op. Dis moeilik om te sê. Hulle beweeg op en af.
Leonardo wys met sy duim boontoe en maak dan met sy hand op-en-af-bewegings.
Stadig boontoe. Oukei, o grote Neptunus.
Hoe nader ons aan die ligte kom, hoe meer voel dit asof daar borrels in my are is. Nie stikstofborrels soos wanneer mens borrel-siekte kry as jy te vinnig boontoe gaan nie. Eerder iets soos sjampanjeborrels. ’n Weird opgewondenheid, soos wanneer mens klein is en nie kan wag om die see eerste te sien as julle met vakansie gaan nie.
Net toe ek amper aan die ligte kan raak, gebeur dit. Ons begin eers stadig in die rondte draai, maar binne sekondes raak dit absoluut hectic.
Moenie panic nie, dit vat ons boontoe! sein Leonardo.
Nie panic nie? Régtig? Imagine vier muise wat in die droogmaaksiklus van ’n freaking wasmasjien beland het! Dan bars my kop bo die water uit. Die eerste een wat ek sien, is Tara.
Sy pluk haar mondstuk uit en haal haar duikbril af. “Kali! Is jy orraait?”
“Ek … dink so. Waar’s Nomsa en Leonardo?”
“Hells bells!” Ek kyk om toe ek Nomsa se stem hoor. Sy en Leonardo is skuins agter my. Nomsa het ook van haar mondstuk en duikbril ontslae geraak. “Wat was dit? ’n Freaking water-
tornado?”
“Who knows. Is almal oukei?” vra Leonardo.
“Yes, luckily,” sê Tara.
Ek kyk om my. Ons is in ’n waterpoel. Op die oorkantste wal is nagdonker rotse en bome. “Sherbet, dit lyk of ons terug is waar ons vandaan gekom het.”
“No, we aren’t. Look.” Tara wys boontoe, haar oë groot.
Ek kyk op. Bokant die donker bome, teen die naghemel, hang hulle. Twee beautiful lilapers mane.
2
“Holy cow!” roep Nomsa uit. “Hoe kan die aarde nou twee mane hê – en hoekom lyk hulle so perserig?”
Iets ruik soos liquorice en kaneel.
“Die aarde hét nie twee mane nie,” sê Leonardo, “en die een wat daar is, is nie pers nie.”
“Do you mean …?” Tara bly stil.
Sy kan dit obviously nie sê nie en ek kan dit verstaan. Want hoe sê mens nou: Hi, ouens, raai wat, ons is nie meer op die aarde nie? Hel, waar ís ons?
“Ons is op ’n ander planeet,” sê Leonardo, wat natuurlik weer my gedagtes gelees het. Hy bekyk die sterre bokant ons. “Die million-dollar question is nou of ons net in ’n ander sonnestelsel in die Melkweg is, en of ons in ’n ander galaxy is. Of dalk in ’n ander universe.”
Wow, dit klink vrék ver van die huis af.
Tara skud haar kop. “Impossible.”
“I totally agree,” sê Nomsa. “Ek dink die Poort het ons Amerika toe gevat en nou is ons op die Hollywood set van ’n sci-fi movie. Of maybe ’n reality show. Soos in The Truman Show – daai ou movie met Jim Carrey in? Hy het mos gedink alles is real en al die tyd was daar ’n helse dome bokant … ”
“Shush!” maak Leonardo haar stil.
“Ouch!” Die Bewaker-merk agter my nek brand skielik erg.
“There are Others coming, I can sense it,” fluister Tara.
Stemme. Voetstappe. Iemand wat lag. Ons sak laer in die water weg.
’n Ou en ’n meisie loop hand aan hand nader en gaan staan toe hulle in die oopte langs die waterpoel kom. Hulle knoop die donker bandanas wat hulle op hulle koppe het, los en haal dit af. Ligpers maanlig blink op hulle kaal koppe.
“Holy moly, waar’s hulle hare?” fluister Nomsa.
Dis obvious dat die Ander op planeet Pers Maan absoluut geen fashion sense het nie. Behalwe dat hulle dink kaalkop is die nuutste hair trend, sal hulle outfits ook nie sommer Cosmopolitan of Vogue haal nie.
Hulle klere lyk net soos dié wat die Ander een aangehad het toe hy by ons skool was – iets tussen my pa se hospitaal-scrubs en ’n tunic uit Luke Skywalker se Star Wars-klerekas. Al verskil is dat dié twee se outfits grys is, terwyl ons ongenooide kuiergas s’n wit was.
Mind you, binnekort gaan ons net so boring soos hulle lyk. Dit was Leonardo se idee om die Ander een wat by die skool was se outfit te copy sodat ons kan inblend.
Die ou sit nou sy hande weerskante van die meisie se gesig. Sy kyk af en hy leun vooroor en … begin haar kaal kop soen.
Wow, sein Leonardo, dit kan nog baie interessant raak hier.
It’s just weird, sein Tara toe die twee omruil en die meisie die favour return.
Dit is weird, ja, en tog op ’n manier ook nie. Dis obvious dat die twee mal is oor mekaar. Iets steek in my hart. Hart-seer. Dit is hoe ek oor Zak voel. Ek sluk die huil weg. Voor ek ’n Bewaker geword het, het ek vreeslik maklik getjank. Intussen het ek agtergekom dit help in elk geval niks nie.
Die twee sit nou op die rotse. Die ou hou sy arm om die meisie se skouers terwyl hulle in ’n vreemde taal gesels.
Nomsa, wat sê hulle? sein ek.
Uhm … die meisie sê hulle moenie te lank hier bly nie, hulle klasse by die … leersentrum – of so iets – gaan amper begin en die ou sê dan moet hulle maar …
Nomsa hou op sein. Waar die twee nou net nog was, is skielik niemand meer nie.
“Reis is obviously die default vervoer hier rond,” sê Leonardo. “Mens kan sien Kali se scary ma is nie hier om op hulle te spy nie.”
My ma is soort van die Bewaker van Bospoort se Bewakers. Jy kan maar sê sy hou hulle op die straight and narrow – soos om te kyk dat hulle nie Reis as dit nie regtig Poortsake is nie.
“My ma … dit voel of sy hier naby is,” sê Tara skielik.
Oukei. Back to reality. Ons is hier om Tara se ma te red.
Hoewel die soenery nie ’n slegte side show was nie, sein Leonardo.
Hei, jy moet uit my kop uit bly!
En al die pret mis? Never.
Ek gee hom ’n vuil kyk voor ek agter Tara en Nomsa aan kant toe swem. Op die rotse haal ek elkeen se waterdigte sak met klere uit my rugsak.
Nomsa gee Leonardo s’n vir hom aan. “Oukei, mister Contarini, jy gaan trek nou daar agter daardie groot rots aan en jy kom nie uit voor ons sê jy mag nie.”
“Ag nee, Nomsa, jy spoil nou al die fun,” sê Leonardo. “Dink net wat julle gaan mis. Die Contarini crown jewels is …”
“Thanks, but no thanks,” val Nomsa hom in die rede. “Loop nou.”
“Ook maar goed my aunty het vir ons hierdie lelike outfits gemaak,” sê sy terwyl ons ons katoenhemde en -broeke aantrek. “My Sissy Boy-jeans sou baie lonely gevoel het hier op Planet Boring Fashion.”
“Ja, wel, ten minste blend ons more or less in. ” Ek gaan sit om my tekkies aan te trek. “Dis anyway ook baie ligter as wat jeans in my rugsak sou wees.”
“Net jammer ons het nie die memo oor die bandanas gekry nie,” sê Tara.
“Ja, dis waar,” sê Nomsa. “Maar mind you, so met sy bandana op het die outjie nogal soos Captain Jack Sparrow in Pirates of the Carribean gelyk.”
“As dit net ons is wat hare het, gaan almal dadelik sien ons hoort nie hier nie,” sê Tara.
“There’s no way wat ek my hare gaan afskeer om soos hulle te lyk,” sê Nomsa en vat aan die vlegseltjies van haar Afrika-haarstyl.
“Die Ander een wat by die skool was, het langerige wit hare gehad,” sê ek terwyl ek my veters