килә коеларга,
Чиләкләр көянтәдә…
Башкасына кыюлык юк,
Карашлар иярсәдә…
Күңелдә уянган хисләргә,
Ирек куярга баздым.
Өйдә утырып ялгызым,
Шигырь юллары яздым.
Үткән чактса урамнардан,
Безнен өй турларыннан…
Өмет – караш озатсада,
Шулардан узмаганнар.
Кайта судан матур атлап,
Мин эзләреннән барам.
Сөйкемле атлауларына,
Карап омсынып калам.
Әллә борылып карады…
Серле карашы белән…
Күзләвемне тәрәзә аша,
Карап торганны белгән…
Тойдым шунда күңелемдә,
Олы хиснең ләззәтен.
Шушы булгандыр беренче,
Оялчан мәхәббәтем…
Кыш
Карлы яңгырларда явып үтте,
Тәрәзләр туңа, бозлана…
Салкын җиле исә кыш аеның,
Болытлардан күкләр шомлана.
Салкын сулышларын биткә өреп,
Суык колакларны «кыздыра».
Кар өстендә калган яфракларны,
Җил күтәреп алып туздыра.
Кышкы җилләр салкын булалар шул,
Үзәкләргә үтә алырлык.
Шуңа көтәбездә язны, җәйне,
Кышлар булгач туңып калырлык.
Көз яңгыры, кышның суыклары,
Тормышларның гади сынавы.
Берәү өчен сизелмичә үтсә,
Икенченең йөрәк елавы…
Җәберләми язмыш берәүнедә,
Бар кешегә шартлар бер тигез,
Барыбызга тормыш төзү өчен,
Җир исемле, олы бер нигез.
Әзер нигезләргә без киләбез,
Әзер безгә тәртип кануннар.
Кылып бары кушкан гамәлләрне,
Шөкер була алып барыннан.
Сынау
Узган гомер, җирдә үткән юллар,
Җир йөзендә яши алганнар.
Ялгышулар, абынулар белән,
Боргаланып артта калганнар.
Хисап өчен уйланырга вакыт,
Төзәтергә мөмкин булганны.
Бушатырга хәтер капчыкларын,
Кирәкмәгән белән тулганны.
Байлыгыңда, исраф вакытыңда,
Барысыда бергә җыелган…
Якты эзләредә сызылып калган,
Вак төяге истән җуелган…
Үткән язмыш – хисап кенәгәсе,
Барысыда төгәл язылган…
Төрле гaмәлләрең кылынганнар,
Кылган чакта сәбәп табылган…
Бетмәс кебек мәктәп елларыда,
Имтиханга килеп җителә…
Үтә авыр гыйлем алулары,
Гыйлем җыеп алга кителә…
Гыйлем бит ул, әле гaмәл түгел,
Җиңелерәк кенә юлларың…
Билгенеңдә иң олысы була,
Тормыш юлын ничек узганың.
Үпкәләү
Үпкәләүләр авыр чирдәй,
Йөрәк ярасын ачар…
Мондый авыру килә икән,
Салкын тиюдән начар…
Үпкәләтү, үпкәләүләр,
Янган чагы гомернең…
Жылылары беткән кебек,
Учакның… hәм күңелнең.
Үзең теләп