төндер…
Дөнья әле бүген ишетергә,
Теләмәгән ялгызак бер өндер?
Күр: үтәли йөрим – йортлар аша,
Җаннар аша – ишетмисез бары.
Һәркемнең үз куанычы, гаме,
Үрсәләнеп торган тиңсез зары.
Ә мин биим кыек читләрендә —
Кем өчендер, бәлки, мин өндер дә…
Төшләреңнән айнып елмаясың,
Кул селтисең:
– Китче…
Кит!
Көлдермә!
Һәм мин очам моннан ераккарак…
Каналларда – көймәләр – җип-җиңел…
Кара чутыр малай әнкәсенең
Ычкындыра кулын:
– Кем ул?!
– Җилдер…
Мин елмаям бары:
– Җилдер… җилдер…
Ә кып-кызу көньяк төне җиргә
Япкач зәңгәр ябынчасын – киндер,
Мин иелеп аңа әкият сөйлим
Һәм җыр көйлим таңга кадәр:
– Җилбер-җилбер…
Сөембикә
Тум-тулы күктә ай, тум-тулы.
Югыйсә бит инде онтылды:
Ул көбә күлмәкне киюләр
Һәм хәнҗәр йөзендә биюләр…
Буй-колач җитмәслек ялганнар…
Бу шанлы каланы алганнар
Үз-үзен ничә кат аклады
Һәм сине, сүз дә юк, сатмады.
Көймәдә озатмады.
Иделең
Илереп дәшмәде:
– Җиңелдең…
Дастаннар сүтелә җилләрдә —
Кем тели, шул аны җилгәрә.
Сорама:
– Ник беркем эндәшми?
Ятмы мин аларга?
Көндәшме?!
Яугирме – көбәдән киенгән?!
Иделең суына иел дә…
Пышылдар сиңа ай – тум-тулы…
Пышылдар Иделең:
– Онтылды…
Тарихың да күптән…
Илең дә —
Шәп-шәрә —
Баскыннар җилендә.
«Кайт…» – диеп дәшәдер далаңда
Чәчләре чаларган Атаң да,
Кайт шунда,
Монда син – килмешәк,
Сиңа тик… дастанда килешә…
Исеңдә иде бит, исеңдә —
Шул теге… борынгы кичеңдә —
Ай гына тәрәздән карады.
Яныңда берәү дә калмады…
Калмады дус түгел, дошман да…
Кит, оныт, Үткәнгә ышанма!
Тум-тулы, тум-тулы күктә ай.
Нурлары, аҗдаһа-еландай,
Чорный да…
Уянам яңадан
Мин әле җуймаган Урдамда…
Һәм йолкып чәчләрем толымнан,
Җил мине далага томыра…
Ул инде ят түгел… иркәрәк…
Ефәктәй ургыла җилкәмнән,
Мин кара юргамда җилгәндә…
Ә ерак-еракта
Тилгәннәр
Каңгылдый, һөҗүмгә ыргыла…
Мин кайтам Әтием Йортына.
О-ныт-мас-ка!
Алар өчен телең дә юк синең,
Илең дә юк…
Сүндер төшләреңне!
Яшьлек хыялыдай
Беркатлырак
Булганга ул бик тиз өшәндеме —
Безнең ирек?
Очсызгарак төшеп,
Югалттымы үз кадерен, затын?
Алар өчен
Без – олтырак кына,
Дәверләрдә