yox idi. Nə işıqfor, nə malikanə, nə də böyük torpaq sahibləri. Tornedalen Fin dilində yalnız minlərlə ağcaqanad, lənət və kommunistimiz var idi.
Biz yoxsulluq içində böyümüşük. Bu elə bir maddi yoxluq deyil; Bizi öz piyimizdə qovurdular, amma kimliyimiz yox idi. Biz heç kim idik. Ailələrimiz də belədir. Bizim əcdadlarımız İsveç tarixində heç bir iz qoymayıb. Soyadlarımızı yazmaq çətinliyini bir kənara qoysaq, onları tələffüz etmək Real İsveçdən şimala keçən müəllim əvəzediciləri üçün demək olar ki, mümkün deyildi. Heç birimiz "Uşaqların Sevimli Ailə Mahnıları"na yazmağa cəsarət edə bilməzdik, çünki İsveç Radiosu bizim Finlandiyalı olduğumuzu düşünürdü. Yaşadığımız kəndlər xəritələrə daxil edilməyəcək qədər kiçik idi. Dövlət yardımı sayəsində çətinliklə dolanırdıq. Ailə təsərrüfatlarının batdığının, əkin sahələrinin çalı ağacına çevrildiyinin şahidi olduq. Ərimə dönəmində qadağadan əvvəl Torne çayı ilə axırıncı kütüklərin axdığını gördük, qırx güclü meşəçi dizel sızan qar arabası ilə əvəz olundu və atalarımız ağır iş əlcəklərini çıxarıb uzaq Kirana mədənlərinə işə getdilər. İmtahan nəticələrinə görə ölkədə sonuncu olmuşuq. Süfrə mədəniyyətimiz yox idi. Evin içində yun papaq geyərdik. Göbələk yığmırdıq, tərəvəz yemirdik, xərçəngkimilər məclislərimiz də yox idi. Söhbət etməkdə, şeir oxumaqda, hədiyyələr bağlamaqda və nitq söyləməkdə dəhşətli idik. Çöldə gəzirdik. Biz nə tam fin kimi fincə danışa bilirdik, nə də tam isveçli kimi isveçli.
Biz böyük heç kim idik.
Yalnız bir çıxış yolu var idi. Əgər kiçik bir şey olsa belə, başqa bir şey olmaq istəyirsənsə, yalnız bir imkan var idi: başqa yerə köçmək. Bunun həyatda yeganə şansımız olduğuna inanaraq, səbirlə köçəcəyimiz günü gözlədik və yola davam etdik. Bizi Vasterasda əvəzləyə bilərdilər. Və ya Lundda. Södertaljedə. Arvikada. Borasda. İnanılmaz bir köç var idi. Bizi dəstə-dəstə aparırdılar və kəndi boşaldırdı-lar, amma nədənsə bu, könüllü bir hərəkət kimi görünürdü. Bu saxta müharibədir.
Cənubdan ancaq meyitlər qayıdıb. Yol qəzalarında ölən insanlar. İntihar edənlər. Və sonda QİÇS-ə tab gətirənlər. Pajala qəbiristanlığının ağcaqayınları arasında donmuş torpaqda qazılaraq basdırılmış ağır tabutlar.
Evə dönüş. Kotimaasa.
Niylanın evi çaya baxırdı və Pajalanın ən qədim hissələrin-dən birində idi. Əvvəlki əsrdən qalma bu geniş və möhkəm evin uzun divarları boyunca böyük pəncərələri var idi, pəncərələri kiçik çərçivələrlə bölünürdü. Ön fasadı diqqətlə araşdırdıqda əlavələrin harada edildiyini görə bilərsiniz. Onun iki ayrı sobadan çıxan iki bacası hələ də ayaq üstə idi. Ev tək soba ilə qızdırmaq üçün çox böyük idi. Lestadianlığın zirvəsində bu ev boz təbiətə malik idi, 1940-cı illərdə ənənəvi Falu qırmızısına, pəncərə eşikləri isə ağ rəngə boyanmışdı. İti künclər yeni dəbdə bəzədilmişdi ki, onlar evi böyük bir tövlə ilə darmadağın etməsinlər ki, bu da milli arxivçilərin və zövqlü insanların narahatlığına səbəb olub. Çayın hər iki tərəfində minilliklər boyu ərimə axınının sürüklədiyi lillə qidalanan məhsuldar otlaqlar var idi, bunun sayəsində inəklər kökəlmiş və südlə zəngin idi. Bir neçə əsr əvvəl, ilk mühacirlərdən biri məhz bu yerdə ağcaqayın qabığından hazırlanmış çantasını çıxarıb özünə kiçik bir ferma qurmuşdu. Amma otlaqlardakı ot illərdir biçilməmişdi. Hər tərəf tikan və kollarla örtülmüşdü. İndi bu yer tutqunluqdan çürüyürdü. Bura qonaqlar üçün qonaqpərvər yer deyildi, döyülən uşağın içinə basdırılmış qəzəb kimi soyuq idi.
İnək tövləsi hələ də dik idi, lakin illər keçdikcə tövlə və qaraj kimi istifadə olunurdu. Məktəb bitmişdi və mən Niyla ilə evə qayıtmışdım. Həmin gün üçün velosipedlərimizi dəyişdik. Niyla yəhəri və aşağı sükanı ilə olduqca dəbdəbəli olan velosipedimi aldı. Mən onun Hercules velosipedini sürürdüm. Üçüncü kursda oxuyan quldurlardan biri olan Niyla hər dəfə Niyla bu velosipedlə keçəndə qışqırdı: "Yalnız əyri ayaqları üçün!" Onların evinə çatan kimi Niylə məni sürüyüb inək tövləsinə apardı.
Biz səssizcə balta ilə yonulmuş sıldırım pilləkənlə yuxarı qalxdıq, pilləkənləri sanki bir əsr əvvəl cilalanmış kimi görünən çardağa. Yarı qaranlıq idi; günorta günəşinin içəri girdiyi kiçik bir pəncərə var idi. Hər yer zibillə dolu idi. Zədələnmiş mebel, paslı dəyirman, emaye vedrələr, bükülmüş iy verən xalçalar. Tam uzunluqlu kitab şkafı ilə örtülmüş divarın qarşısında dayandıq. Onun rəfləri köhnəlmiş, qəhvəyi dəri arxaları olan cildlərlə dolu idi. İstər isveç, istərsə də fin dillərində dini traktatlar, xütbələr topluları, xristian kilsəsinin tarixinə dair kitablar. Köhnə Məktəbin çardaq kitabxanasında gördüklərimi saymasaq, bu qədər kitabı bir yerdə görməmişdim. Qəribə, narahatedici bir şey idi. Çox kitab. Kim bu qədər kitab oxuyar? Bəs niyə bu inək tövləsində utanc verici bir vəziyyət kimi gizlənirdilər?
Niyla məktəb çantasını açıb Li və Lonun oynadığı oxu kitabını çıxardı. Bizdən ev tapşırığı üçün bir parça hazırlamağı tapşırdılar və o, yöndəmsiz, uşaq barmaqları ilə vərəqlədi və axtardığı yeri tapdı. O, hərfləri bir-bir çox diqqətlə tələffüz etməyə başladı, eyni zamanda onlardan söz əmələ gətirmək üçün çox səy göstərdi. Sonra ondan bezdi və kitabı şaqqıldadıb bağladı. Mən nə baş verdiyini deyə bilməmişdən o, cəld onu pilləkənlərdən aşağı atdı. Kitabın üz qabığı kobud taxta döşəməyə çırpıldı.
Şübhəli baxışlarla Niylaya baxdım. Gülümsədi, yanaqları qızardı, uzun dişli tülkü kimi görünürdü. Sonra əlini o nəhəng kitab şkafına yaxınlaşdırdı, yumşaq üz qabığı olan kiçik kitabça çıxardı və cəsarətlə pilləkənlərdən aşağı atdı. İpək kimi vərəqləri havada qanad çalan bu kitab da yerdə idi. Bu kitabların ardınca bir neçə qalın kompilyasiya gəldi, onların qəhvəyi arxaları havada uçduqdan sonra yerə yapışdı.
Niyla cəlbedici baxışlarını mənə çevirir. Həyəcandan ürəyim döyünür, əlimi kitaba uzatdım. Onu rəfdən götürüb pilləkənlərlə aşağı atdım və bir neçə cırıq vərəq havada çırpınarkən kitab təkər arabasına düşdü. Bu çox əyləncəli idi. Biz özümüzə qapıldıq və daha çox kitab atmağa başladıq. Bir-birimizi təhrik edir, rəfləri bir-bir boşaltır, kitabları havaya atıb, futbol topları kimi təpikləyir, nəfəsimiz kəsilənə qədər gülürdük.
Sonra birdən İsak peyda oldu. O, pəhləvan kimi geniş kürəkli, sakit və hirsli idi. Heç bir söz demədən titrəyən iri, dolğun barmaqları ilə kəmərini açmağa başladı. Başının kiçik bir hərəkəti ilə getməyimi əmr etdi. Səssizcə pilləkənlərlə siçovul kimi sürüşüb qapıya tərəf qaçdım. Amma Niyla yuxarıda qaldı. Mən inək tövləsinin qapısını bağlayandan sonra da onun Niylanı döydüyünü eşidirdim.
Nepalda doldurmağa başladığım dəftərimdən bir anlıq başımı qaldırıram. Sandbaybergə yaxınlaşan qatar. Səhər işə tələsən yaş paltarın iyi. Portfelimdə oxunmuş və qiymətləndirilmiş iyirmi beş tələbə essesi olan bir fayl var. Fevralın havasıdır və Pajala Sərgisinə hələ dörd aydan çox vaxt var.
Qatarın pəncərəsindən bayıra