Miasto noży. Wojciech Mucha

Bio­rę ją jutro do Equi­nok­su na noc­kę. – Wy­pu­ścił po­tęż­ną chmu­rę.

      Tym­cza­sem po­stać na ro­we­rze za­trzyma­ła się przy przej­ściu dla pie­szych na drugim koń­cu blo­ku. Ro­we­rzysta roz­ma­wiał przez chwi­lę z za­ma­sko­wa­nym drybla­sem i od­je­chał. Tam­ten ski­nął ręką i zza ga­ra­ży wy­ło­ni­ło się kil­ka­na­ście osób.

      Prze­szli przez uli­cę i we­szli mię­dzy blo­ki. Szyb­ki krok zwia­sto­wał kło­po­ty. Nie­mal każ­dy miał za­wi­nię­ty w nie­prze­zro­czystą re­kla­mów­kę dłu­gi przed­miot. Kro­ki prze­szły w trucht, nie­któ­rzy za­cią­gnę­li na twa­rze ko­mi­niar­ki, inni za­ło­żyli kap­tury. Na migi wy­da­li so­bie ko­men­dy i ruszyli wzdłuż czte­ro­pię­trow­ca, za któ­rym był już tyl­ko za­ułek.

      – Co jest, kur­wy pier­do­lo­ne?! Wi­sła Kra­ków się kła­nia! – krzyk­nął za­ma­sko­wa­ny chu­dzie­lec w spor­to­wych adi­da­sach i gra­na­to­wym dre­sie z żół­tymi pa­ska­mi, za­mie­rza­jąc się ki­jem na sie­dzą­cych. Był to ten sam, któ­ry jesz­cze dwie go­dzi­ny temu wta­piał się w ścia­nę szko­ły.

      – No, to w pytę! – krzyk­nął prze­ra­żo­ny ko­bie­ciarz w sztruk­so­wej kurt­ce. Nie zdą­żył ze­rwać się z ław­ki, gdy drew­nia­ny pa­lik wy­lą­do­wał mu na szczę­ce. Chło­pak prze­wi­nął się przez ław­kę i spadł na traw­nik. Do­bie­gli ko­lej­ni.

      – Co jest, kur­wy? Za­chcia­ło się wam obi­jać na­szych ma­ło­la­tów? Gdzie wasz Herszt, gru­bas pier­do­lo­ny? Gdzie Gol­den? Gdzie Bro­war, ten pe­dał?! – Krzyki in­truzów mie­sza­ły się z za­da­wa­nymi cio­sa­mi i ję­ka­mi bi­tych.

      Are­czek zdą­żył tyl­ko ze­sko­czyć z opar­cia. Pię­ści i razy za­da­wa­ne ki­ja­mi po­wa­li­ły go na zie­mię. Zwi­nął się w kłę­bek koło ław­ki, kryjąc gło­wę przed cio­sa­mi i kop­nia­ka­mi.

      – Już ko­niec, ko­niec, byki, kur­wa, ko­niec! – krzyczał i bła­gał na­prze­mien­nie, ale nikt go nie słuchał. Ta­kie eg­ze­kucje mają bo­wiem to do sie­bie, że każ­dy chce ude­rzyć, by po­ka­zać się przed in­nymi i unik­nąć póź­niej­szych wy­mó­wek o opie­sza­łość.

      Wy­da­wa­ło się, że naj­bar­dziej ucier­piał amant w kurt­ce z ko­żusz­kiem. To jego upa­trzył so­bie do­wo­dzą­cy wjaz­dem osi­łek z bli­zną na twa­rzy. Lewą ręką chwycił go za poły kurt­ki i pra­wym pro­stym prze­sta­wił mu nos. Krew chlu­snę­ła strumie­niem. Po­chwycił chło­pa­ka na kra­wat­kę i ści­snął szyję ofia­ry, że ta mo­men­tal­nie za­czę­ła tra­cić przy­tom­ność.

      – Po­wiedz­cie tej szma­cie, swo­je­mu Gol­de­no­wi, że, kur­wa, jest już roz­je­ba­ny! – Spoj­rzał w na­bie­ga­ją­ce krwią i si­nie­ją­ce od ude­rzeń oczy. – Że Dzi­kus i Dra­gon­si się o nie­go pyta­ją – do­dał doj­rza­łym i sta­now­czym gło­sem, któ­ry wy­raź­nie do­mi­no­wał nad furiac­ką eg­ze­kucją.

      Wszyst­ko trwa­ło kil­ka­na­ście, może kil­ka­dzie­siąt se­kund. Było re­ak­cją na wjazd sprzed dwóch go­dzin i róż­ni­ło się od nie­go wszyst­kim, przede wszyst­kim zde­cydo­wa­niem i brutal­no­ścią, ale i wie­kiem na­past­ni­ków. Tu ma­ło­la­tów było może dwóch – pe­cho­wiec w dre­sie i Turoń, któ­ry wy­cią­gnął z baru eki­pę Dzi­kusa. Ten ostat­ni chwycił jesz­cze pod­no­szą­ce­go się z zie­mi Arecz­ka i jego tak­że przy­du­sił, mam­ro­cząc pro­sto w twarz ostrze­że­nia dla Hersz­ta i Gol­de­na, by po chwi­li ci­snąć go w bło­to. Po­zo­sta­li do­kań­cza­li dzie­ła, wy­mie­rza­jąc kop­nia­ki. Turoń ci­skał prze­kleń­stwa pod ad­re­sem nie­obec­ne­go Bro­war­ni­ka, a dłu­go­wło­sy przy­wód­ca wy­cią­gnął nóż sprę­żyno­wy i dźgnął nim w po­śla­dek wi­ją­ce­go się z bólu chło­pa­ka. Tak po­dob­no jest naj­bez­piecz­niej – mó­wi­li znaw­cy – trud­no w ten spo­sób zro­bić krzyw­dę po­dob­ną jak przy pchnię­ciu w brzuch, ple­cy czy klat­kę pier­sio­wą, ale ofia­ra nie może usiąść przez dłuż­szy czas, więc jest wy­łą­czo­na z rywa­li­za­cji.

      – Spier­da­la­my! – za­grzmiał głos drybla­sa i na­past­ni­cy truch­tem od­da­li­li się wzdłuż blo­ku, zni­ka­jąc tak szyb­ko, jak szyb­ko się po­ja­wi­li. Nikt tego nie wi­dział, nikt nie usłyszał krzyków, bo i nikt zresz­tą usłyszeć ich nie chciał. Na miej­scu zo­stał unie­rucho­mio­ny Are­czek i krwa­wią­cy z nosa amant, któ­ry już wie­dział, że nici z jutrzej­szej dys­ko­te­ki.

      W tym cza­sie po drugiej stro­nie osie­dla skoń­czyło się wła­śnie prze­szuka­nie Mał­py, a lan­da­ra dziel­ni­co­we­go wlo­kła się na sta­cję za taj­niac­kim po­lo­ne­zem.

      Przypisy

      ¹ Dr. Mot­te & We­st­Bam – Let the Sun Shi­ne in Your He­art, al­bum: Sun­shi­ne, 1997.

      ² Slums At­tack – Zwykła co­dzien­ność, al­bum: Zwykła Co­dzien­ność, 1997.

      ³ Ka­li­ber 44, Na­sze mó­zgi wy­peł­nio­ne są Ma­rią, al­bum: Księ­ga Ta­jem­ni­cza. Pro­log, 1996.

      ⁴ Wy­ra­że­nia slan­go­we i re­gio­na­li­zmy wy­róż­nio­no gwiazd­ką. Słow­nik znaj­du­je się na koń­cu książ­ki.

      ⁵ Ale­xia – Uh La La La, al­bum: Fan Club, 1997.