Ксенія Шталенкова

Адваротны бок люстра


Скачать книгу

у вашых піражкоў нейкі дзіўны, – пераборліва сказала яна.

      – Не ведаю, піражок як піражок, – паціснуў плячыма Міхал і, выхапіўшы ў Басі з рук ежу, адкусіў вялізны кавалак.

      – Міхал! – крыкнула яна, не чакаўшы ад яго такой нахабнасці.

      – Што? – здзівіўся юнак, запіхваючы ў рот кавалак, які застаўся.

      – Я не казала, што не буду есці! Міхал задушыўся і пачаў кашляць.

      – Выбачай, – прамямліў ён. – Ну, усё роўна мы хутка вернемся дадому і будзем есці.

      – Дурны! – раззлавана прабурчала Бася.

      – Не дурны, а твой пан!

      – З чаго гэта? – здзівілася дзяўчынка.

      – Памятаеш, што карміцелька сказала, калі я паведаміў, што ты пакуль будзеш пры мне? Маўляў, пан Міхал абзавёўся пажам, – зарагатаў юнак, відавочна задаволены сваім недарэчным жартам.

      – Знайшоўся пан! Бачыла я такіх паноў, – убок прамармытала дзяўчынка.

      – Што ты там кажаш? – гучна спытаў Міхал.

      – Што пан самы разумны і храбры! – смеючыся, усклікнула Бася.

      – Ну, бачыш, вось ты і развесялілася, – юнак узрадваўся, што дзяўчынка кінула супіцца.

      – Але піражок і стужкі я табе ўсё роўна не дарую! – паабяцала яна.

      Міхал толькі хітравата ўсміхнуўся.

      Вярнуўшыся дадому і паабедаўшы, яны пайшлі наверх, і юнак паказаў Басі пакой, у якім яна будзе жыць. Усё агледзеўшы, дзяўчынка прысела на века куфра, у які яны згрузілі ўвесь набыты сёння скарб, і склала рукі на грудзях, робячы выгляд, што ўсё яшчэ крыўдзіцца на Міхала. Ён прысеў побач і, злёгку штурхануўшы яе ў бок, паклікаў:

      – Бася.

      – Н-ну? – незалежна прамовіла дзяўчынка.

      – Глядзі, – юнак працягнуў ёй танюткую, сплеценую з залатых нітак сетачку для валасоў.

      – Ой, гэта мне? – пралапатала Бася.

      – Ага. Гэта лепшае за стужкі і грабянькі?

      – Зразумела! Дзякуй, Міхалачак, вялікі табе дзякуй! – засакатала яна, але ў наступную ж хвіліну зноў засумавала.

      – Што з табой? – здзівіўся юнак.

      – Як жа я буду яе насіць, калі ты мне ўсе валасы абцяў? – спытала Бася.

      – Ну, я думаю, што да таго часу, як табе яе насіць, яны ўжо вырастуць, – супакоіў яе Міхал і ўсміхнуўся, задаволены тым, што здолеў пацешыць сваю госцю.

      Раздзел 5

      Басі так карцела хутчэй даведацца, чаму яна не можа вярнуцца дадому, што на другі ж дзень яна папрасіла Міхала завесці яе да пана Альбрыхта. Юнак згадзіўся. Яму трэ было ісці на службу, таму ён папярэдзіў дзяўчынку, што можа затрымацца да позняга вечара, і дамовіўся, каб яна пачакала яго ў старога.

      Калі яны ўвайшлі ў краму, то ўбачылі, як пан Альбрыхт гандлюецца з кімсьці з пакупнікоў. Дзяўчынка памахала купцу рукой. Заўважыўшы яе, стары паклікаў памагатага, каб той заняўся пакупніком, а сам, кіўнуўшы ў бок ужо знаёмых дзвярэй, накіраваўся да свайго кабінета. Міхал і Бася паспяшаліся за ім.

      Павітаўшыся, стары сказаў:

      – Я так і думаў, што вы прыйдзеце сёння. Зрэшты, ваша нецярплівасць зразумелая. Прысаджвайцеся!

      – Мне трэба ісці на службу. Можна Бася