і рахмана ішла ў нагу з Міхалам.
– Ты чаго мне рота адкрыць не даваў? – упікнула яна юнака.
– Калі б ты пачала размаўляць, у іх з’явілася яшчэ больш пытанняў.
Дзяўчынка здзіўлена паглядзела на яго.
– Ты дзіўна кажаш – нібы на нашай мове, а нібы і не, – паведаміў Міхал.
– Ой, ды годзе! Ты ж мяне разумееш.
– Ну, я ўжо прызвычаіўся!
Бася фыркнула, а потым спытала:
– А хто былі тыя людзі за снеданнем?
– Маладыя – сыны карміцелькі, а паджылы – стары сябра бацькі, ён таксама служыць князю і нярэдка заходзіць да мяне.
Міхал з Басяй рушылі далей па горадзе. Дзяўчынка з прагнасцю пазірала па баках, круцячы галавой то направа, то налева, каб нічога не прапусціць.
– Пакінь так на ўсё вытарашчвацца, – раз-пораз бухцеў юнак. – Ты прыцягваеш да нас увагу.
– Дык мне ж цікава! – абурана ўсклікнула Бася. – Я ніколі не бачыла такога. Ты што, думаеш у маім часе ўсё тое ж самае? Зусім не!
Міхал толькі паціснуў плячыма.
– Слухай, Бася, давай збочым на гандлёвую вуліцу, купім табе вопратку. Ці мала, на колькі ты тут застанешся? – прапанаваў ён.
Яны пакрочылі міма гандляроў, якія расхвальвалі тавар на розныя лады і заклікалі прахожых да сябе ў краму. Міхал і Бася зайшлі ў адну з іх. Пакуль дзяўчынка разглядала розныя жаночыя ўпрыгожанні для валасоў, юнак спешна прыкладаў ёй да спіны кашулі і каптаны. Калі ўся вопратка была абраная, дзяўчынка падцягнула Міхала да прылаўка, на якім былі раскладзены розныя пусцяковіны, і ціхенька сказала яму:
– Паглядзі, якія стужкі прыгожыя. А грабянькі ўвогуле цуд, праўда?
– Ну і што? – не зразумеў яе намёкаў юнак.
– Мабыць, ты б купіў мне нешта? – Бася зрабіла ўмольныя вочы.
– Не! Якія стужкі, якія грабянькі? Ты ж хлопчык, – нагадаў ёй юнак.
– Ну, Міхалачак, калі ласка! Мне так хочацца! – заныла дзяўчынка.
– Я ж сказаў – не. Як я буду купляць табе – хлопчыку – грабянькі ўсялякія?
– Ды што ты ўсё пра адно і тое ж: хлопчык-хлопчык. Насамрэч я дзяўчынка! – гучным шэптам прамовіла Бася.
– Ну-ну, галоўнае – крычы пра гэта гучней! – асек яе Міхал. Бася пакрыўджана насупілася.
– Ну Міхал! – пачала прасіцца яна.
– Не.
– Чаму?
– Я табе ўжо ўсё патлумачыў. Хадзі пастой на свежым паветры, а я пакуль расплачуся.
Бася выпнула ніжнюю губу і пацягнулася да выйсця.
– «Пастой на свежым паветры, пастой на свежым паветры», – бурчэла яна, дражнячы Міхала. – Зусім яно не свежае – гноем смярдзіць!
Праз хвіліну юнак далучыўся да яе, і яны пацягнуліся далей па гандлёвай вуліцы.
– Чаго ты на мяне злуешся? – спытаў Міхал. Бася толькі фыркнула.
– Ну кінь! – прымірэнча сказаў юнак. – Як бы я купляў табе ўсю гэтую лухту? Тым больш што валасы ў цябе зараз кароткія.
Зноў прыгадаўшы сваю самую вялікую страту ў жыцці, дзяўчынка хацела ўжо пачаць грозную тыраду ў адрас Міхала, але, праходзячы міма чарговага прылаўка, яна заўважыла дзіўнага дзядка,