кыз.
– Кем әйтте аны, кызым? Син – бик ягымлы, мөлаем бала. Минем кызыма «син ямьсез» дип әйтергә берәүнең дә теле әйләнмәс.
– Менә берәүнең теле бик шәп әйләнде шул. Яңагыма китереп тондырган булса, җиңелрәк кичерер идем. Ә ул ничек мыскыл итте.
– Кем сине шулай рәнҗетте?
– Барыбер түгелмени? Әти-әнигә үз баласыннан матур кеше юк. Керпе дә үз баласын йомшагым дип иркәли дигәнеңне оныттыңмы әллә? Ә миңа ошатып йөргән, беренче мәхәббәтем булырга тиешле кешем шуны өздереп, бәбәгемә карап әйтте.
– Кызларга «син ямьсез» дип әйтергә теле әйләнгән егет кеше түгел инде ул.
Әнисе кызын рәнҗеткән адәмне хурлык тактасына кадаклап куярлык усал сүз таба алмагач, кулын гына селкеде. Сүзне башкага күчерергә теләп:
– Бу көзге коттеджга күчкәч алган беренче җиһазыбыз иде. Аны әтиең һәр иртән шуннан синең төз, матур аякларыңны күрәсем килә дип алды. Тарихи көзгебез әрәм булган!
Әнисенең ихлас сүзләре Ләйләгә җитә калды:
– Сиңа көзге жәл. Ә минем – фаҗига. Беренче мәхәббәтем үз урыныма төртеп күрсәтте. Өлгергәнлек аттестатын алгач, эшкә керермен дә тагын да зуррак көзге сатып алып бирермен. Әти белән икәүләп матур аякларыңны карап утырырсыз.
– Син нәрсә сөйлисең, Ләйлә? Бу хәтле явызлык каян килгән сиңа? Кемгә охшагансың икән син?!
– Берегезгә дә охшамаганмын. Изге Мәрьям баласы Гайсә кебек җилдән яралмаганмын. Төз, озын аякларыңны миннән кызгангансың. Сыйракларым, чәчләрем, тән, бит төсләрем тач әтинеке инде. Күзләрем генә әбинеке.
– Телең нәстә туглаганны аңлыйсыңмы син, кызым? Син – мәхәббәт җимешебез. Хәзер синең кебек җыйнак гәүдәле, аксыл чәчле, мөлаем кызлар модада. Ялтыравык чибәрләрне бәхет әйләнеп уза. Аларны каен җиләге кебек өзеп кенә кабалар, кәндигә дә җыеп тормыйлар. Үзеңә тиңеңне табуыңда һич шигем юк. Бу синең әле мәхәббәт түгел, тәти уенчыкка кызыгуың гына. Сине рәнҗеткән Артур көнләшерлек итеп яшәргә тиешсең. Бәлки, ул егет, чыннан да, вальсны бии белми, яратмый торгандыр. Хәзерге яшьләрнең күбесе зыр-зыр әйләнергә иренә.
– Мин аның вальс биегәнен күргәнем бар.
– Бәлки, ботинкасы аягын кыскандыр, галстугы җайсыз бәйләнгәндер. Тормышта төрлесе була. Син аның сүзләренә әллә нинди мәгънәләр салып, үзеңне бимазалап йөрисең, – дип, ана кызын тынычландырганчы сөйләде. Ана белән кыз беренче тапкыр олыларча сөйләшүдән арып, диванга утырып, икесе дә елап җибәрделәр. Кыз әнисенең тезләренә башын куйды. Халидә Ләйләнең чәчләрен бармаклары белән сыйпый-сыйпый: «Бусы да өлгереп җитте, олы бала – олы проблема», – дип уйланып утырды.
– Кызым, «мин – ямьсез, китек көзге – бәхетсезлек билгесе» дип кабатлап йөрсәң, нурлы йөзеңә дә кара болыт төсе иңәр, бәхет кошың да кулыңнан очып чыгар. «Матур матур күренмәс, сөйгән матур күренер» дип җырлый иделәр без яшь чакта. Мин, кызым, башка нәрсәдән куркам.
– Ватык көзгедән дә куркыныч нәрсә бармыни дөньяда? – диде Ләйлә, үзендә шаяртуга көч табып.
– Әтиеңнең