is honger om te beïndruk en gelukkig vlugvoetig. Sy kom oorhandig uitasem die prys aan Dorette. Daar is ’n verskil van tien rand. Elroy het weer nie sy werk gedoen nie.
“Jammer oor die ongerief, mevrou. U kan die skeermeslemmetjies verniet kry.”
Dorette tik haar magtigingskode op die sleutelbord in en skeur ’n stukkie papier van die kasregister af. Sy oorhandig dit saam met ’n pen aan die kliënt. “Skryf net asseblief vir my u naam en telefoonnommer neer.”
Die vrou, duidelik verdwaas oor die meevallertjie, gehoorsaam gedwee.
Hanna Klopper, sien Dorette toe sy die papiertjie neem. “Weereens jammer oor die ongerief, mevrou Klopper.”
Die vrou neem haar sak kruideniersware. “Dankie. En jammer. Ek is net baie gedruk vir tyd vandag.”
“Geen probleem nie. Geniet u dag verder.”
Dorette wag vir die kliënt om weg te stap voor sy na Elaine draai. “Dankie, jy was ’n ster.”
Toe kry sy koers rakke toe om vir Elroy te gaan vasvat.
4
Hanna parkeer die Mercedes só vinnig in die huis se oprit dat haar lyf teen die veiligheidsgordel beur. Dis byna vyfuur. Sy het minder as ’n halfuur om kos te maak voor sy weer vir Nadia by die ballet moet kry.
Sy frons toe sy die swaar voordeur oopstoot. As Divan nie die oond aangeskakel het soos sy hom twintig minute gelede oor die foon gevra het nie, slag sy hom af. Muisneste ofte nie.
Sy haas haar kombuis toe. Die oond is wraggies af.
Sy draai die skakelaar na honderd-en-tagtig grade en stap na Divan se kamer. Hy is nie daar nie.
Waar is die kind tog? Later, besluit sy. Sy sal dit later uitpluis. Nou moet sy die pampoen en boontjies op die stoof kry.
Haar hande werk haastig. Water in die pot vir die boontjies, aartappels en uie. ’n Wit laag suiker oor die pampoen. Deksels op. Sy sug tevrede toe sy die bak met tjops in die warm oond instoot. So ja, nou moet dit net gaar kom.
Waar ís Divan? Sy stap deur die huis. Hoekom het hy nie vir haar gesê hy gaan ’n koers inskiet nie?
Die kamers en badkamers is almal leeg.
Sy loop motorhuis toe om te kyk of sy fiets daar is. As hy gery het, sal hy eenvoudig moet terugkom. Iemand moet die kos dophou terwyl sy vir Nadia gaan haal.
Toe sy die binnedeur oopmaak, skok ’n golf elektrisiteit deur haar.
“Nee! Divan!”
Sy slap liggaam hang aan die dakbalk, All Stars steeds aan sy voete. Op die teëls kring ’n nat kol.
Sy omarm sy bene en lig dit op. Die lyf knak vorentoe. Sy gryp na die stoel wat skeef op die vloer lê en druk dit onder sy voete in. Die bene wil nie saamwerk nie.
“Staan, Divan! Jy moet staan!”
Die lyf bly lam.
Sy hardloop uit, voordeur toe. Haar rukkende hande sukkel met die sleutel in die slot.
“Help my! Iemand, help my!” gil sy op pad voorhek toe.
’n Man verskyn uit die oorkantste huis, ’n vraende uitdrukking op sy gesig.
“Kom!” skree Hanna.
Sy storm terug motorhuis toe, die man agterna.
“Ons moet hom afkry!” roep sy oor haar skouer. “Hy kry nie asem nie!”
Die man se oë rek geskok toe hy Divan sien.
Sy gryp weer die slap bene vas. “Help my!”
Die man gee ’n tree vorentoe. “Kry ’n mes of ’n skêr, om die tou mee te sny?”
“Hou sy bene.” Sy hardloop kombuis toe, haal die skêr uit die laai en storm terug. “Hierso.”
“Nee, sny jy eerder. Ek sal hom vang.”
Sy klim op die stoel en begin saag aan die tou bokant Divan se kop. Sy sukkel; die tou is dik.
Eindelik gee dit mee.
Sy duik ondertoe, help die man om Divan neer te lê. Sy dwing sy mond oop, blaas lug in terwyl sy sy neus toedruk. Masseer die hart, onthou sy jare gelede se noodhulpklas. Sy plaas haar volle gewig op haar hande wat op sy bors rus. Een, twee, drie, pols sy en buig oor na sy gesig om asem in te blaas.
Een, twee, drie, blaas. Een, twee, drie, blaas. Een, twee, drie …
’n Hand druk aan haar skouer. “Mevrou?”
Sy kyk verward om.
“Ek dink nie ons gaan hom terugkry nie.” Die man se oë is simpatiek.
Uitasem sit sy terug. Pyn en verwarring laat haar hortend na lug snak. Dit kan nie wees nie. Nie só nie.
“Nee.” Sy buig weer oor Divan. Hy sál weer asemhaal. Hy moet net.
“Ek gaan die ambulans bel.” Die man se voetstappe verdwyn.
Haal asem, Divan, smeek sy stom terwyl sy lug in sy slap mond inforseer. Doen dit vir my. Moenie opgee nie.
“Hulle is op pad, mevrou. Ek dink regtig …”
“Nee.” Een, twee, drie, blaas.
“Ek gaan wag solank buite.”
Een, twee, drie, blaas. Een, twee, drie … Haal asem, Divan!
“Mevrou?”
Dis ’n ander stem, dring dit vaagweg tot haar deur.
“Mevrou, ek is inspekteur Lourens.”
Sy sit terug. “Waar’s die ambulans se mense?”
“Hulle is hier,” beduie hy.
Sy draai na die paramedikus. “Moenie net daar staan nie, help hom!”
Die jong man skuif langs haar in, voel aan Divan se pols. Hy skeur sy hemp oop en plaas die elektrodes van die defibrillator in posisie.
Divan se lyf ruk. Niks. Weer ’n keer. Niks.
Die paramedikus skud sy kop. “Dis te laat.”
“Probeer weer.”
“Ons is jammer, maar dis te laat.”
Angs oorrompel haar. Verlam haar. Ruk alle woorde uit haar mond.
“Kom saam met my, mevrou.”
Sagte woorde, ’n warm hand wat haar ophelp. Op wankelrige bene word sy sitkamer toe gelei.
“Hier is ’n berader met wie u kan praat. Haar naam is Magdel.”
Naarheid stu in Hanna op. “My kos. Dit brand.”
“Ek sal dit gaan uithaal,” sê die berader. “Kom sit net eers.”
Hanna sak op die bank neer en maak haar oë toe. Haar lyf begin onbeheers ruk.
Die berader skuif langs haar in. “Is daar iemand wat ek vir jou kan bel?”
Sy skrik. Nadia.
“Hoe laat is dit? Ek moes my kind by ballet gaan optel het.”
“Dis net ná ses. Kan ek iemand bel om haar te gaan haal?”
Hanna strek na haar handsak op die koffietafel. Daar is vier oproepe van die balletjuffrou af.
Haar hande ruk te veel om iets uit te rig en sy gee die foon vir die berader. “Bel asseblief haar juffrou. Daar is die nommer.”
Die berader druk die foon teen haar oor. “Wat is jou dogter se naam?”
“Nadia.”
Hanna