беркемне дә көтми. Узды – бетте… Нәрсә көтәргә?»
Каршы яктан килгән машиналар, Ринат уйларын кискенләштерергә теләгәндәй, выж да выж уза тордылар. Аларның «Жигули»е да җилдереп очты. Ринат дустының тизлекне яратуын сизде. Ул шөбһәләнә дә калды: «Үз чамасын белә микән?» – дип, аңа карап алды. Бераздан уйлары бүтән юнәлеш алды: «Моторлар гасыры! Ял итәргә барганда да ашыгабыз, бөтен куанычыбыз – ашыгу…»
Ринат 90 саны өстендә дерелдәгән спидометр угына күз салды – кәеф амплитудасы да төрле тирбәлешкә күчеп үзгәрә иде. «Язмышың сыналганда, уй-тойгыларыңны үлчәүче приборлар гына юк. Ул «прибор» – кешенең йөрәгедер… Аны җансыз металларга тиңләп булмый. Юкса ул куаныч-шатлыклардан да мәхрүм булыр иде. Күрәсең, безгә вакыт-вакыт киеренке хисләр ялкынында дөрләп янулар да кирәктер…»
Тынгысызлыкка уралган Ринат үзенең уйларында группадагы эшләренә кайтты. Эшкә барысы да килде микән? Реверс җыюда тоткарлык булмаса ярый ла… Юкса начальник әйтер: «Эшне мастерына тапшырган да үзе тынычланган», – дияр. Юк, тәртиптә булырга тиеш барысы да…
Урман буена җиткәч, Кәшиф, сабыйларча куанып:
– Тиздән кайтып җитәбез, биш кенә чакрым калды, – диде. – Чәчәк апайларга тиз генә кереп чыгарбыз да, тирес суалчаннары казып, күлгә сыпыртырбыз.
Олы юлдан сулга борылуга, машина бик зур булмаган авылга – Җәйләүгә килеп керде. Зәңгәр тәрәзәле йортның чыршы такталардан яңа гына эшләнеп, олифланып та куелган сап-сары капка төбенә машина килеп тә кунаклады. Капкадан балкып чыккан ханым (шундый ачык кешеләр дә булыр икән!) Кәшифнең Чәчәк апасы иде. Менә ул, күлмәк изүләрен төзәткәләгәндәй итеп, хәл-әхвәл сораша-сораша, кунаклары янына килеп тә җитте.
– Күңелем сизгән иде аны, уч төпләремә кадәр кычыткан иде – сез кайтырга булган икән. – Ул кулын башта Кәшифкә, аннары Ринатка сузды. – Әйдәгез, әйдә… Әле чәем дә кайнар. Теләсәгез, әйрән дә ясап бирәм.
– Әйрән яса, Чәчәк апа! – диде Кәшиф, шатланып. – Чишмә күленә балыкка барырга кирәк булыр.
– Ярар, ярар. Әле кайтып җитмәс борын балыкка ук китәсезмени?
– Әйе.
Кәшифнең Чәчәк апасы янә бер балкып алды һәм, Ринат ягына күз ташлап, сүзен дәвам иттерде:
– И-и, безнең Кәшифкә балык җене кагылган инде аңа. Кечкенәдән шулай.
Аның сүзләреннән Кәшифнең балачактан ук авыл белән элемтәсе өзелмәгәнлеге, туган телне шуңа яхшы белүе аңлашылды.
– Әниең ни хәлдә соң?
Чәчәк апасының төенчек-күчтәнәчләрне күтәрешеп керә-керешкә биргән соравыннан Кәшиф бераз уйчанланып калды.
– Шул бер килеш инде… Сезгә күп итеп сәлам әйтте.
– Рәхмәт инде, җаным, рәхмәт… – Ул янә Ринатка карады. – Иптәш егетең ни атлы соң?
Сорауга Ринат үзе җавап бирде:
– Ринат мин, Чәчәк апа.
Хуҗа хатын көлмичә булдыра алмады. Бик килешле, табигый көлү иде бу.
– Зөбәрҗәт апай дисәгез дә ярый инде.
– Юк, Чәчәк апай булсын, чәчәк матур ич, – диде Ринат.
– Именно!