een vergadering met haar ouders, zodat ze haar plannen kon uitleggen.
“Moet ik Tony ook uitnodigen, pap?”
“Nee, hij moet weten wat we besluiten, maar we doen dit eerst als gezin en strijken eventuele kreukels glad. Dan, als we helemaal zeker zijn van ons standpunt, kunnen we het met anderen bespreken.
Laat buitenstaanders nooit zien dat de insiders kibbelen over details. Het gezicht dat we naar buiten toe laten zien, zelfs naar Tony, moet een eensgezind gezicht zijn. Zelfs als we het privé niet overal over eens zijn.
Daisy had het allemaal al eerder gehoord, maar knikte plechtig. “Dat zal ik onthouden, pap”.
“Hoe gaat het met je cursus Spaans boekhoudrecht? Doe je die nog steeds?”
“ Natuurlijk doe ik die nog steeds. Waarom zou ik daar mee ophouden? Ik heb je gezegd dat ik serieus van plan was om te helpen, en dat zal ik je in mijn presentatie ook bewijzen. In feite geniet ik van de cursus, hoewel de meesten daar anders tegenaan zouden kijken. Het is een beetje droge stof als je begrijpt wat ik bedoel”.
“Dat kan ik me voorstellen, maar iemand moet het doen, en die iemand ben jij op dit moment. Sorry, moppie”.
“ Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg om een baan met verantwoordelijkheid, en die heb ik nu. Ik ben gelukkig, echt waar”.
“Goed dan…”
“Ik ga vanavond uit met een paar vriendinnen pap, dus blijf maar niet op voor me. Ik zie je morgenochtend om tien uur voor de presentatie. Doei pap. Ik hou van je.” Ze sloeg haar armen om zijn schouders, gaf hem een kus op zijn wang en vertrok met een tevreden gezicht.
Hij glimlachte inwendig; hij was zo verdomd trots op haar dat hij soms dacht dat hij zou ontploffen.
‘s Morgens liet ze de kok voor elf uur in haar kantoor koffie met een smeuïge chocoladetaart bereiden, want dat was een van de lievelingscombinaties van haar ouders.
Ze had tot even na elven nodig om de individuele aanpassingen aan de vijftien bedrijven te schetsen, maar ze ging door terwijl haar moeder de cake sneed en de koffie inschonk.
“.. en dat brengt me bij het thema ‘Integratie’. Ik heb het gevoel dat we onze bedrijven niet aanmoedigen om gebruik te maken van elkaars specialiteiten. Bijvoorbeeld, geen van de hotels, bars of restaurants beveelt een ander aan. Ik vind dat heel vreemd en beschamend verspillend. Een van de hotels en drie bars bieden bijvoorbeeld geen ander gerecht aan dan tosti’s… en één doet friet”.
“Ik stel voor dat we de bars en dat hotel aanmoedigen om afhaalmaaltijden bij onze restaurants te bestellen, als ze binnen een redelijke afstand van elkaar liggen. Mijn voorstellen voor samenwerkingsverbanden staan in paragraaf zeventien. De vijf groepen die je ziet, één hotel en vier bars, liggen allemaal binnen vijf kilometer van de restaurants in hun groep. Waar twee of drie restaurants aan één etablissement kunnen worden gekoppeld, zouden we speciale gecombineerde menu’s kunnen laten opstellen. Het is niet nodig uit te leggen dat het eten niet ter plaatse wordt bereid, tenzij de uitbater ernaar wordt gevraagd, toch?”
Het was een retorische vraag, maar haar vader schudde instemmend zijn hoofd.
“De bar die een beetje geïsoleerd ligt zou banden kunnen aanknopen met restaurants van derden voor een percentage van de opbrengst.” Ze keek op om haar vader te zien knikken naar de pagina die voor hem lag. Dat moedigde haar aan, dus ging ze met zwier verder.
“De volgende fase, zouden we ‘globalisering’ kunnen noemen. Niet dezelfde globalisering zoals bij McDonald’s, maar onze eigen versie. Slechts één van onze bars heeft een fatsoenlijke website, en drie van de andere etablissementen hebben een waardeloze. Ik stel voor dat we voor al onze zaken een eersteklas website maken en links naar anderen plaatsen waar dat nuttig kan zijn. We kunnen iemand inhuren om dit voor ons te doen, en ik zal erop toezien.
“En tenslotte komen we bij ‘Familie worden’. Wat is dat? Het is mijn term voor het creëren van een wederzijds-coöperatieve, familiale sfeer, binnen onze groep. We zouden elkaar kunnen ontmoeten voor een praatje, een drankje en een maaltijd één keer per kwartaal of twee keer per jaar… zelfs één keer per jaar. Wat jullie het beste vinden. Je zou zelfs een groepsbonus kunnen uitschrijven van één of twee procent van de nettowinst over de hele linie, maar nogmaals, dat zou aan jullie zijn.
“Bedankt voor jullie aandacht, dat is het einde van mijn verslag.” Ze ging zitten en haar beide ouders applaudisseerden voor haar.
“Goed gedaan, Daisy!” zei haar moeder. “Was onze kleine meid niet geweldig, John?”
“Dat was ze zeker, Teri. Ik wist dat je speciaal was, moppie, maar er staat veel meer in”, zei hij terwijl hij met het rapport in zijn hand zwaaide, “dan ik had verwacht, en voor negentig procent ben ik het er meteen mee eens. Zoals je moeder zegt, goed gedaan. Je moet ons een paar dagen geven om dit te overdenken, maar dan komen we bij je terug met eventuele vragen die we hebben. Is dat goed?”
“Tuurlijk, pap, alles wat je zegt.” Ze was in de zevende hemel.
“Laten we beneden gaan lunchen”, stelde hij voor, terwijl hij op zijn gouden Patek Philippe polshorloge keek.
∞
Haar vader was blij met al Daisy’s voorstellen en vertelde haar dat ook.
“Het enige waar ik niet zeker van ben, is het overmaken van geld via het web bij Paco. Ik heb er naar gekeken. Ok, tien of twaalf jaar geleden, maar de cijfers klopten niet. Je kunt opnieuw navraag doen, als je wilt. De rest is geweldig”.
“Dus, wat is de volgende stap, pap?”
Hij keek even in de ruimte voor hij sprak. “Als we klaar zijn, leggen we het voor aan Tony. Dan, als hij geen problemen ziet, roepen we alle managers één voor één bij ons en leggen hen het nieuwe regime uit. Als je wilt houden we daarna, in het belang van jouw ‘Familie worden’, een informele pool party waar we het met iedereen kunnen bespreken, en ze allemaal aan elkaar kunnen voorstellen. Klinkt dat goed?”
“Ja, pap, dat klinkt perfect. Zal ik het organiseren of doe jij dat?”
“Laten we eerst met Tony praten, en laat dat dan aan hem over. Jij bent een nieuwe verbindingsofficier, maar het was steeds zijn taak. Jullie konden het altijd goed met elkaar vinden, dus probeer hem niet van streek te maken. Denk eraan, niemand vindt het leuk om zich gedegradeerd te voelen… een beetje macht verloren te hebben… vooral niet aan een nieuweling, zelfs niet als ze de dochter van de baas is”.
“Oké, pa, dat laat ik dan aan jou over”.
∞
Nadat zij de nieuwe structuur van de familiebedrijven aan Tony, en nog een keer aan haar ouders, had uitgelegd, bevond zij zich met de Big Man in de tuin, zoals wel vaker gebeurde. “Vond je onze ideeën echt goed, oom Tony, of accepteerde je gewoon een nieuwe managementstijl?”
Normaal gesproken was hij net zo voorzichtig met zijn woorden als Daisy’s vader, maar niet tegen haar. Hij had haar altijd zoveel van de waarheid verteld als hij vond dat ze moest weten of aankon.
“Ik ben het eerlijk gezegd eens met wat je daarbinnen zei. Het is iets van deze tijd, denk ik… We zouden niet eens gedacht hebben aan wat jij voorstelde… onze stijl was om hen, de managers, te vertellen wat ze moesten doen, en hen lastig te vallen als er niet genoeg geld binnenkwam… Maar die werkwijze is aan het uitsterven… De politie is lang niet meer zo corrupt als twintig jaar geleden, en het is niet meer in de mode om managers die niet meewerken een pak slaag te geven… Dus al met al denk ik dat jouw manier een goede update is van de stijl van het bedrijf… en om eerlijk te zijn, ben ik er vrij zeker van dat je vader het daarmee eens is…”
“Dus, je denkt dat ik het goed doe, oom Tony?”
“Meer dan goed, kleintje, veel meer dan dat. Je lijkt wat dat betreft als twee druppels water op je ouders. Daisy pakte zijn enorme biceps en drukte die tegen haar wang terwijl ze liepen. “Er is echter nog iets, ik heb