in die rotspoel skitter onder die volmaan. Ek ril. Nadat die Ander Tara se ma ontvoer het, het ek en Leonardo haar probeer red en een van die Ander het my amper verdrink. Dit was toe dat ek vir die eerste keer onder die water asemgehaal het.
Whap! val iets agter my op die rotse. Ek vlieg om.
“Ouch!” Nomsa Chipunza staan op en vryf haar boud. “Ek haat hierdie bloody Travel business. Dit laat mens baie unladylike land.”
“Sien julle,” skel Leonardo, “Nomsa kan nie eens behoorlik Reis nie, maar nee, julle wil deur die Poort neuk.” Hy draai terug na Tara. “Kom ons wag nog net twee weke, toe?”
Tara moet opkyk om vir Leonardo in die oë te kan kyk. Sy gooi haar dik vlegsel agtertoe en lig haar ken. “Leonardo, read my lips. Ek gaan my ma haal. As jy wil saamkom, is dit fine. As jy nie wil nie, is dit ook fine. Suit yourself.”
Leonardo kyk na my. Kan jy nie sense in haar kop in praat nie? sein hy.
Gaan nie help nie. Sy’t klaar haar mind opgemaak, sein ek terug.
“Het jy die Jelly Babies onthou?” vra Nomsa.
“Já, Nomsa.” Jisterday, sy’t iewers op die internet gelees Jelly Babies is die be-all van survival.
“En die sunscreen vir julle melanin deprived velle? Mens weet nooit nie – netnou bly die Ander al die tyd in die Sa-bloody-hara teen ’n sandduin.”
“Nomsa, hou op stront praat en gee hier, laat ek jou help.” Leonardo vat haar harnas by haar en begin haar lugbottel vasmaak.
Ek kyk verby hom na Tara, maar voor ek verder dink, maak ek my gedagtes soos borrels bymekaar en bêre hulle veilig in ’n glaskis in my kop sodat Leonardo dit nie kan lees nie. Jis, maar hy is clueless. Die arme Tara het ’n hengse crush op hom en hy kom dit nie agter nie.
Tara staar vir ’n oomblik na hom en begin toe die harnas oor haar skouers trek.
“Kom as jy klaar is, dat ons die safety check kan doen,” roep Leonardo oor sy skouer vir haar.
Terwyl hulle daarmee besig is, loop ek nader aan die poel en gaan sit op ’n rots om my paddavoete aan te trek. Daar’s dit weer. Die water ruik soos iets wat tegelykertyd nuut én bekend is. Amper soos parfuum met nuwe én ou geure in.
Water ruik soos bekende onbekende parfuum. Régtig, Kali?
Voor my verf die maan silwer strepe oor die water. Tussen die blink strepe lyk die water ekstra donker en onheilspellend. ’n Staalhand gryp my derms vas.
Wat de hel is ons besig om aan te vang? My asemhaling raak al hoe vinniger en vlakker. Ek is naar. Shitters, ek gaan bo-op my paddavoete opgooi.
Ag, get a grip, toe? praat Kwaai Kali in my kop. Oukei. Ek moet rustig asemhaal. In. Uit. Sherbet. In. Uit.
Ons weet darem naastenby waar die Poort is. Ek het dit soort van per ongeluk ontdek toe ons een middag hier geduik het. En ons is tog almal van die nuwe geslag Bewakers wat ekstrasterk Kragte en Magte het.
Dit tel darem seker vir iets?
Niemand antwoord nie. Kwaai Kali is tjoepstil en van Dapper Kali wat haar die afgelope maande verbeel het sy is Superwoman is daar ook geen teken nie. Dis net Banggat Kali wat alleen op ’n rots sit en wonder of sy ooit, ooit weer gaan terugkom Bospoort toe.
“Kali?” Ek kyk om. Dis Tara. “As jy wil bly, sal ek verstaan. Dis MY battle dié.”
Sy moes my gedagtes gelees het. Ek staan op. “As dit een se battle is, is dit almal se battle.”
“I totally agree,” sê Nomsa. Sy kom nader en sit haar arm om Tara se skouers. “All for one and one for all …”
Jeez, régtig? Lyk ons vir haar soos die flippen Three Scuba-diving Musketeers?
“ … because it’s our destiny,” speech Nomsa verder. “Ons ancestors het dit in die sterre geskrywe. Anyway, ons is mos kickass Bewakers. As die Ander weet wat goed is vir hulle, stuur hulle jou ma sommer nou terug deur die Poort.”
Leonardo kom join ons kringetjie. “Oukei, girls, tyd vir laaste instruksies. Of eintlik net een: Maak. Soos. Ek. Sê. Capisce?”
Jis, maar hy kan irriterend wees.
“Capisce, Kali?”
“Ja, o grote koning Neptunus. Kry nou net jou gat in rat en kom, toe?”
Ons swem tot in die middel van die poel voor ons duik. Soos altyd is dit baie weird om my reptielbrein te override en onder die water te begin asemhaal. En dis nog weirder om te voel hoe die nat suurstof deur my are begin vloei.
Ten spyte van die volmaan en my Bewaker-nagvisie, is dit steeds ’n skemer wêreld hier onder waar visse soos donker gedagtes tussen die waterplante deur gly.
Dan is ons by die spleet tussen die rotse. Of liewer: die gat wat eers ’n spleet was waarin my hand vasgesit het. Toe ek my hand uitgetrek het, het ek my Kragte bietjie onderskat en ’n onderwater rotsstorting veroorsaak wat die spleet in ’n properse gat verander het.
Van toe af was ons al ’n paar keer hier, maar op bevel van koning Neptunus mag ons nog nooit eens ’n vinger deur die gat gedruk het nie. En snaaks, noudat ons dit mag doen, voel ek skielik vreeslik jammer vir my vingers.
As mens deur die spleet loer, lyk dit soos ’n tonnel aan die ander kant. Een wat waarskynlik na die Poort toe lei. Die vraag is net: sal ons deur die Poort kan gaan, en indien wel, wat wag vir ons aan die ander kant? Shitters, cave diving was nou nie juis op my bucket list nie.
Leonardo vorm ’n sirkel met sy wysvinger en duim – die oukei-teken.
Jy kan maar net gedagtes sein, jy weet?
As jy wil duik, moet jy handseine ken. Buitendien, Tara en Nomsa is nie altyd so op die ball met gedagtes opvang nie, veral nie onder water nie.
Ook weer waar. Tara se specialty is haar intuïsie waarmee sy goed kan sense wat ons ander nie kan nie – veral in haar drome. Nomsa s’n is dat sy die Ander se taal kan verstaan. Dit het ons uitgevind toe een van die Ander ons so twee maande terug by die skool kom dreig het.
Leonardo beduie nou met sy wysvinger na homself en daarna met sy hand plat en vingers teen mekaar na die gat. Ja, koning Neptunus, jy’t ons al honderd keer gesê – jy gaan eerste deur die gat, dan Nomsa en Tara en dan ek, terwyl ons almal met ’n buddy line aan mekaar vas is.
Ons buddy line is ook aan ’n gidstou vas wat Leonardo al ’n week terug aan ’n rots in die poel kom vaskap het. Dit is soos Hansie en Grietjie se broodkrummels – as ons verdwaal, kan ons darem die gidstou terug volg.
Ons sit ons kopligte aan. Ons het elkeen twee ligte. Sodra die eerste een se battery pap is, moet ons omdraai en met die tweede een se lig terugswem.
Nog iets wat koning Neptunus in ons ingedril het, is die rule of thirds. As een derde van Nomsa en Tara se suurstof op is, moet ons omdraai, want die tweede derde is vir terugswem en die laaste derde vir noodgevalle.
Shitters, ek hoop net ons kom darem by die Poort uit voor ons moet omdraai.
Die tonnel is toe darem nie baie lank nie. Dit maak oop in iets wat soos ’n ondergrondse kamer lyk. Ek kyk op. Ver bokant ons koppe vleg pers, silwer, goue en wit ligte tussen mekaar deur.
’n Onderwater-disco. Régtig?
Dan onthou ek. Die aand toe ek vir die eerste keer voor die Raad verskyn het, was daar ’n regop kolom water met presies sulke ligte daarin.
Die water en ligte weerspieël die Magte waarmee ons die Poort bewaak, hoor ek Leonardo se pa se woorde in my kop.
Hierdie ligte het beslis iets met die Poort te doen.
Kyk die ligte daar bo, sein ek vir Leonardo.
Hy kyk op. Watter ligte?
Jis, maak oop jou oë.
Hy kyk weer op. Ek sien niks nie, ek sweer.
Wel,