җөмлә гамгинне[401] шад кыйлгыл,
Ки гамедин бәндәне азад кыйлгыл.
Гозер кыйлып язам хәлемдин хәбәр,
Мәне гыйшык утыйга кыйлма грифтар[402].
Без гъәрибләр[403] йөзеңне күрсәк иде,
Билең кочып, ләбеңне сурсак иде.
Морадым, мәкъсудым бәнем, гүзәл, сән,
Нәчә елдин бирле эчем өзәлсән.
Тәмам гомрем сәнең һиҗреңдә әфкяр[404],
Гамең берлән гъәриблекдә грифтар.
Йөземгә бак – тәнем, ике күзем сән,
Шикәр агъзыңни ач – ширин сүзем сән.
Фәрагъәт берлә[405] һич гашыйк ятармы?
Кеше рәхәт белә гашыйк итәрме?
«Сәнең күңлең, җаным, кемне көтәдер?…»
Сәнең күңлең, җаным, кемне көтәдер?
Көтеп юкны, газиз гомрең үтәдер.
Бу кадәр үк инәлеп, и җаный ла,
Сүзем тыңлап, йарым булсаң, ярый ла.
Әгәр дә тыңламасаң, и Фатыйма,
Үкенермен бу инәлгән хатыйма.
Гомер буенча хәсрәткә саласың,
Ничек итим, эчем өзеп аласың.
Сагынып егъласы булсам гомергә,
Эчем янып, дүнәр кара күмергә.
Егъларга каламын йөрәк канилә[406],
Җаный ла, и җаный ла, и җаный ла!
Җаныем ла диеп хәсрәт йийәргә[407],
Нигә ташладың, и җаным, дийәргә.
Үкенечкә генә туган икәнсең,
Бәңа хәсрәт өчен булган икәнсең.
Сәне сәүгән идем җаным-тәнемлә,
Нидән ташладың, и җаным, бәне лә?
Исемә төшәсе булсаң ялан бик,
Халем мөшкил булыр, җаный, яман бик.
«Кулым йитмәс, ки тотсам, йар, үзеңне…»
Кулым йитмәс, ки тотсам, йар, үзеңне,
Күзем йитмәс, ки күрсәм, йар, йөзеңне.
Бәнем халемдин аңа һич хәбәр юк,
Ки бу дәрдемдин аңа һич әсәр юк.
Әйа җаным, сәне кайдин табармын?
Мамык берлән нәчек утны янармын?!
Бән бичара сәне кайдин күрәрмен?
Чыкмыйча утыңызда күп йөрәрмен.
Сәнең дидареңә[408] мохтаҗ булыпмын,
Тәкый гыйшкың утынга янып-көепмен.
Мөнәүүәр[409] җәмалеңчөн басты кайгу,
Бәңа сәнсез ошбу җиһан карангу!
Җәмалеңне күреп хәйран булыпмын,
Сәне күрмәк өчен гирйан[410] улыпмын.
Көчем юкдыр хәрәмеңә[411] йитәргә,
Илкем[412] йитмәй сән җаныйны тотарга.
Йөзең күрергә теләймен, үзеңне,
Билең кочып сүләшергә сүземне!..
«Гаҗәб ләтыйфәдер…»
Гаҗәб ләтыйфәдер[413] җисмең,
Ки белми ничек[дер] исмең;
Йөрәгем, бәгърем и кисдең,
Ки күргәзеп кәмаляти[414].
Билең нечкә, буең һәм төз,
Тәнең саф, гүйәки ак бүз;
Әгәр дисәң дә сән бер сүз,
Укыр идем йөз айати[415].
Гаҗәбдер