дердик, майли, меҳмонларизни кутиб олинг, – деди куёв бола бўшашиб. Сўнг Ҳабибага юзланди: – Кўнглиз хотиржам бўлсин, опа, кўрасиз, тўй – тўйдай ўтади, хоҳлаганизча меҳмон олиб келаверинглар.
Аммо ҳовлига қайтиб келишганидан, куёв бола кетганидан кейин вазият яна ўзгарди. Ҳилола хонага кирган заҳотиёқ келинлик либосларини жаҳл ила ҳар ёнга итқитганча йиғига тушди. Опаларию янгалари дарҳол уни қуршаб олишди: баъзи бирлари қўрқиб кетган; айримлари нима гаплигини тушунолмай ағрайиб қолишган эди.
– Ҳа, сенга нима бўлди? – ўзини йўқотмаган Ҳабиба синглисининг елкасидан тутиб, уни ўзига қаратди. – Бирор нима чақиб олдими?
– Ҳа, сезмадизми, чақиб олди, – кўзёшларини тиёлмай, жеркинди у.
– А? Мен пайқамабман, қаерингни чақди? – Ҳабиба шоша-пиша унинг у ер-бу ерини “текширган” бўлди.
– Қўйинг-э, – Ҳилола опасининг қўлидан юлқиниб чиқди. – Тўй бўлмайди, тамом!
– Нималар деёпсан? – энди Ҳабиба жаҳл жиловини бўшатиб, уни турткилади. – Эсинг жойидами, ўзи? Нимага тўсатдан ўзгариб қолдинг? Ичингга жин-пин кириб қолмадими?
– Тўхтанг, опа, – кўзлари ёшга тўлган Ҳусния Ҳабибанинг қўлидан тутиб, ўзига қаратди. – Ҳеч нимани пайқамадингизми?
– Йўқ, нимани пайқашим керак, тушунмадим? – ҳайратангиз анқайди опа.
– Сиздай тажрибали муаллима ҳеч нимани сезмаганига ҳайронман, – йиғламсиради Ҳусния. – Куёвнинг афтига ҳеч зеҳн солмадингизми, опа?
– Йўқ, зеҳн солмадим. Оппоққинайкан… – бўшашиб, гуноҳкорнамо, энди анча суст гапирди Ҳабиба. – Лекин юзида тиртиқ-пиртиқ кўрмадим. Нима айби бор экан?
– Пиёнисталиги шундай кўриниб турибди-ку, опа!
– Э, бундай демайсанми? Жуда қўрқитиб юбординг мени, – энди Ҳабиба ўнгланиб, кулди. – Ўйланяпти. Ўғил бола… Ўртоғлари билан ичган бўлса, ичгандир-да. Шунга шунча ваҳимами? Ичмайдиган эркак борми ўзи бу замонда, а? – у Ҳилолага пўписа қилди.
– Ичмайдиганлар кўп, опа, – синглиси учун ҳам Ҳусния жавоб қайтарди. – Лекин ичишдаям ичиш бор-да. Уни афтига қаранг, худди турмадаги кишига ўхшаб, рангида ранг қолмаган. Бир кун ичганни аҳволи бунақа бўлмайди.
– Э, ҳамма ваҳима ўзингдан чиққанакан-да, ўргилай сендан! – у яна Ҳилолага ўгирилди. – Йиғингни қўй, очилиб-сочилиб, тўйингни ўтказайлик, сингилжон!
– Тўй тўхтатилсин, – деди Ҳилола қатъий оҳангда. – Мен уйдан қочиб кетаман.
– Жинни бўлибсан! Пўсти-гўштингга жин кириб олибди! – шу томон секин юриб келаётган укасини кўриб, Ҳабиба унга мурожаат қилди. – Фазлижон, амаким меҳмонхонада ўтирибдиларми?
– Ҳа, нимайди? – Фазлиддин таққа тўхтаб, унга қаради. – Бирор ишингиз борми?
– Илтимос, амакимни секин бу ёққа чақириб бер.
Фазлиддин кулимсиради. Сўнг негадир хавотирланиб сўради:
– Шу топда нима шошилинч гап чиқди, опа?
– Мана буни биир ўқиб қўйсинлар, – Ҳабиба синглиси сари бош ирғади.
– Ие, ҳозирданми? Ахир кечқурун, куёв тўйхонага олиб кетгани келганда никоҳ ўқитилади-ку?
– Тўй