менга олайиб қараб турибди. Юзида, кўзида ёввойи мушукни эслатадиган йиртқич бир ифода бор:
– Ҳа? –деди у.
Сесканиб тушдим. Зўрға ўзимни қўлга олдим.
– Ҳеч нарса.
Бўйни қарийб билинмайди, боши, елканинг давомидек, қапишиб кетган. Бир кўзи қияроқ сузилган.
– Қайдан келяпсан? – деди у ошкора таҳдид билан.
– Ишдан – дедим сал чўчинқираб.
«Ҳозир жанжаллашамнз!» деган ёқимсиз, хавотирли фикр миямдан совуқ ғимирлаб ўтди.
– Қаерда ишлайсан? – деб яна савол берди у.
– Нима эди? –дедим, кейин атайлаб – уни ҳам сенлаш учун кўшиб кўйдим. – Сенинг ўзинг-чи?
– Мен сендан сўраяпман, – деди у.
Яқин ўртада ҳеч ким йўқ эди. Ўзимни босиб олдим. Унга индамай тикилиб туравердим. Бор кучимни тўпладим, деб ўйладим ичимда.
– Оғайни, – деб таққа тўхтадим, у ҳам тўхтади. – Орқамдан ким келяпти экан, деб сенга карадим, холос. Сенга қараш тақикланган бўлса – айт! Йўқса – бор, йўлингдан қолма. Бунча тирғиласан? Нима демоқчисан ўзи?
У мени бошдан-оёқ кузатиб чиқди, кутмаганимда бирдан юмшади:
– Энди, сўраяпман-да, – деди.
Яна йўлга тушдик.
– Ўқитувчиман, – дедим, кейин ёлғондан қўшиб қўйдим:– Физкультурадан дарс бераман.
У менга синовчан қараб қўйди.
– Мен холодильник тузатаман, – деди. – Чекишдан борми?
– Чекмайман-да.
– Ҳар куни шу ердан ўтасанми? – деб сўради у.
Бу савол бермаса гапира олмайди шекилли.
– Ҳа. Сен-чи?
– Мен ҳам.
– Ҳеч кўрмаган эканман-да, – дедим шунчаки, гапни гапга улаш учун.
– Нега? –деб хайрон бўлди у. – Ҳаммавақт будканинг олдида болалар билан пиво ичнб ўтяраман-ку. Бахти, Ҳаким, Ҳамид, Шерзод. Зўр болалар! Ҳакнмни танийсанми?
– Йўқ.
– Вой, нега? Упи бир кўрган одам дарров танийди. Сочи жингалак, лаби дўрдоқ бола. Шунинг учун отини «Негр» қўйганмиз.
– Билмадим, балки кўргандирман, – дедим.
– Кўргансан, кўргансан, – деди у. – Агар ҳар кунн шу ердан ўтсанг, кўрмаслигинг мумкнн эмас. Боксёр, мушти катта-катта. Менинг қўлимга бир яримта келади.
– Мусобақаларда қатнашадими?
– Вой, қизиқмисан! Мусобақада нима қилади? Газ сув сотадиган автоматларга қарайди. Ҳар куни олтмиш-етмиш сўмдан кам топмайди. Қизлари жа кўп. Келишган бола-да! Зўр ташлашади лекин. Ётиб ҳам чиккан, – деди, бу ҳам Ҳаким деган ўртоғининг жуда катта фазилатидек.
– Нега? –деднм қизиққан бўлиб.
– Э, йигитчилик-да, – деб бепарво қўл силтади у. – Автобусда битта олифта жой бўшатмабди. Ўзига ишонган-да. Лекин роса уришган. Бир ҳафта касалхонада қон туфлаб ётган экан.
– Ия, бу Ҳакимларинг кўпчилик бўлганми?
– Ҳа-да. Учови зерикиб юрганда шу бола тўғри келиб қолган-да. Нима, Ҳаким уришса, улар қараб турсинми?
– Албатта, – дедим.
Номард Ҳакимингни ҳам худо кўтарсин!
– Иккита қовурғаси синиб кетган экан. Ётқизиб