Święte słowo. Sigríður Hagalín Björnsdóttir

by zwiała, ale nie ma dokąd. Wciąga mokre rzeczy do środka, zamyka drzwi i skulona schodzi na dół.

      Ale przynajmniej nieco się rozjaśniło, idzie w górę Laugavegur, skręca w lewo w Raudarstigur i po chwili odnajduje restaurację, małą i przyjemnie chaotyczną, z zakurzoną winoroślą z plastiku pod sufitem, z gronami poszarzałymi ze starości. Z kuchni dobiega śmiech, a po chwili pojawia się Julia w fartuszku na zaokrąglonym brzuchu. Tłumi okrzyk radości na widok Ragnheidur, rzuca się na nią i mocno ściska, nie przeszkadza jej wygląd przyjaciółki, woda cieknąca z jej włosów.

      – Witaj w mieście, kochanie, tak się cieszę, że cię widzę – mówi. – Przepraszam, że nie byłam w domu, wybacz ten burdel! Tak bardzo chciałam cię przywitać, ale dziewczyna, która ze mną pracuje, dzisiaj nie przyszła, więc musiałam wszystko zostawić i przyjść do roboty.

      Ragnheidur stoi sztywna i ulega tym niespodziewanym czułościom, czuje, jak napięcie, wściekłość i zmęczenie spływają z niej razem z wodą, pozwala Julii zaciągnąć się do kuchni, posadzić się przy niedużym stole, koleżanka nalewa jej zupy z garnka, kroi jej kawałek chleba, siada naprzeciwko niej i świeci jak słońce, jakby na tym świecie nie zdarzyło nic lepszego i słuszniejszego niż przyjazd Ragnheidur, niż ich spotkanie, i teraz już razem przeżywać będą tę wspaniałą przygodę.

      Ragnheidur patrzy na nią spod mokrej grzywki i mówi:

      – Wiesz, myślę, że to nie wypali. Przykro mi.

      *

      Kiedy półtora miesiąca później Örlygur wraca do kraju, zdążyły już w jakiś nadzwyczajny sposób podzielić między siebie poddasze.

      – Dajmy sobie szansę – poprosiła Julia, a Ragnheidur była zbyt zmęczona, by protestować.